Język mandżurski
| Obszar | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
20 osób (2007)[1] | ||||
| Pismo/alfabet | |||||
| Klasyfikacja genetyczna | |||||
| |||||
| Status oficjalny | |||||
| Ethnologue | 8b prawie wymarły↗ | ||||
| Kody języka | |||||
| ISO 639-2 | mnc | ||||
| ISO 639-3 | mnc | ||||
| IETF | mnc | ||||
| Glottolog | manc1252 | ||||
| Ethnologue | mnc | ||||
| Linguist List | mnc | ||||
| WALS | mnc | ||||
| SIL | mnc | ||||
| W Wikipedii | |||||
| |||||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||||
Język mandżurski – język z grupy tungusko-mandżurskiej, którym posługują się nieliczni przedstawiciele Mandżurów zamieszkujących północno-wschodnie Chiny (Mandżurię). Literatura, wzorowana na chińskiej, a zapisywana pismem mandżurskim, opartym na piśmie mongolskim, powstawała już od XVII w. Język mandżurski zagrożony jest wymarciem ze względu na daleko posuniętą sinizację Mandżurów. Na przełomie lat 80. i 90. niecałe 200 osób posługiwało się jeszcze tym językiem[2]. Liczba mówiących w 2007 roku wyniosła 20 osób[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Manchu, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 18, Dallas: SIL International, 2015 [dostęp 2020-03-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-05-25] (ang.).
- ↑ Walter Schearer, Hongkai Sun: Speakers of the Non-Han Languages and Dialects of China. Lewiston: Edwin Mellen Press, 2002. ISBN 0-7734-7306-8. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Tulisow, Język mandżurski, «Języki Azji i Afryki», Dialog, Warszawa, 2000, 192 s.
- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Mandżurski jako język wymierający. atimes.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-11-12)].
- Testowa Wikipedia w języku mandżurskim