Kei car

Kei car (jap. 軽自動車 kei-jidōsha; dosł. „lekki samochód”) – powstały w Japonii segment małych pojazdów różnego typu – osobowych, minivanów, SUV-ów, dostawczych, półciężarówek, a także samochodów sportowych. Kei cary charakteryzują się relatywnie niewielkimi wymiarami, ułatwiającymi manewrowanie w ciasnych arteriach gęsto zaludnionych metropolii. Wobec tego typu samochodów japońskie prawo przewiduje różne ulgi wobec właścicieli^[1], takie jak niższe stawki podatków i ubezpieczenia.

Standard kei-car powstał tuż po II wojnie światowej, kiedy to większość Japończyków nie mogła sobie pozwolić na zakup pełnowymiarowego samochodu, lecz miała wystarczająco dużo pieniędzy na zakup motocykla. Aby spopularyzować małe pojazdy, rząd uregulował prawnie wielkość samochodów objętych ulgami.

Samochody kei-car można odróżnić (wyłączając gabaryty) po żółto-czarnych tablicach rejestracyjnych. Dodatkowo tablice te różnią się w zależności od tego, czy jest to samochód prywatny, czy firmowy – samochody prywatne mają czarne znaki na żółtym tle, w pojazdach firmowych odwrotnie.

Ze względu na ograniczenia dotyczące gabarytów pojazdów, oraz pojemności silnika producenci ulepszają swoje samochody poprzez stosowanie zaawansowanych technologicznie rozwiązań. Dzięki temu pojazdy te są często nadzwyczaj dobrze wyposażone – automatyczne skrzynie biegów, czy nawet bezstopniowe skrzynie biegów nie są rzadkością, tak samo jak GPS, klimatyzacja, czy napęd hybrydowy.

• Daihatsu
• Honda
• Kia
• Mazda
• Mitsubishi
• Nissan
• Smart
• Subaru
• Suzuki
• Toyota
• Tata Motors

• 
  Suzuki Suzulight (1955)
• 
  Subaru 360 (1958)
• 
  Daihatsu Midget MP (1959)
• 
  Mazda R360 (1960)
• 
  Mitsubishi Minica (1962)
• 
  Honda N360 (1967)

• 
  Daihatsu Copen
• 
  Daihatsu Move-Custom
• 
  Suzuki Alto
• 
  Suzuki Wagon-R Stingray
• 
  Suzuki Jimny
• 
  Mitsubishi i
• 
  Mitsubishi Pajero Mini
• 
  Subaru R1
• 
  Subaru Sambar Dias
• 
  Honda Zest Spark
• 
  Honda Life Pastel
• 
  Daihatsu Taft

Choć kei car stał się typowo japońskim typem niewielkiego samochodu, produkowanym przez tamtejszych producentów wyłącznie dla japońskich odbiorców na rodzimym rynku, to w ich historii zaistniały dwa wyjątki. Pierwszym był znany w Europie Smart City Coupé, który był eksportowany do Japonii ze statusem kei cara pod nazwą Smart K^[2].

W 2011 roku koncepcję kei cara zdecydowała się z kolei zaadaptować południowokoreańska Kia, która zbudowała małego minivana Ray oferowanego wyłącznie na wewnętrznym rynku. Od strony formalnej, samochód jest nieznacznie za długi, aby w Japonii kwalifikować się na ulgi podatkowe przysługujące klasycznym kei carom^[3].

• mikrosamochód

• Oficjalne stowarzyszenie 全国軽自動車協会連合会 (jap.)