Eliezer Lipe Bloch

Eliezer Lipe Bloch lub też Lejzer Bloch, Lipe Lejzer Bloch (ur. w 1888 lub 1889 w Humaniu, zm. 1944 w KL Mauthausen) – polski działacz społeczny i polityczny pochodzenia żydowskiego, dyrektor Żydowskiego Funduszu Narodowego w Polsce, członek grupy Oneg Szabat w getcie warszawskim^[1].

Urodził się w 1888 lub 1889 w Humaniu. W dwudziestoleciu międzywojennym był aktywnym działaczem syjonistycznym. Piastował między innymi funkcję dyrektora Żydowskiego Funduszu Narodowego w Polsce (Keren Kajemet le-Israel), który gromadził środki finansowe na zakup ziemi oraz zasiedlenie Palestyny. Należał do kierownictwa polskiej partii Ogólnych Syjonistów^[1]. Współpracował z Żydowskim Stowarzyszeniem Kulturalno-Oświatowym „Tarbut”^[2].

W getcie warszawskim działał w Żydowskiej Samopomocy Społecznej. Należał również do kierownictwa grupy Oneg Szabat tworzącej podziemne archiwum getta warszawskiego (wedug Hersza Wassera, Bloch brał udział w spotkaniu założycielskim grupy na jesieni 1940). Wraz z Emanuelem Ringelblumem i Menachemem Linderem tworzył trzyosobowy komitet redakcyjny, który przygotowywał opracowanie pt. Dwa i pół roku wojny^[1].

W trakcie wielkiej akcji deportacyjnej z lata 1942, zginęła córka Blocha, Estera. Na jesieni tego samego roku, wszedł w skład komitetu finansowego Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB)^[1].

W 1943 został schwytany i deportowany do obozu pracy w Budzyniu pod Lublinem. Przebywał również w obozach, w Kraśniku i Płaszowie. W sierpniu 1944 został deportowany do obozu koncentracyjnego KL Mauthausen, gdzie zmarł w nieznanych okolicznościach^[1].