Edyta Piasecka

Edyta Piasecka
	; Edyta Piasecka (fot. B. Fischer)
Miejsce urodzenia	Polska
Typ głosu	sopran, sopran koloraturowy
Gatunki	opera, oratorium
Zawód	śpiewaczka operowa
	Multimedia w Wikimedia Commons

Edyta Piasecka – polska śpiewaczka operowa (dramatyczny sopran koloraturowy), specjalizująca się w partiach belcantowych i lirico-spinto, wykonująca muzykę oratoryjną i cykle pieśni, wykonuje także repertuar operetkowy.

Życiorys

Ukończyła studia na Wydziale Wokalno-Aktorskim Akademii Muzycznej w Krakowie.

Brała udział w wielu kursach mistrzowskich, m.in. w Bachakademie u Anny Reynols, a także u Antoniny Kaweckiej, Christiana Elsnera, Alison Pears, Ryszarda Karczykowskiego, Izabeli Kłosińskiej.

Zadebiutowała, będąc na 3. roku studiów, partią Królowej Nocy w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta w Operze Krakowskiej (pod dyr. Kaia Bumanna)^[1].

W 1997 roku nawiązała współpracę z Operą Dolnośląską we Wrocławiu, gdzie zaśpiewała m.in. Rozynę w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego^[2].

W 1999 roku została solistką Opery Krakowskiej, gdzie oprócz Rozyny wykonywała partie: Neddy w Pajacach R. Leoncavalla, Hanny w Strasznym Dworze S. Moniuszki, Łucji w Łucji z Lammermoor G. Donizettiego, Koraliny w Torreadorze T. Adama, Violetty w Traviacie oraz Gildy w Rigoletcie G. Verdiego, Zofii w Halce S. Moniuszki, Fiordiligi w Così fan tutte, Królową Nocy w Czarodziejskim flecie W.A. Mozarta oraz Rozalindy w Zemście nietoperza J. Straussa.

W 2003 roku po raz pierwszy zaśpiewała w Teatrze Wielkim w Warszawie (rola Hrabiny di Folleville w polskiej prapremierze Podróży do Reims G. Rossiniego, pod dyrekcją Alberta Zeddy w reżyserii Tomasza Koniny, u boku m.in. Ewy Podleś i Rockwella Blake’a). Na scenie warszawskiej zaśpiewała również Zofię w Halce S. Moniuszki (2004, w reż. Marii Fołtyn), Rozynę w Cyruliku sewilskim G. Rossiniego (2007, pod dyr. Willa Crutchfielda), Violettę w Traviacie G. Verdiego (wznowienie 2015 i 2017, w reż. Mariusza Trelińskiego), Hannę w Strasznym Dworze S. Moniuszki (2016, w reż. Davida Pountneya, pod dyr. Andreya Yurkevycha), tytułową partię Goplany w operze W. Żeleńskiego.

Podczas festiwalu Sacrum Profanum w Krakowie wzięła udział w widowisku Carmina Burana (w reż. Pawła Orskiego), a także w koncercie Last Night of the Proms in Cracow 2003.

W roku 2010 wykonała koncertowo tytułową partię Normy w operze V. Belliniego (u boku Zorana Todorovicha pod dyr. Pawła Przytockiego).

W roku 2011 po raz pierwszy wykonała partię sopranową w Messa da Requiem G. Verdiego (ze Stefanią Toczyską pod dyr. Kaia Bumanna), podczas inauguracji Gdańskiego Festiwalu Muzycznego w Katedrze Oliwskiej, wzięła udział w inauguracji sezonu Toruńskiej Orkiestry Symfonicznej (w Angelusie Wojciecha Kilara pod dyr. Mirosława Jacka Błaszczyka).

W 2015 roku wystąpiła w Cyganerii G. Pucciniego w partii Mimi (wersja koncertowa pod dyrekcją Tadeusza Wojciechowskiego w Filharmonii Podkarpackiej.

