Jan Nusbaum

Jan Nusbaum

Jan Nusbaum (1926)
major
Data urodzenia	1881
Data i miejsce śmierci	15 września 1927 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	DOG „Grodno”, 7 Dywizja Piechoty, Oficerska Szkoła Inżynierii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Nusbaum (ur. 1881, zm. 15 września 1927 w Warszawie) – polski inżynier architekt, major Wojska Polskiego II RP, szermierz, strzelec, działacz sportowy.

Urodził się w 1881^[1][2]. Był wnukiem Hilarego Nussbauma (1820-1895) i Ewy z domu Tenenbaum, synem prof. Henryka Nusbauma (1849-1937) i Marii z domu Mayzner oraz bratem Czesława (1887-1965), Jadwigi (po mężu Halanderska), Haliny i Wandy^[2][3]. W Warszawie ukończył naukę w gimnazjum^[2]. Następnie ukończył studia na wydziale architektury w szwajcarskim Winterthur^[2]. Uzyskał dyplom inżyniera architekta^[1]. Później kształcił się w École des Beaux-Arts w Paryżu, gdzie ukończył naukę odznaczony medalem^[2].

Powróciwszy do kraju poznał architekta Mariana Peretjatkowicza i otrzymał od niego propozycję współpracy w kreśleniu planów i budowie monumentalnych gmachów w Moskwie^[2]. Po kilku latach wybuchła I wojna światowa, w związku z czym został powołany do szeregów Armii Imperium Rosyjskiego^[2]. Po wybuchu rewolucji bolszewickiej w 1917 postanowił wracać do ojczyzny i zgłosić się do armii polskiej^[2].

Po powrocie z Rosji do niepodległej ojczyzny został przyjęty do Wojska Polskiego^[1]. Został kierownikiem rejonu budownictwa polowego w Dowództwie Okręgu Generalnego „Grodno”, a potem przy dowództwie 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie^[1][2]. W 1923 przydzielony do Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie, gdzie był wykładowcą budownictwa polowego^[1][2][4]. Awansowany na stopień majora^[1]. W 1927 został przeniesiony w stan spoczynku^[1][2].

Jako emerytowany wojskowy podjął pracę jako inżynier architekt w biurze propagandy budownictwa betonowego Związku Fabryk Portland Cementowych^[2].

W armii zaangażował się w rozwój sportu, głównie szermierki i strzelectwa^[1]. Zdobył liczne nagrody w zawodach krajowych i zagranicznych, w tym tytuły mistrzowskie (Wiedeń, St. Moritz, Baden, Zurych)^[1][2]. Był rekordzistą w broni krótkiej^[4]. Startował w zawodach szermierczych, jeszcze w 1927 zajął wysokie miejsce w mistrzostw armii w szpadzie^[4]. Był jednym z założycieli Wojskowego Klubu Szermierczego w Warszawie, jednym z najaktywniejszych działaczy i prezesem tegoż do końca życia^[5][6][1]. Był też współzałożycielem sportowego Klubu Strzeleckiego oraz członkiem WKS Legia i kilku klubów zagranicznych, w tym w Szwajcarii^[6][1][4]. W zakresie strzelectwa pisał artykuły publikowane w piśmie „Bellona”^[2]. W rękopisie pozostawił nieukończoną pracę pt. O broni krótkiej^[2]. Uznawany za seniora szermierzy polskich^[4] i pioniera sportu i wychowania fizycznego w Polsce^[6].

Zmarł po krótkiej i ciężkiej chorobie 15 września 1927^[1][6][4]. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie^[7].