Jarkko Nieminen

Jarkko Nieminen

Państwo	Finlandia
Data i miejsce urodzenia	23 lipca 1981 Masku
Wzrost	185 cm
Gra	leworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	2000
Zakończenie kariery	9 listopada 2015
Trener	Jan de Witt
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	2
Najwyżej w rankingu	13 (10 lipca 2006)
Australian Open	QF (2008)
Roland Garros	4R (2003)
Wimbledon	QF (2006)
US Open	QF (2005)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	42 (28 stycznia 2008)
Australian Open	SF (2010)
Roland Garros	2R (2003, 2008, 2014)
Wimbledon	2R (2007)
US Open	QF (2008)
Multimedia w Wikimedia Commons

Jarkko Nieminen (ur. 23 lipca 1981 w Masku) – fiński tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, olimpijczyk.

Mąż czołowej fińskiej badmintonistki, Anu Nieminen^[1].

W roku 1999 zajmował 9. miejsce w rankingu juniorów i wygrał juniorski US Open w singlu, pokonując w finale Duńczyka Kristiana Plessa. Rok później oficjalnie rozpoczął karierę zawodową. Startował głównie w cyklu ATP Challenger Tour. W 2001 roku wygrał 4 turnieje tej rangi, a w swoim 2 starcie w cyklu ATP World Tour w Sztokholmie doszedł do finału, pokonując m.in. Marokańczyka Junusa al-Ajnawi'ego oraz Szwedów Thomasa Johanssona i Thomasa Enqvista, a przegrywając z Holendrem Sjengiem Schalkenem (chociaż prowadził w piątym secie finału 3:0 z podwójnym przełamaniem serwisu). Na koniec sezonu znalazł się w czołowej setce rankingu jako pierwszy Fin od 10 lat, natomiast finał turniejowy osiągnął jako pierwszy Fin od 20 lat.

W 2002 roku był w 2 finałach turniejowych na nawierzchni ziemnej. W Estoril przegrał w decydującym meczu z Davidem Nalbandianem, a na Majorce z Gastónem Gaudio. Rok później doszedł do finału w Monachium, gdzie uległ Rogerowi Federerowi. Był również w 1/8 finału Rolanda Garrosa oraz finale deblowego turnieju w Bangkoku, grając w parze z Andrew Kratzmannem.

W 2004 roku stracił 3 miesiące startów z powodu kontuzji, ale utrzymał się w czołowej setce rankingu. Zagrał natomiast na igrzyskach olimpijskich w Atenach dochodząc do 2 rundy zawodów singlowych.

W 2005 roku jako pierwszy Fin w historii doszedł do ćwierćfinału wielkoszlemowego, na US Open, ponosząc porażkę w pojedynku o awans do dalszej rundy z Lleytonem Hewittem^[2].

W styczniu 2006 roku odniósł pierwsze zwycięstwo turniejowe, pokonując w finale w Auckland Chorwata Mario Ančicia 6:2, 6:2^[3]. Do końca sezonu osiągnął również finał w Sztokholmie, gdzie ostatecznie przegrał z Jamesem Blake.

We wrześniu 2007 roku Nieminen wygrał swój pierwszy turniej ATP World Tour w grze podwójnej na kortach twardych w Mumbaju. W parze z Robertem Lindstedtem pokonali w finale debel Rohan Bopanna–Aisam-ul-Haq Qureshi. Podczas turnieju w Bazylei, w październiku 2007 roku, pokonując m.in. Cypryjczyka Markosa Pagdatisa doszedł do finału singla, gdzie przegrał z broniącym tytułu, liderem światowego rankingu, Rogerem Federerem.

Rok 2008 Fin zakończył z 1 turniejowym finałem, w Adelaide. Będąc rozstawionym z nr 3. pokonał po drodze Jo-Wilfrieda Tsongę, jednak w finale nie sprostał Michaëlowi Llodrze. Uczestniczył również w rywalizacji singlowej igrzysk olimpijskich w Pekinie, z której został wyeliminowany w 1 rundzie.

W roku 2009 Nieminen osiągnął na początku sezonu finał singla w Sydney przegrywając w decydującym meczu z Davidem Nalbandianem. Wcześniej zdołał pokonać będącego na 3. miejscu w rankingu Novaka Đokovicia. W lutym awansował wspólnie z Rohanem Bopanną do finału halowego turnieju w San José. Pojedynek finałowy ostatecznie przegrali z parą Tommy Haas–Radek Štěpánek. Następnie z powodu kontuzji nadgarstka Fin nie mógł grać przez kilka miesięcy i do Touru powrócił w drugiej połowie sezonu.

Pod koniec lipca 2010 roku wygrał drugi turniej deblowy rozgrywek ATP World Tour. Wspólnie z Johanem Brunströmem pokonali w finale turnieju w Gstaad brazylijski debel Marcelo Melo–Bruno Soares. Na początku października Nieminen dotarł do finału zawodów singlowych w Bangkoku, eliminując po drodze m.in. finalistę z 2009, Viktora Troickiego. Pojedynek o mistrzostwo przegrał z Guillermo Garcíą Lópezem. W tym samym miesiącu Fin awansował wraz z Johanem Brunströmem do finału w Sztokholmie. W meczu o tytuł para Brunström–Nieminen nie sprostała jednak deblowi Eric Butorac–Jean-Julien Rojer.