Wzięła udział w internetowych transmisjach operowych dzieł polskich na Opera Platform, emitowanych z warszawskiego Teatru Wielkiego: Straszny dwór (Hanna, 2015) oraz Goplana (partia tytułowa, 2016), przedstawienie zdobyło ��Operowego Oscara” – International Opera Awards w kategorii „Dzieło odkryte na nowo”^[3].

W marcu 2017 wystąpiła ponownie w Teatrze Wielkim w Warszawie jako Fiorilla w Turku we Włoszech G. Rossiniego (reż. Christopher Alden, dyr. Andrey Yurkevych), zyskując znakomite recenzje^[4].

W październiku 2017 uczestniczyła w obchodach 50-lecia pracy artystycznej Jitki Stokalskiej, w Warszawskiej Operze Kameralnej, wykonując partię Rozyny w Cyruliku sewilskim G. Rossinego^[5]. W listopadzie 2017 uczestniczyła w inauguracji X Międzynarodowego Konkursu Dyrygentów im. G. Fitelberga, wykonując II Symfonię „Kopernikowską” Henryka Mikołaja Góreckiego.

W czerwcu 2018 wzięła udział w premierze Rigoletta w łódzkim Teatrze Wielkim (dyr. Tadeusz Kozłowski, reż. Paolo Bosisio), kreując Gildę u boku Andrzeja Dobbera. W sierpniu 2018 wzięła udział w nagraniu Strasznego dworu (partia Hanny) z Orkiestrą XVIII Wieku pod dyrekcją Grzegorza Nowaka^[6].

W listopadzie 2018 wzięła udział w premierze Cyrulika sewilskiego (Rozyna, Opera Bałtycka, dyr. J. Florencio), wystąpiła także w koncercie sylwestrowym w TWON.

W 2019 zaśpiewała w Filharmonía Baltica (Gala karnawałowa, dyr. R. Silva) i w Filharmonii w Białymstoku (Gala karnawałowa, dyr. M. J Błaszczyk).

Działalność i współpraca artystyczna

Współpracowała z wieloma polskimi dyrygentami (m.in. Mirosławem Jackiem Błaszczykiem, Wiktorem Bockmannem, Tomaszem Bugajem, Kaiem Bumannem, Sławomirem Chrzanowskim, José Maria Florênciem, Czesławem Grabowskim, Robertem Kabarą, Tadeuszem Kozłowskim, Ewą Michnik, Wojciechem Michniewskim, Grzegorzem Nowakiem, Nicolą Paszkowskim, Markiem Pijarowskim, Januszem Przybylskim, Pawłem Przytockim, Wojciechem Rajskim, Piotrem Sułkowskim, Andrzejem Straszyńskim, Kazimierzem Wienckiem, Antonim Wicherkiem, Sławkiem Wróblewskim, Tomaszem Tokarczykiem, Piotrem Wajrakiem, Tadeuszem Wojciechowskim, Tadeuszem Zatheyem) oraz zagranicznymi (m.in. Rolandem Baderem, Willem Crutchfieldem, M. Fitzgeraldem, Volkerem Schmidtem-Gertenbachem, Walterem Wellerem, Andrijem Jurkewyczem, Michaelem Zilmem, a także z Alberto Zeddą),

Występuje na scenach operowych: Teatr Wielki w Warszawie, Warszawska Opera Kameralna, Opera Krakowska, Teatr Wielki w Łodzi, Opera Bałtycka, Opera Wrocławska, Opera i Filharmonia Podlaska, Teatr Wielki w Budapeszcie (Węgierska Opera Państwowa).

Współpracuje i koncertuje w: Filharmonii Krakowskiej, NOSPR w Katowicach, Filharmonii Śląskiej, Filharmonii Dolnośląskiej w Jeleniej Górze, Filharmonii Poznańskiej, Filharmonii Zabrzańskiej, Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy, Filharmonii Narodowej, Filharmonii Częstochowskiej, Filharmonii Podkarpackiej, Mazowieckim Teatrze Muzycznym w Warszawie.

