Jani Soininen

Jani Soininen

Data i miejsce urodzenia	12 listopada 1972 Jyväskylä
Klub	Jyväskylän Hiihtoseura
Debiut w PŚ	29 lutego 1992, Lahti (42. miejsce)
Pierwsze punkty w PŚ	5 grudnia 1992, Falun (10. miejsce)
Pierwsze podium w PŚ	1 stycznia 1995, Ga-Pa (3. miejsce)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	13 stycznia 1996, Engelberg
Rekord życiowy	203,5 m na Velikance w Planicy (22 marca 1997)[1][2]
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie Złoto 1998 Nagano Skocznia K-90 indywidualnie Srebro 1998 Nagano Skocznia K-120 indywidualnie Mistrzostwa świata Złoto 1995 Thunder Bay Skocznia K-120 drużynowo Złoto 1997 Trondheim Skocznia K-120 drużynowo Srebro 2001 Lahti Skocznia K-116 drużynowo

Jani Markus Soininen (ur. 12 listopada 1972 w Jyväskylä) − fiński skoczek narciarski, mistrz i wicemistrz olimpijski, trzykrotny medalista mistrzostw świata.

Jani Soininen zadebiutował w zawodach Pucharu Świata 29 lutego 1992 w fińskim Lahti, gdzie zajął 42. miejsce. W sezonie 1991/1992 wystartował jeszcze tylko raz, 1 marca w tej samej miejscowości zajął 22. miejsce. Jako że w tych startach nie wywalczył punktów Pucharu Świata (do sezonu 1992/1993 obowiązywała inna punktacja za miejsca w konkursach Pucharu Świata) to nie został uwzględniony w klasyfikacji generalnej.

W swoim pierwszym starcie sezonu 1992/1993, 5 grudnia 1992 roku w szwedzkim Falun zdobył swoje pierwsze punkty, plasując się na 10. pozycji. W pozostałej części sezonu punktował już jednak tylko raz – 6 marca 1993 roku w Lahti zajął 11. miejsce. Ostatecznie zajął więc 39. miejsce w klasyfikacji generalnej z dorobkiem 11 punktów. Pod koniec lutego 1993 roku Soininen wystartował na mistrzostwach świata w Falun. Wziął udział tylko w konkursie indywidualnym na normalnym obiekcie, gdzie zajął 50. miejsce.

Lepiej prezentował się w sezonie 1993/1994, kiedy to zajął 14. miejsce w klasyfikacji generalnej. W większości startów zdobywał punkty, często także plasował się w czołowej dziesiątce, jednak na podium nie stanął. Jego najlepszym wynikiem w konkursach PŚ tego sezonu było piąte miejsce w konkursie w szwajcarskim Engelbergu 19 grudnia 1993 roku. Najważniejszym wydarzeniem 1994 roku były igrzyska olimpijskie w Lillehammer, gdzie Jani indywidualnie zajął szóste miejsce na normalnej skoczni oraz piąte na dużej. Wystąpił także w konkursie drużynowym, w którym razem z kolegami z reprezentacji zajął piąte miejsce. Niecały miesiąc po igrzyskach Fin był dziewiąty na mistrzostwach świata w lotach w Planicy.

Sezon 1994/1995 przyniósł mu pierwsze podium w karierze. Wywalczył je 1 stycznia 1995 roku, podczas konkursu w niemieckim Garmisch-Partenkirchen, ulegając tylko swemu rodakowi Janne Ahonenowi oraz Austriakowi Andreasowi Goldbergerowi. W pozostałych konkursach 43. edycji Turnieju Czterech Skoczni zajmował kolejno: 13. miejsce w Oberstdorfie, 14. miejsce w Innsbrucku oraz dziesiąte w Bischofshofen, co dało mu ostatecznie szóste miejsce w klasyfikacji końcowej. Łącznie w tym sezonie czterokrotnie stanął na podium – raz był drugi, a trzy razy trzeci. W marcu 1995 roku wziął udział w mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie wspólnie z Ari-Pekką Nikkolą, Janne Ahonenem i Miką Laitinenem zdobył złoty medal w konkursie drużynowym. W indywidualnych występach osiągnął słabsze rezultaty niż na igrzyskach w 1994 roku, zajmując 18. miejsce na normalnym obiekcie oraz 20. miejsce na dużym.

