Jerzy Nowacki (polityk)

Jerzy Nowacki

Data i miejsce urodzenia	14 października 1894 Będzin
Data śmierci	11 sierpnia 1974
Poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952)
Okres	od 1947 do 1952
Przynależność polityczna	Stronnictwo Demokratyczne
Odznaczenia

Jerzy Nowacki (ur. 14 października 1894 w Będzinie, zm. 11 sierpnia 1974) – polski dyplomata, publicysta i działacz społeczny, poseł do Krajowej Rady Narodowej (1945–1947) i na Sejm Ustawodawczy RP (1947–1952).

Uczęszczaj przez dwa lata do szkoły handlowej w Będzinie, a następnie w Krakowie do gimnazjum św. Jacka i św. Anny, gdzie też zdał maturę. Studiował prawo i nauki polityczne na Uniwersytecie w Bernie. W latach 1914–1918 angażował się w Szwajcarii na rzecz niepodległości Polski. Od 1918 zatrudniony w MSZ, był m.in. stałym członkiem Delegacji Polskiej do Ligi Narodów, delegacji ds. rokowań o Konwencję dla Górnego Śląska. Reprezentował Polskę na konferencji w Genui. W 1926 odszedł z dyplomacji, poświęcając się działalności publicysty i wydawcy. W 1929 powraca do MSZ jako specjalista od misji propagandowych dla zagranicy. Od 1934 przebywał na Górnym Śląsku, gdzie został powołany do Zarządu Przymusowego majątków i zakładów księcia von Pless, zaś od 1938 obejął stanowisko członka zarządu Warszawskich Składów Żelaza „Julian Glass” przy Syndykacie Hut Żelaznych i Wspólnocie Interesów w Katowicach.

W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie, gdzie współpracował czynnie w akcji propagandowej z ruchem podziemnym. Uczestniczył w powstaniu warszawskim, po upadku którego udało mu się wydostać z obozu w „Ursusie” i przebyć ostatnie miesiące okupacji niemieckiej na prowincji podwarszawskiej.

W 1945 znalazł się ponownie na Górnym Śląsku, gdzie organizował lokalne Stronnictwo Demokratyczne. Był wiceprezesem i prezesem WK w Katowicach. Zasiadał w CK SD (1945–1961). W lutym 1945 objął w Katowicach stanowisko kierownika Wydziału Administracyjno-Prawnego przy pełnomocniku Komitetu Ekonomiczno-Prawnego Rady Ministrów, a następnie po zlikwidowaniu tego urzędu został dyrektorem Wydziału Zaopatrzenia i Zbytu w Centralnym Zarządzie Przemysłu Hutniczego, później naczelnym dyrektorem Centrali Dostaw Hutniczych. Następnie objął na stanowisko prezesa Związku Celowego Samorządowy Śląskich „Śląskie Linie Autobusowe” w Katowicach.

W 1945 został posłem do Krajowej Rady Narodowej. Od 1946 był członkiem Najwyższego Trybunału Narodowego, który sądził Artura Greisera. W 1947 wszedł w skład Sejmu Ustawodawczego z okręgu Gliwice. Zasiadał w Komisjach Prawniczej i Regulaminowej, Propagandowej, Spraw Zagranicznych, Wyznaniowej i Narodowościowej.

Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A35-3-10)^[1].

• Złoty Krzyż Zasługi (18 stycznia 1946)^[2]

• Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944–1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969.
• W czterdziestą rocznicę powstania Krajowej Rady Narodowej: materiały i dokumenty, Kancelaria Sejmu, Warszawa 1984.
• Strona sejmowa posła na Sejm Ustawodawczy.