Występuje z Toruńską Orkiestrą Symfoniczną, Polską Orkiestrą Sinfonia Iuventus w Warszawie, Orkiestrą Sinfonietta Cracovia.

Uczestniczyła w wielu krajowych i zagranicznych festiwalach, m.in. Sacrum Profanum w Krakowie, Internachionale Orgel Woche Musica Sacra w Norymberdze, Festival delle nazioni w Citta di Castello we Włoszech, Festiwal im. Jana Kiepury w Krynicy, Festiwal Viva il canto w Cieszynie, Festiwal Letni Operowy w Krakowie, Międzynarodowy Festiwal Muzyczny w Mielcu, Festiwal Muzyczny w Łańcucie, Międzynarodowy Festiwal Muzyczny im. Krystyny Jamroz w Busku-Zdroju, Festiwal Viva! Canaletto w Warszawie – Opera Narodowa, 6 Festiwal im. J. Waldorffa w Radziejowicach, Festiwal Letni w Muzeum Karola Szymanowskiego, willa „Atma” w Zakopanem, Festiwal Kompozytorów Polskich, Festiwal Sopot Classic w Operze Leśnej (Gala muzyki francuskiej). Wystąpiła także na: Festiwal Gloria (Białystok 2018), Festiwal Muzyki Polskiej w Bielsku-Białej (dyr. M. Wroniszewski).

Występowała w Belgii, Holandii, USA, Danii i Kuwejcie.

Działalność pedagogiczna

Od kilku lat prowadzi działalność pedagogiczną, rozwijając młode talenty wokalne. Jej studenci zdobywają tytuły finalistów na międzynarodowych konkursach wokalnych takich jak: International Monika Sworowska-Walawska Vocal Competition, Międzynarodowy Konkurs Musicalowo-Operetkowy w Krakowie, International Vocal Competition Viva Calisia. Zasiada w jury konkursów wokalnych oraz jest zapraszana jako wykładowca podczas mastreclasses^{[potrzebny przypis]}.

Repertuar

Partie operowe

Adolphe Adam, Le toréador, Koralina
Vincenzo Bellini, Norma (partia tytułowa)
Georges Bizet, Carmen, Micaela
Gaetano Donizetti, Łucja z Lammermooru (partia tytułowa)
Karol Kurpiński, Jadwiga Królowa Polski, Jadwiga
Ruggero Leoncavallo, Pajace, Nedda
Stanisław Moniuszko, Halka, Zofia
S. Moniuszko, Straszny dwór, Hanna
Wolfgang Amadeus Mozart, Così fan tutte, Fiordiriligi
Wolfgang Amadeus Mozart, Czarodziejski flet, Królowa Nocy
Wolfgang Amadeus Mozart, Don Giovanni, Donna Anna
Wolfgang Amadeus Mozart, Wesele Figara, Hrabina
Giacomo Puccini, Cyganeria, Mimi, Musetta
Gioachino Rossini, Cyrulik sewilski, Rozyna
Gioachino Rossini, Podróż do Reims, Hrabina di Folleville
Gioachino Rossini, Turek we Włoszech, Fiorilla
Giuseppe Verdi, Rigoletto, Gilda
Giuseppe Verdi, Traviata, Violetta (partia tytułowa)
Władysław Żeleński, Goplana (partia tytułowa)

Operetka

Johann Strauss, Zemsta nietoperza, Rozalinda
Józef Beer, Polskie wesele, Jadzia
Imre Kalman, Hrabina Marica, Marica