W połowie października 2011 roku Nieminen dotarł do finału w Sztokholmie. Finałowe spotkanie przegrał z Gaëlem Monfilsem. Była to zarazem dziesiąta porażka Fina w finale singla w karierze.

Na początku 2012 roku wygrał drugi turniej singlowy, w Sydney. W finale pokonał Juliena Benneteau wynikiem 6:2, 7:5^[4]. W zawodach gry podwójnej podczas tego samego turnieju Nieminen osiągnął finał. W parze z Matthew Ebdenem nie sprostali braciom Bryan, Mike'owi oraz Bobowi^[5]. Latem zagrał po raz trzeci na igrzyskach olimpijskich w Londynie. Doszedł tam do 2 rundy zawodów singlowych.

Pierwszy finał do jakiego Fin dotarł w 2013 roku miał miejsce w maju w Monachium, w konkurencji gry podwójnej. Nieminen grał wówczas w parze z Dmitrijem Tursunowem, a w finale pokonali 6:1, 6:4 Erica Butoraca i Markosa Pagdatisa. Pod koniec tego samego miesiąca Fin dotarł do finału gry pojedynczej w Düsseldorfie, gdzie nie sprostał Juanowi Mónaco.

Na początku sierpnia 2014 roku Nieminen wygrał po raz czwarty zawody w grze podwójnej, tym razem w Kitzbühel. Dokonał tego wspólnie z Henrim Kontinenem.

W kolejnym sezonie zwyciężył w piątym deblowym turnieju, zawodach w Buenos Aires, gdzie partnerował mu André Sá. W meczu mistrzowskim tenisiści odnieśli zwycięstwo 6:4, 4:6, 10–7 nad parą Pablo Andújar–Oliver Marach. 9 listopada 2015 zakończył karierę zawodniczą^[6].

Od roku 1999 Nieminen był reprezentantem Finlandii w Pucharze Davisa. Rozegrał dla zespołu 85 meczów. W singlu wygrał 45 pojedynków, natomiast 14 w deblu.

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 13. miejscu w lipcu 2006 roku, z kolei w zestawieniu deblistów pod koniec stycznia 2008 roku zajmował 45. pozycję.

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	28 października 2001	Sztokholm	Twarda (hala)	Sjeng Schalken	6:3, 3:6, 3:6, 6:4, 3:6
Finalista	2.	14 kwietnia 2002	Estoril	Ceglana	David Nalbandian	4:6, 6:7(5)
Finalista	3.	5 maja 2002	Majorka	Ceglana	Gastón Gaudio	2:6, 3:6
Finalista	4.	4 maja 2003	Monachium	Ceglana	Roger Federer	1:6, 4:6
Zwycięzca	1.	14 stycznia 2006	Auckland	Twarda	Mario Ančić	6:2, 6:2
Finalista	5.	15 października 2006	Sztokholm	Twarda (hala)	James Blake	4:6, 2:6
Finalista	6.	28 października 2007	Bazylea	Dywanowa (hala)	Roger Federer	3:6, 4:6
Finalista	7.	5 stycznia 2008	Adelaide	Twarda	Michaël Llodra	3:6, 4:6
Finalista	8.	18 stycznia 2009	Sydney	Twarda	David Nalbandian	3:6, 7:6, 2:6
Finalista	9.	3 października 2010	Bangkok	Twarda (hala)	Guillermo García-López	4:6, 6:3, 4:6
Finalista	10.	23 października 2011	Sztokholm	Twarda (hala)	Gaël Monfils	5:7, 6:3, 2:6
Zwycięzca	2.	15 stycznia 2012	Sydney	Twarda	Julien Benneteau	6:2, 7:5
Finalista	11.	25 maja 2013	Düsseldorf	Ceglana	Juan Mónaco	4:6, 3:6

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
Finalista	1.	28 września 2003	Bangkok	Twarda (hala)	Andrew Kratzmann	Jonatan Erlich Andy Ram	3:6, 6:7(4)
Zwycięzca	1.	30 września 2007	Mumbaj	Twarda	Robert Lindstedt	Rohan Bopanna Aisam-ul-Haq Qureshi	7:6(3), 7:6(5)
Finalista	2.	15 lutego 2009	San José	Twarda (hala)	Rohan Bopanna	Tommy Haas Radek Štěpánek	2:6, 3:6
Zwycięzca	2.	1 sierpnia 2010	Gstaad	Ceglana	Johan Brunström	Marcelo Melo Bruno Soares	6:3, 6:7(4), 11–9
Finalista	3.	24 października 2010	Sztokholm	Twarda (hala)	Johan Brunström	Eric Butorac Jean-Julien Rojer	4:6, 6:7(4)
Finalista	4.	15 stycznia 2012	Sydney	Twarda	Matthew Ebden	Bob Bryan Mike Bryan	1:6, 4:6
Zwycięzca	3.	5 maja 2013	Monachium	Ceglana	Dmitrij Tursunow	Markos Pagdatis Eric Butorac	6:1, 6:4
Zwycięzca	4.	2 sierpnia 2014	Kitzbühel	Ceglana	Henri Kontinen	Daniele Bracciali Andriej Gołubiew	6:1, 6:4
Zwycięzca	5.	1 marca 2015	Buenos Aires	Ceglana	André Sá	Pablo Andújar Oliver Marach	6:4, 4:6, 10–7

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-30]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-30]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-30]  (ang.).

• Oficjalna strona (wersja archiwalna)