Swoje pierwsze pucharowe zwycięstwo odniósł 13 stycznia 1996 roku w Engelbergu, bezpośrednio wyprzedzając Japończyka Jin’yę Nishikatę i Goldbergera. W sezonie 1995/1996 na podium stanął jeszcze raz 3 marca 1996 roku w Lahti, gdzie zajął trzecie miejsce, za Masahiko Haradą z Japonii oraz Słoweńcem Primožem Peterką. W klasyfikacji końcowej 44. Turnieju Czterech Skoczni zajął dziewiątą pozycję po tym, jak był ósmy w Oberstdorfie, dziewiętnasty w Garmisch-Partenkirchen, siódmy w Innsbrucku oraz szesnasty w Bischofshofen. Występy te dały mu 11. miejsce w klasyfikacji generalnej. W lutym 1996 roku wziął udział w mistrzostwach świata w lotach w Tauplitz zajmując 17. miejsce.

W lecie 1996 roku zajął czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej trzeciej edycji Letniego Grand Prix w skokach. Rywalizację w sezonie 1996/1997 zaczął od zajęcia piątego miejsca w norweskim Lillehammer 30 listopada 1996 roku. W 45. edycji Turnieju Czterech Skoczni ponownie był dziewiąty, zajmując w poszczególnych konkursach kolejno dziewiąte, szóste, piętnaste i znowu szóste miejsce. Po początkowych trudnościach lepsze wyniki uzyskiwał w drugiej części sezonu, kiedy to między innymi trzykrotnie zajmował trzecie miejsce. W jednym z tych konkursów, 22 marca 1997 roku w słoweńskiej Planicy ustanowił swój rekord życiowy skacząc 203,5 m. Miesiąc wcześniej, podczas mistrzostw świata w Trondheim Finowie w tym samym składzie, w którym startowali na MŚ w Thunder Bay obronili tytuł drużynowych mistrzów świata. Indywidualnie Jani zajął siódme miejsce na dużej skoczni, a na normalnej był jedenasty. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajął dziewiąte miejsce.

Najlepsze wyniki osiągnął jednak w sezonie 1997/1998, kiedy pięciokrotnie stawał na podium zawodów Pucharu Świata. Już w pierwszym konkursie cyklu, 29 listopada 1997 roku zajął drugie miejsce, wyprzedził go tylko Niemiec Dieter Thoma. Następnego dnia Soininen okazał się już najlepszy, wygrał także kolejny konkurs – 6 grudnia 1997 roku we włoskim Predazzo. Po tym jak zajął 19. miejsce w Oberstdorfie, piąte w Ga-Pa, szóste w Innsbrucku oraz siódme w Bischofshofen uplasował się na piątym miejscu klasyfikacji końcowej 46. Turnieju Czterech Skoczni. Dało mu to ponownie siódme miejsce w Pucharze Świata. Pod koniec stycznia 1998 roku zajął 12. miejsce na mistrzostwach świata w lotach w Oberstdorfie. Najważniejszą imprezą sezonu były jednak igrzyska olimpijskie w Nagano, które okazały się być najlepszym momentem jego kariery. Po pierwszej serii konkursu indywidualnego na normalnej skoczni Jani zajmował drugie miejsce za Haradą, do którego tracił 2,5 punktu. Dobry skok w drugiej serii i słaby skok Japończyka spowodowały, że to Soininen został mistrzem olimpijskim. Drugie miejsce zajął kolejny reprezentant gospodarzy, Kazuyoshi Funaki, a brązowy medal wywalczył Andreas Widhölzl z Austrii. Przewaga Soininena nad Funakim wyniosła zaledwie 1 punkt. W konkursie indywidualnym na dużym obiekcie Fin po pierwszej serii zajmował trzecie miejsce po skoku na 129,5 m. Prowadził Widhölzl, drugi był Takanobu Okabe, a Funaki zajmował czwartą lokatę tracąc do Soininena tylko 0,8 punktu. Druga seria skoków wszystko zmieniła. Jani uzyskał 126,5 m i został wyprzedzony przez Funakiego, który osiągnął 132,5 m. Najdłuższy skok – 136,0 m oddał Harada i awansował na trzecie miejsce, spychając Widhölzla, który uzyskał tylko 120,5 m poza podium. Tym samym Soininen wywalczył swój drugi, tym razem srebrny medal olimpijski. Jego medale były jedynymi zdobytymi przez Finlandię w skokach na tych igrzyskach, bowiem w konkursie drużynowym reprezentacja Finlandii zajęła piąte miejsce.