Oratoria i dzieła symfoniczne

Henryk Mikołaj Górecki, II Symfonia „Kopernikowska”
Henryk Mikołaj Górecki, III Symfonia pieśni żałosnych
Henryk Mikołaj Górecki, Ad Matrem
Wojciech Kilar, Angelus
Wojciech Kilar, Te deum
Wojciech Kilar, Wokaliza
Gustav Mahler, II Symfonia c-moll
Wolfgang Amadeus Mozart, Exsultate, jubilate
Wolfgang Amadeus Mozart, Msza Koronacyjna
Wolfgang Amadeus Mozart, Requiem;
Wolfgang Amadeus Mozart, Grabmusik
Carl Orff, Carmina Burana
Giovanni Battista Pergolesi, Stabat Mater
Gioacchino Rossini, Mała Msza Uroczysta (Petite Messe Solennelle)
Gioacchino Rossini, Stabat Mater
Franz Schubert, Msza As-dur
Karol Szymanowski, Litania
Karol Szymanowski, Stabat Mater
Antonio Vivaldi, Gloria
Giuseppe Verdi, Quatro pezzi sacri
Giuseppe Verdi, Requiem
Heitor Villa-Lobos, Bachianas Brasileiras

Pieśni kompozytorów polskich

Nagrody

1997: I miejsce na Kursie Mistrzowskim dla Śpiewaków Operowych, organizowanym przez prof. Ryszarda Karczykowskiego;
1998: Nagroda specjalna dla najlepszego głosu żeńskiego i udział w koncertach z cyklu Promocja Polskich Talentów w Austrii (koncerty w Eisenstadt i Baden)
2004: Nominacja do nagrody Paszporty Polityki w kategorii Muzyka poważna;
2008: Nagroda im. A. Hiolskiego Nagroda im. A. Hiolskiego ustanowiona przez Fundację „Opera” i Ogólnopolski Klub Miłośników Opery „Trubadur” za „Debiut operowy” – rola Hrabiny di Folleville w polskiej prapremierze Podróży do Reims G. Rossiniego w Teatrze Wielkim w Warszawie, V edycja^[7];
Nagroda „Gwiazda wokalistyki”: 47. Festiwal im. Jana Kiepury w Krynicy.

Przypisy

↑ Tę rolę śpiewała również pięć lat później podczas tournée w Holandii w koprodukcji z Teatrem Wielkim z Budapesztu.
↑ Śpiewała tam również Frasquitę w Carmen G. Bizeta.
↑ Warszawa. Nagroda International Opera Awards dla „Goplany” [online], e-teatr.pl [dostęp 2017-06-20] .
↑ Fragmenty recenzji: * Samą siebie przechodzi Edyta Piasecka jako trzpiotka Fiorilla, wystylizowana trochę na młodą Marię Callas – dawno jej nie słyszałam w tak znakomitej formie (a partia jest piekielnie trudna), a i aktorsko jest ujmująca z tymi wszystkimi uwodzicielskimi sztuczkami (Co w duszy gra, Blog Doroty Szwarcman, Turek w kulisach) * …na pierwszy plan wysunęła się właśnie ona, Fiorilla. A to dzięki świetnej dyspozycji wokalnej i aktorskiej Edyty Piaseckiej. To partia sopranowa owiana legendą za sprawą Marii Callas, która wcielała się w nią dwukrotnie, popis lirycznej koloratury i łakomy kąsek dla śpiewaczki z temperamentem aktorskim. Świetnie się stało, że jest w Polsce śpiewaczka, która na poziomie europejskim umie sprostać temu wyzwaniu. (Gazeta Wyborcza, Anna S. Dębowska, „Turek we Włoszech” Rossiniego w Operze Narodowej. Mądra inscenizacja i świetni śpiewacy. Przednia zabawa) * Jeżeli warto pójść na to przedstawienie, to dla Edyty Piaseckiej. (…) rozbudowana wokalnie rola Fiorilli dała jej okazję do popisu, którą śpiewaczka w pełni wykorzystała. Nieczęsto zdarza się słyszeć w TW – ON partię tak przemyślaną i dopracowaną w szczegółach. Piasecka wie, o czym śpiewa, potrafi tchnąć życie nawet w monotonne recytatywy, posługuje się całą gamą efektów kolorystycznych – ale nie wszystkimi naraz, tylko po kolei, gdzie trzeba, ponieważ panuje technicznie nad swoim głosem i materią. Mimo tej rozmaitości środków nic w jej partii nie cechowało się nadmiarowością (będącą plagą oper komicznych). Jej koloratury były uporządkowane w strukturze, lecz spontaniczne w wyrazie. Całości dopełniała imponująca gra aktorska. (Kultura Liberalna, Szymon Żuchowski, Gniewomir Zajączkowski, À la Rossini, czyli „Turek we Włoszech” w Operze Narodowej).
↑ Operowe Sto Lat! – Jubileusz 50-lecia pracy artystycznej Jitki Stokalskiej, „Prostoomuzyce”, 18 października 2017 [dostęp 2018-02-19] (pol.).
↑ Chór nagrywa Moniuszkę – świetne recenzje – Opera i Filharmonia Podlaska, „Opera i Filharmonia Podlaska”, 29 sierpnia 2018 [dostęp 2018-11-02] (pol.).
↑ Klub Miłośników Opery "Trubadur" [online] [dostęp 2020-03-23] (pol.).

