HMS Canning
 HMS „Canning” | |
| Klasa | |
|---|---|
| Historia | |
| Wodowanie |
1896 |
 Wielka Brytania
| |
| Nazwa |
SS „Canning” |
| Wejście do służby |
1896 |
| Wycofanie ze służby |
9 maja 1915 |
 Royal Navy
| |
| Nazwa |
HMS „Canning” |
| Wejście do służby |
9 maja 1915 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
5366 t |
| Długość |
129 m |
| Szerokość |
16 m |
| Zanurzenie |
8,8 m |
| Napęd | |
| 2 maszyny parowe, trzy podwójne kotły, 2 śruby | |
| Prędkość |
13 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata 57 mm 2 armaty przeciwlotnicze 57 mm | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| jeden balon | |
HMS Canning – okręt balonowy należący do Royal Navy, wziął udział w bitwie o Gallipoli w 1915 roku.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Największy z brytyjskich balonowców, SS „Canning” został wynajęty przez Admiralicję od jego armatora Liverpool, Brazil & River Plate Steam Navigation Company 9 maja 1915 roku (28 czerwca ostatecznie go zakupiono), początkowo planowano użyć go jako transportowca, ale ostatecznie zdecydowano o przebudowaniu go na okręt balonowy, co też zrobiono w stoczni H. Grayson & Company w Birkenhead pomiędzy czerwcem a wrześniem 1915 roku[1]. Okręt został wyposażony z platformę balonową, generatory gazu i jeden balon oraz uzbrojony w pojedynczą armatę 6-funtową (57 mm) i dwie pojedyncze 6-funtowe armaty przeciwlotnicze[1].
„Canning” przybył na Mudros w październiku 1915 roku, a następnie dołączył do floty w Cieśninie Dardanelskiej, w grudniu wziął udział w ewakuacji wojska z Gallipoli[1]. 24 maja 1916 roku „Canning” przekazał swój balon dla 22. Dywizji i 1 czerwca wyruszył do Anglii przewożąc na pokładzie wrak zestrzelonego niemieckiego sterowca „LZ 85”[1].
Ponownie skierowany do stoczni w Birkenhead, przebywał tam od 22 czerwca do 4 grudnia; został przebudowany na okręt-bazę balonów, a na okręcie między innymi znacznie powiększono zbiorniki z wodorem[1]. „Canning” dołączył do Grand Fleet 28 grudnia 1916 roku i służył w tam do stycznia 1919 roku, po czym został wycofany ze służby. 21 stycznia 1920 roku „Canning” został sprzedany do Grecji[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- R.D. Layman: Before the Aircraft Carrier: The Development of Aviation Vessels, 1849-1922. Annapolis, Md.: Naval Institute Press, 1989. ISBN 978-0-87021-210-9.
