Przejdź do zawartości

Human relations

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Human relations – termin oznaczający szkołę stosunków międzyludzkich w zarządzaniu.

Rozwinęła się w odpowiedzi na wyniki badań przeprowadzonych między 1927 a 1932 rokiem przez Eltona Mayo w należącej do przedsiębirostwa Western Electric Company fabryce Hawthorne Works w Stanach Zjednoczonych[1].

Według tej szkoły organizację stanowią ludzie, którzy pozostają w przyjaznych stosunkach. Szkoła behawioralna wniosła do zarządzania element stosunków międzyludzkich i element humanizacji pracy.

Założenia szkoły behawioralnej:

  • Współczesna technologia – daleko posunięty podział pracy dla specjalizacji utrudnia zaspokojenie tych potrzeb w sytuacji pracy, dlatego ludzie poszukują możliwości ich zaspokojenia w stosunkach nieformalnych tworząc nieformalne grupy.
  • Wysokie morale i zadowolenie można uzyskać stosując metody i techniki zarządzania ukierunkowanego na ludzi, a nie tylko na zadania (metody partycypacyjne).
  • Istotną pobudką organizacyjnego zachowania się pracownika są potrzeby społeczne (oprócz potrzeb fizjologicznych i bezpieczeństwa).

Do głównych przedstawicieli tego kierunku należeli:

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Stuart Crainer, Des Dearlove (eds): Financial Times Handbook of Management. Harlow: Financial Times/Prentice Hall, 2004, s. 235. ISBN 0-273-67584-2.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • A.K. Koźmiński i W. Piotrowski: Zarządzanie. Teoria i praktyka. wydanie V, Polskie Wydawnictwo Naukowe.