Sezon 1998/1999 był jednym z najsłabszych w jego karierze. Ani razu nie stanął na podium, tylko raz znalazł się w czołowej dziesiątce zawodów, w wyniku czego zajął dopiero 35. miejsce w klasyfikacji generalnej. Na mistrzostwach świata w Ramsau w lutym 1999 roku indywidualnie zajął miejsca na przełomie trzeciej i czwartej dziesiątki. W konkursie drużynowym Finowie ponownie nie zdobyli medalu zajmując ostatecznie czwarte miejsce. Soininen poprawił się w sezonie 1999/2000, kiedy ponownie był siódmy w klasyfikacji generalnej. Trzykrotnie stawał na podium, przy czym 26 stycznia 2000 roku w japońskiej Hakubie zwyciężył, wyprzedzając Widhölzla i swego rodaka Ville Kantee. Na mistrzostwach świata w lotach w Vikersund w lutym 2000 roku zajął 15. miejsce.

Dobre starty w sezonie 2000/2001, szczególnie w drugiej jego części, pozwoliły mu wystąpić na mistrzostwach świata w Lahti. Pojawił się tam tylko na dużej skoczni, indywidualnie był dziesiąty, a w konkursie drużynowym wraz z Risto Jussilainenem, Ville Kantee i Janne Ahonenem wywalczył srebrny medal. Był to ostatni sukces w jego karierze. Ostatni raz na podium zawodów Pucharu Świata stanął na miesiąc przed mistrzostwami – 28 stycznia 2001 roku w Sapporo, plasując się za Adamem Małyszem i Risto Jussilainenem. Ostatni oficjalny występ zaliczył 18 marca 2001 roku podczas lotów w Planicy, gdzie zajął 34. miejsce. Wraz z końcem sezonu definitywnie zakończył zawodniczą karierę. Łącznie w ciągu swej kariery 18 razy stawał na podium, w tym cztery razy zwyciężył, sześć razy był drugi oraz osiem razy trzeci.

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
6.	25 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia normalna indywidualnie	268,5 pkt	13,5 pkt	Espen Bredesen
5.	20 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia duża indywidualnie	231,1 pkt	43,4 pkt	Jens Weißflog
5.	22 lutego	1994	Lillehammer	Skocznia duża drużynowo[a]	889,5 pkt	80,6 pkt	Niemcy
1.	11 lutego	1998	Nagano	Skocznia normalna indywidualnie	234,4 pkt	–	–
2.	15 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża indywidualnie	260,8 pkt	11,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
5.	16 lutego	1998	Nagano	Skocznia duża drużynowo[b]	833,9 pkt	99,1 pkt	Japonia

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
50.	27 lutego	1993	Falun	Skocznia normalna indywidualnie	157,6 pkt	80,2 pkt	Masahiko Harada
18.	12 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia normalna indywidualnie	201,5 pkt	64,5 pkt	Takanobu Okabe
1.	16 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia duża drużynowo[b]	889,0 pkt	–	–
20.	18 marca	1995	Thunder Bay	Skocznia duża indywidualnie	165,9 pkt	106,7 pkt	Tommy Ingebrigtsen
11.	22 lutego	1997	Trondheim	Skocznia normalna indywidualnie	250,5 pkt	13,0 pkt	Janne Ahonen
1.	27 lutego	1997	Trondheim	Skocznia duża drużynowo[b]	955,3 pkt	–	–
7.	1 marca	1997	Trondheim	Skocznia duża indywidualnie	233,1 pkt	19,0 pkt	Masahiko Harada
33.	21 lutego	1999	Ramsau	Skocznia duża indywidualnie	76,9 pkt	186,5 pkt	Martin Schmitt
4.	23 lutego	1999	Ramsau	Skocznia duża drużynowo[c]	855,7 pkt	133,2 pkt	Niemcy
29.	26 lutego	1999	Ramsau	Skocznia normalna indywidualnie	208,5 pkt	46,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
10.	19 lutego	2001	Lahti	Skocznia duża indywidualnie	222,4 pkt	53,9 pkt	Martin Schmitt
2.	21 lutego	2001	Lahti	Skocznia duża drużynowo[d]	900,2 pkt	39,6 pkt	Niemcy

