Przejdź do zawartości

Grigorij Biełow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grigorij Biełow
Григорий Белов
generał porucznik generał porucznik
Data i miejsce urodzenia

12 października 1901
Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

23 czerwca 1994
Moskwa, Rosja

Przebieg służby
Lata służby

1920–1962

Siły zbrojne

Armia Czerwona
Armia Radziecka

Jednostki

112 Dywizja Kawalerii,
16 Gwardyjska Dywizja Kawalerii

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
II wojna domowa – front wschodni:

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Suworowa II klasy (ZSRR) Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru” Medal jubileuszowy „XX lat Robotniczo-Chłopskiej Armii Czerwonej” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „Za zdobycie Berlina” Medal „Za wyzwolenie Warszawy” Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal za Warszawę 1939–1945

Grigorij Andriejewicz Biełow (ros. Григорий Андреевич Белов, ur. 29 września?/12 października 1901 we wsi Sara w guberni symbirskiej (obecnie w obwodzie uljanowskim), zm. 23 czerwca 1994 w Moskwie) – radziecki generał porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1913 skończył szkołę wiejską, pracował jako robotnik rolny, od kwietnia 1920 służył w Armii Czerwonej, w sierpniu 1920 ukończył kursy polityczne w Samarze i został politrukiem kompanii. Jesienią 1920 i na początku 1921 brał udział w walkach z wojskami Piotra Wrangla, oddziałami Nestora Machno i powstańcami na Północnym Kaukazie. W listopadzie 1920 został kontuzjowany. W sierpniu 1923 uczestniczył w likwidacji grupy buntowników na Kubaniu, w 1925 ukończył kursy komisarzy i politruków Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, służył w kawalerii jako politruk, w 1927 skończył eksternistycznie szkołę kawalerii w Twerze, a w 1930 Wojskową Akademię Polityczną w Leningradzie.

Od listopada 1931 do lutego 1935 dowodził pułkiem kawalerii w Starokonstantynowie, od lutego 1935 do grudnia 1936 w Moskiewskim Okręgu Wojskowym, od stycznia 1937 do lutego 1939 był oddelegowany do Mongolii jako instruktor 7 Dywizji Kawalerii Mongolskiej Armii Ludowo-Rewolucyjnej, po powrocie do ZSRR wykładał taktykę na kursach kawalerii w Nowoczerkasku i później taktykę konnicy w Wyższej Wojskowej Szkole Służby Sztabowej w Moskwie[potrzebny przypis] oraz w Akademii Wojskowej im. Frunzego.

Od września 1941 do lipca 1942 dowodził rezerwowym pułkiem kawalerii w Kowrowie, potem brał udział w wojnie z Niemcami jako zastępca dowódcy 112 Dywizji Kawalerii i od listopada 1942 do lutego 1943 8 Korpusu Kawalerii/7 Gwardyjskiego Korpusu Kawalerii, w lutym 1943 został dowódcą 16 Gwardyjskiej Dywizji Kawalerii, walczył na Froncie Briańskim (lipiec-wrzesień 1942), Woroneskim (wrzesień-październik 1942), Południowo-Zachodnim (październik 1942-kwiecień 1943), Centralnym (wrzesień-październik 1943), Białoruskim (październik 1943-luty 1944) i 1 Białoruskim (luty 1944-maj 1945). Uczestniczył w operacji woronesko-woroszyłowgradzkiej, bitwie pod Stalingradem, operacji średniodońskiej, woroszyłowgradzkiej i czernihowsko-prypeckiej, bitwie o Dniepr, operacji homelsko-rzeczyckiej, kalenkowiecko-mozyrskiej, brzesko-lubelskiej, warszawsko-poznańskiej, pomorskiej i berlińskiej.

Szczególnie wyróżnił się podczas forsowania Dniepru 26–28 września 1943 w obwodzie homelskim, gdy wraz z dywizją uchwycił przyczółek na zachodnim brzegu rzeki.

Po wojnie dowodził dywizją kawalerii w Białoruskim i Zakaukaskim Okręgu Wojskowym, od kwietnia 1947 do września 1949 16 Gwardyjską Dywizją Zmechanizowaną, a od września 1949 do lipca 1954 17 Korpusem Piechoty w Samarkandzie (od 1953 w stopniu generała porucznika), od września 1954 do lutego 1958 był starszym doradcą wojskowym dowódcy okręgu wojskowego Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Później pracował w Akademii Wojskowej im. Frunzego, 1959-1960 jako kierownik katedry, a 1960-1962 szef wydziału, w listopadzie 1962 zakończył służbę wojskową.

W latach 1951–1955 był deputowanym do Rady Najwyższej Uzbeckiej SRR 3 kadencji. Był honorowym obywatelem miasta Brandenburg. Jego imieniem nazwano ulicę we wsi Sara.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]