Feliks Miklas
podpułkownik | |
Data urodzenia |
30 maja 1899 |
---|---|
Data śmierci |
14 lipca 1959 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1918–1945 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
21 Pułk Piechoty, |
Stanowiska |
dowódca pułku |
Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka, |
Odznaczenia | |
Feliks Jakub Miklas (ur. 30 maja 1899, zm. 14 lipca 1959) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był absolwentem Szkoły Podchorążych w Warszawie. Do Wojska Polskiego wstąpił w listopadzie 1918. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 21 pułku piechoty. Od 1 czerwca 1919 służył w 21 pp w Warszawie (w stopniu porucznika), gdzie dowodził najpierw plutonem a potem kompanią[1]. 1 stycznia 1928 otrzymał awans do stopnia kapitana[2] i został przeniesiony do 43 pułku piechoty w Dubnie, gdzie pełnił funkcję m.in. dowódcy kompanii. Ukończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 38. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w 43 pp na stanowisku dowódcy III batalionu.
Wraz z tą formacją w składzie 13 Dywizji Piechoty wziął udział w kampanii wrześniowej 1939. Po całodziennej obronie pozycji swego batalionu w Ujeździe otrzymał rozkaz wycofania się na linię obrony wzdłuż kolei Koluszki – Tomaszów Mazowiecki. Podczas marszu rozkaz zmieniono i batalion miał się wycofać na południe za Pilicę. Mjr Miklas udał się na poszukiwanie zagubionej 9. kompanii i nie dołączył już do III batalionu. Razem z 9. kompanią przedarł się do Warszawy, gdzie został mianowany dowódcą I batalionu w ramach zorganizowanego w Cytadeli 2 pułku Obrony Pragi (późniejszy 336 pułk piechoty). Wraz z batalionem uczestniczył w walkach w obronie Warszawy. 28 września 1939 dowódca Armii „Warszawa” gen. dyw. Juliusz Rómmel nadał mu Order Virtuti Militari V klasy[4].
Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał m.in. w oflagu II C w Woldenbergu (nr obozowy 146/IX C)[5]. Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945, powrócił do kraju.
Zmarł 14 lipca 1959. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 28-4-2)[6].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 14141
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (12 listopada 1946)[7]
- Krzyż Walecznych[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 25 maja 1939[8], 1 października 1946[9])
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[10]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 37.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 228.
- ↑ Rybka i Stepan 2004 ↓, s. 422.
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 381.
- ↑ Andrzej Pazda, Oflag IIC Woldenberg. Wczoraj i dziś Lista nazwisk polskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Woldenberg Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie, 2014, s.114.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2020-02-09] .
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 25, poz. 140 „za bohaterskie czyny i dzielne zachowanie się w walce z niemieckim najeźdźcą oraz za gorliwą pracę i sumienne wypełnianie obowiązków służbowych”
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 213 „za bardzo sumienną i gorliwą pracę, związaną z obliczeniem strat i kosztów poniesionych przez Wojsko Polskie w wojnie z Niemcami w roku 1939–1945”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- J. K. Wroniszewski, Barykada Września. Obrona Warszawy w 1939, Warszawa 1984.
- J. Wróblewski, Armia „Prusy” 1939, Warszawa 1986.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jeńcy Oflagu II C Woldenberg
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (Polska Ludowa)
- Oficerowie 43 Pułku Strzelców Legionu Bajończyków
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1899
- Zmarli w 1959