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurs	Wynik	Strata	Zwycięzca
9.	20 marca	1994	Planica	Loty indywidualnie	239,4 pkt	111,9 pkt	Jaroslav Sakala
17.	11 lutego	1996	Tauplitz	Loty indywidualnie	631,6 pkt	106,5 pkt	Andreas Goldberger
12.	25 stycznia	1998	Oberstdorf	Loty indywidualnie	678,9 pkt	97,5 pkt	Kazuyoshi Funaki
15.	13 lutego	2000	Vikersund	Loty indywidualnie	407,7 pkt	129,1 pkt	Sven Hannawald

Sezon	Miejsce[3]
1992/1993	39.
1993/1994	14.
1994/1995	7.
1995/1996	11.
1996/1997	9.
1997/1998	7.
1998/1999	35.
1999/2000	7.
2000/2001	10.

Nr	Data	Miejscowość	Skocznia	Nota	Pozycja	Strata	Zwycięzca
1.	1 stycznia 1995	Garmisch-Partenkirchen	Große Olympiaschanze	231,8 pkt	3.	15,8 pkt	Janne Ahonen
2.	14 stycznia 1995	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	210,4 pkt	3.	8,8 pkt	Roberto Cecon
3.	28 stycznia 1995	Lahti	Salpausselkä	230,5 pkt	3.	4,0 pkt	Andreas Goldberger
4.	5 lutego 1995	Falun	Lugnet	222,5 pkt	2.	1,5 pkt	Espen Bredesen
5.	13 stycznia 1996	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	228,7 pkt	1.	–	–
6.	3 marca 1996	Lahti	Salpausselkä	234,1 pkt	3.	32,5 pkt	Masahiko Harada
7.	12 stycznia 1997	Engelberg	Gross-Titlis-Schanze	238,3 pkt	3.	14,6 pkt	Primož Peterka
8.	9 marca 1997	Lahti	Salpausselkä	117,0 pkt	3.	0,9 pkt	Andreas Widhölzl
9.	22 marca 1997	Planica	Velikanka	374,6 pkt	3.	21,3 pkt	Takanobu Okabe
10.	29 listopada 1997	Lillehammer	Lysgårdsbakken	244,9 pkt	2.	3,0 pkt	Dieter Thoma
11.	30 listopada 1997	Lillehammer	Lysgårdsbakken	248,0 pkt	1.	–	–
12.	6 grudnia 1997	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-95	246,0 pkt	1.	–	–
13.	5 lutego 1998	Sapporo	Ōkurayama	264,0 pkt	2.	19,8 pkt	Andreas Widhölzl
14.	8 marca 1998	Lahti	Salpausselkä	257,6 pkt	2.	7,1 pkt	Primož Peterka
15.	5 grudnia 1999	Predazzo	Trampolino Dal Ben K-120	239,3 pkt	2.	3,0 pkt	Andreas Widhölzl
16.	23 stycznia 2000	Sapporo	Ōkurayama	270,3 pkt	2.	6,9 pkt	Martin Schmitt
17.	26 stycznia 2000	Hakuba	Skocznia Olimpijska	251,1 pkt	1.	–	–
18.	28 stycznia 2001	Sapporo	Ōkurayama	253,3 pkt	3.	30,0 pkt	Adam Małysz

