Fiodor Dobysz

Fiodor Dobysz
Фёдор Иванович Добыш
	generał pułkownik
Data i miejsce urodzenia	5 marca 1906 ; wieś Kochanowo (obwód mohylewski)
Data i miejsce śmierci	29 listopada 1980 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1928–1972
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Wojskowe Siły Powietrzne
Stanowiska	dowódca 50 Armii Rakietowej
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
	Odznaczenia

Fiodor Iwanowicz Dobysz, ros. Фёдор Иванович Добыш (ur. 20 lutego^?/5 marca 1906 we wsi Kochanowo, w rejonie czerykowskim obwodu mohylewskiego na Białorusi, zm. 29 listopada 1980 w Moskwie) – radziecki dowódca wojskowy, generał pułkownik Armii Radzieckiej.

Życiorys

Pochodził z biednej rodziny chłopskiej. Od najmłodszych lat pracował w kołchozie. Od 1925 pracował w kopalniach Donbasu, następnie przy budowie Dnieprogesu. W 1927 ukończył technikum zawodowe w Zaporożu, następnie pracował jako ślusarz-montażysta oraz w wytwórni ciekłego tlenu w Dnieprogesie.

Służbę w Armii Czerwonej rozpoczął w październiku 1928. Został kursantem w szkole młodszych dowódców. Członek WKP(b) od 1929. W 1931 po ukończeniu Białoruskiej Zjednoczonej Szkoły Oficerskiej został skierowany do brygady lotniczej, stacjonującej w Smoleńsku. Pełnił służbę kolejno na stanowiskach: młodszego pilota, pilota oraz dowódcy klucza. W 1934 ukończył kurs doskonalenia kadry lotniczej przy szkole lotniczej w Borysoglebsku. Od listopada 1937 do kwietnia 1938 pełnił służbę w składzie wojskowej misji lotniczej w Chinach. Brał udział w wojnie z Japonią, wykonał kilkadziesiąt lotów bojowych. Za wyróżnienie się w walkach został odznaczony Orderem Czerwonego Sztandaru. Następnie do marca 1940 brał udział w wojnie z Finlandią jako zastępca dowódcy pułku lotniczego. Za udział w walkach powietrznych w 1940 został odznaczony Orderem Lenina.

W momencie rozpoczęcia wojny z Niemcami – pełnił służbę w stopniu majora na jednym z lotnisk na Smoleńszczyźnie. Początkowo dowodził pułkiem lotnictwa bombowego, następnie – 1 gwardyjską dywizją lotniczą na Frontach: Północno-Zachodnim, Wołchowskim, Kalinińskim, Woroneskim, Stepowym, 2 Ukraińskim i 1 Ukraińskim. W składzie 5 a następnie 2 Armii Lotniczej brał udział w walkach o wyzwolenie Ukrainy i Polski. Ostatnie walki z Niemcami stoczył nad Berlinem. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika.

Brał udział w Paradzie Zwycięstwa w Moskwie 25 czerwca 1945 w składzie zbiorczego pułku 1 Frontu Ukraińskiego.

Po zakończeniu wojny pełnił służbę na stanowiskach dowódczych w lotnictwie radzieckim. 1 marca 1946 został awansowany do stopnia generała majora lotnictwa. W 1951 ukończył studia na fakultecie lotniczym Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego. W 1955 został dowódcą 50 Armii Lotnictwa Dalekiego Zasięgu. 26 listopada 1956 awansował do stopnia generała porucznika lotnictwa. 22 listopada 1960 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 50 Armii Rakietowej w Smoleńsku.

Dowodząc 50 Armią Rakietową wniósł wielki wkład w jej rozwój oraz podnoszenie gotowości bojowej. Na tym stanowisku w 1962 został awansowany do stopnia generała pułkownika. 50 Armią Rakietową dowodził do 13 lipca 1972.

W 1972 został przeniesiony w stan spoczynku w związku z osiągnięciem wieku emerytalnego. Mieszkał w Moskwie. Zmarł w Moskwie i tam został pochowany na Cmentarzu Kuncewskim.

Odznaczenia

Bibliografia

B. Potyrała, W. Szlufik – Who is who? Trzygwiazdkowi generałowie i admirałowie radzieckich sił zbrojnych z lat 1940-1991, Wyd. Częstochowa 2001
(ros.) Historia 50 Armii Rakietowej, t. I, Wyd. Smoleńsk 2003