Eugenio Garin
Eugenio Garin (ur. 9 maja 1909 w Rieti, zm. 29 grudnia 2004 we Florencji) – włoski historyk filozofii i kultury. Zajmował się historią kultury umysłowej Europy, ze szczególnym uwzględnieniem Renesansu.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był uczniem Ludovica Limonettiego. Od 1950 r. był profesorem historii filozofii Uniwersytetu we Florencji. Jest twórcą florenckiej szkoły historyków filozofii renesansowej. W 1974 r. został wybrany na członka zagranicznego PAN[1][2] (Wydział I – Nauk Społecznych).
W języku polskim ukazały się m.in. jego Filozofia Odrodzenia we Włoszech (1952, wydanie polskie 1969 i Powrót filozofów starożytnych (1975, wydanie polskie 1987). Główną pracą metodologiczną Garina jest La filosofia come sapere storico (Bari 1959). Spośród prac historycznych, z wyjątkiem książki o oświeceniu angielskim z 1942 i wstępu do pism Kartezjusza z 1967, większość poświęcił filozofii włoskiej. Na rozległy korpus jego prac składają się monografie humanizmu, myśli renesansowej i poszczególnych jej aspektów, zwłaszcza filozofii wychowania i zagadnienia stosunku myśli renesansowej do średniowiecznej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Garin Eugenio, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2018-05-08] .
- ↑ Lech Szczucki. Eugenio Garin (9 V 1909 – 29 XII 2004). „Odrodzenie i Reformacja w Polsce”. XLIX, s. 264-267, 2005.
- ISNI: 0000000121171974
- VIAF: 24425
- LCCN: n79142651
- GND: 119252457
- NDL: 00440555
- BnF: 12025438v
- SUDOC: 028414896
- SBN: CFIV008177
- NLA: 35113324
- NKC: skuk0002597
- BNE: XX943148
- NTA: 069634696
- BIBSYS: 90562914
- CiNii: DA00507760
- Open Library: OL117284A
- PLWABN: 9810611112805606
- NUKAT: n93125765
- J9U: 987007296626805171
- PTBNP: 30901
- CANTIC: a1031457x
- LNB: 000003849
- NSK: 000011314
- CONOR: 8029795
- BLBNB: 000572060
- LIH: LNB:ug3;=Bv