Kościół św. Hieronima w Bytomiu Odrzańskim
nr rej. 363 z dnia 2 kwietnia 1963[1] | |||||||||||||||
kościół parafialny | |||||||||||||||
wieża kościoła | |||||||||||||||
Państwo | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość | |||||||||||||||
Wyznanie | |||||||||||||||
Kościół | |||||||||||||||
Parafia | |||||||||||||||
Wezwanie | |||||||||||||||
Wspomnienie liturgiczne | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Położenie na mapie Bytomia Odrzańskiego | |||||||||||||||
Położenie na mapie Polski | |||||||||||||||
Położenie na mapie województwa lubuskiego | |||||||||||||||
Położenie na mapie powiatu nowosolskiego | |||||||||||||||
Położenie na mapie gminy Bytom Odrzański | |||||||||||||||
51°43′47″N 15°49′36″E/51,729722 15,826667 | |||||||||||||||
Strona internetowa |
Kościół pw. św. Hieronima w Bytomiu Odrzańskim – rzymskokatolicki kościół parafialny w mieście Bytom Odrzański, w powiecie nowosolskim, w województwie lubuskim. Należy do dekanatu Kożuchów diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Mieści się przy ulicy św. Maksymiliana Kolbego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Świątynia parafialna pod wezwaniem św. Stefana po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach z 1175 roku. Istniała tu wtedy osada targowa znajdująca się w pewnym oddaleniu od grodu. Z osady targowej rozwinęło się miasto Bytom Odrzański. Pierwotna romańska budowla została przebudowana w końcu XIV stulecia kiedy to została wzniesiona świątynia w stylu gotyckim.
W XV stuleciu od strony zachodniej została dobudowana wysoka wieża. W II połowie XV stulecia patronat nad kościołem objęli kanonicy regularni z Żagania na prośbę księcia Jana II żagańskiego. W 1503 roku dodano do wezwanie kościoła nowego patrona św. Hieronima. W 1522 roku podczas pożaru który strawił miasto, został zniszczony również dach kościoła. W latach 1524–1526 budynek parafialnego kościoła przejęli ewangelicy. W latach 1584–1586 świątynia była wielokrotnie przebudowywana w stylu późnego gotyku.
Wspólnota katolicka odzyskała swoją świątynię dopiero w 1590 roku. W latach 1609–1611 została podwyższona wieża świątyni. W 1653 roku kolejny raz świątynię przejęli protestanci. Kolejny pożar strawił miasto w 1694 roku. Wtedy to patronat nad kościołem objął ród Schönaich z Siedliska. To właśnie on ufundował podwójny barokowy hełm, zakrystię i barokowe wyposażenie wnętrza.
W 1746, po wybudowaniu nowego zboru ewangelickiego, katolicy odzyskali prawo do używania swojego kościoła. Wówczas doszło do rekonsekracji świątyni, a kościół zyskał na nowo wezwanie św. Hieronima. Trzy dzwony zostały zawieszone podczas remontu wieży w 1822 roku. W końcu XIX stulecia podwójny barokowy hełm został zamieniony na dach namiotowy. Ostatni remont został przeprowadzony pod koniec ubiegłego wieku.
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Pierwotna skromna romańska świątynia istniała do końca XIV stulecia. Na jej miejscu Została wzniesiona ceglano-kamienna budowla w stylu gotyckim posiadająca tylko nawę i prezbiterium. W następnym etapie świątynia została rozbudowana o murowaną czworoboczną wieżę od strony zachodniej.
W narożniki wieży zostało wmurowanych pięć kamiennych krzyży w formie krzyża św. Antoniego, z rytami (włócznia, miecz, nóż i łopata). W czasach gdy kościół przejęli luteranie, rozbudowane zostało prezbiterium, została zbudowana zakrystia i wybudowane zostały dwie kaplice szlacheckich rodów von Braun i Schönaich.
Pomieszczenia są pokryte sklepieniami kolebkowymi i kolebkowo-krzyżowymi. W murze świątyni tkwią kule armatnie, pamiątka po ostrzale miasta przez Szwedów w czasie wojny trzydziestoletniej.
Wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]Wyposażenie wnętrza pochodzi głównie z epoki baroku. Z epoki renesansu pochodzą kamienne płyty nagrobne, m.in. Jerzego Schönaicha z Siedliska[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. lubuskiego. [dostęp 2013-02-22].
- ↑ Kościół św. Hieronima w Bytomiu Odrzańskim. Turystyka w powiecie nowosolskim. [dostęp 2013-02-22].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Kwiatek: Polska. Urokliwy świat małych miasteczek.. Warszawa: Sport i Turystyka – MUZA SA, 2002, s. 149. (pol.).