Źródło[4]
Sezon 1991/1992
																					punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	42	22	-	-	-	-	-	-	0
Sezon 1992/1993
																	punkty
10	28	26	28	24	54	44	22	43	33	-	-	11	34	-	-	-	11
Legenda (do sezonu 1992/1993)
1 2 3 4-10 11-15 poniżej 15  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1993/1994
																			punkty
49	17	46	33	5	18	17	47	14	24	-	-	14	10	10	8	9	9	10	297
Sezon 1994/1995
																					punkty
4	12	13	3	14	10	9	3	4	21	16	3	36	13	4	2	7	-	-	-	45	606
Sezon 1995/1996
																												punkty
10	13	19	27	10	14	9	23	8	19	7	16	1	16	-	-	10	20	12	23	11	16	9	10	3	6	22	24	630
Sezon 1996/1997
																									punkty
5	20	9	38	25	37	9	6	15	6	4	3	6	31	15	8	13	11	8	3	21	10	34	3	20	657
Sezon 1997/1998
																											punkty
2	1	1	7	7	10	12	19	5	6	7	11	40	6	16	9	2	32	28	10	23	2	37	29	7	5	9	950
Sezon 1998/1999
																													punkty
40	18	27	40	25	46	11	31	23	24	q	28	-	-	45	19	-	-	35	39	4	34	27	28	20	q	q	25	44	151
Sezon 1999/2000
																										punkty
44	55	4	2	9	8	9	8	13	16	10	7	43	5	2	1	7	20	25	41	34	16	30	5	11	12	734
Sezon 2000/2001
																					punkty
11	38	15	13	39	6	9	12	13	13	15	6	3	15	12	11	21	32	-	16	34	394
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – dyskwalifikacja w kwalifikacjach  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Źródło[4]
Sezon 1992/1993
								8	-
Legenda
1 2 3 poniżej 3  -  – zawodnik nie wystartował
Sezon 1993/1994
								4	4
Sezon 1994/1995
									1
Sezon 1995/1996
						-	1	-	4
Sezon 1996/1997
									1
Sezon 1998/1999
									5
Sezon 1999/2000
							1	1	2
Sezon 2000/2001
						3	2	1	-
Legenda
1 2 3 4-6 poniżej 6  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce	Źr.
1992/1993	38.	[3]
1993/1994	18.	[5]
1994/1995	6.	[3]
1995/1996	9.
1996/1997	9.
1997/1998	5.
1998/1999	25.
1999/2000	10.
2000/2001	14.

Sezon	Miejsce	Źr.
1997	12.	[6]
1998	16.	[7]
1999	35.	[8]
2000	12.	[9]
2001	33.	[10]

Sezon	Miejsce[3]
1993/1994	9.
1995/1996	11.
1996/1997	8.
1997/1998	20.
1998/1999	37.
1999/2000	20.
2000/2001	14.

Sezon	Miejsce[11]
1994	22.
1995	21.
1996	4.
1997	14.
1998	31.
1999	27.
2000	18.

1. Stams – 1 września 1996 (3. miejsce)

Źródło[4]
1994
			punkty
11	40	10	500,0
1995
				punkty
11	37	31	18	726,5
1996
					punkty
13	4	4	5	3	225
1997
					punkty
-	q	7	5	16	96
1998
						punkty
34	19	q	16	-	-	27
1999
					punkty
27	10	24	-	-	37
2000
								punkty
17	6	18	7	-	-	-	-	103
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  q  – zawodnik nie zakwalifikował się  -  – zawodnik nie wystartował

Sezon	Miejsce[4]
1993/1994	118.
1994/1995	44.
1996/1997	93.
1997/1998	201.

1. Lillehammer – 5 grudnia 1993 (7. miejsce)
2. Jyväskylä – 15 grudnia 1994 (1. miejsce)
3. Lahti – 17 grudnia 1994 (5. miejsce)
4. Lahti – 18 grudnia 1994 (4. miejsce)
5. Rovaniemi – 6 kwietnia 1997 (1. miejsce)

Źródło[4]
Sezon 1992/1993
																						punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	18	-	-	0
Sezon 1993/1994
																																	punkty
15	7	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	52
Sezon 1994/1995
																																							punkty
-	-	1	5	4	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	195
Sezon 1996/1997
																																														punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	1	100
Sezon 1997/1998
																																																		punkty
-	-	-	-	-	-	-	-	13	25	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	-	26
Legenda
1 2 3 4-10 11-30 poniżej 30  dq  – dyskwalifikacja  -  – zawodnik nie wystartował

• SOININEN Jani - Athlete Information. fis-ski.com. [dostęp 2023-12-30]. (ang.).
• Adam Kwieciński: SOININEN Jani. [dostęp 2023-12-30].
• Profil na sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-29)]. (ang.).