Bibliografia

Biogram Edyty Piaseckiej na stronie Teatru Wielkiego
Edyta Piasecka-Chudzikiewicz, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2021-04-08] .
Biogram Edyty Piaseckiej na stronie Opery Bałtyckiej
Biogram Edyty Piaseckiej na stronie Mazowieckiego Teatru Muzycznego, mteatr.pl [zarchiwizowane 2017-04-19] .
Niepisane przepisy na śpiewanie. Rozmowa z Edytą Piasecką, „Trubadur”, 4(25)/2002
Biogram Edyty Piaseckiej na portalu Operomania

Linki zewnętrzne

Strona internetowa (wersja archiwalna)
Kanał na YouTube

[1] Tę rolę śpiewała również pięć lat później podczas tournée w Holandii w koprodukcji z Teatrem Wielkim z Budapesztu.

[2] Śpiewała tam również Frasquitę w Carmen G. Bizeta.

[3] Warszawa. Nagroda International Opera Awards dla „Goplany” [online], e-teatr.pl [dostęp 2017-06-20] .

[4] Fragmenty recenzji: * Samą siebie przechodzi Edyta Piasecka jako trzpiotka Fiorilla, wystylizowana trochę na młodą Marię Callas – dawno jej nie słyszałam w tak znakomitej formie (a partia jest piekielnie trudna), a i aktorsko jest ujmująca z tymi wszystkimi uwodzicielskimi sztuczkami (Co w duszy gra, Blog Doroty Szwarcman, Turek w kulisach) * …na pierwszy plan wysunęła się właśnie ona, Fiorilla. A to dzięki świetnej dyspozycji wokalnej i aktorskiej Edyty Piaseckiej. To partia sopranowa owiana legendą za sprawą Marii Callas, która wcielała się w nią dwukrotnie, popis lirycznej koloratury i łakomy kąsek dla śpiewaczki z temperamentem aktorskim. Świetnie się stało, że jest w Polsce śpiewaczka, która na poziomie europejskim umie sprostać temu wyzwaniu. (Gazeta Wyborcza, Anna S. Dębowska, „Turek we Włoszech” Rossiniego w Operze Narodowej. Mądra inscenizacja i świetni śpiewacy. Przednia zabawa) * Jeżeli warto pójść na to przedstawienie, to dla Edyty Piaseckiej. (…) rozbudowana wokalnie rola Fiorilli dała jej okazję do popisu, którą śpiewaczka w pełni wykorzystała. Nieczęsto zdarza się słyszeć w TW – ON partię tak przemyślaną i dopracowaną w szczegółach. Piasecka wie, o czym śpiewa, potrafi tchnąć życie nawet w monotonne recytatywy, posługuje się całą gamą efektów kolorystycznych – ale nie wszystkimi naraz, tylko po kolei, gdzie trzeba, ponieważ panuje technicznie nad swoim głosem i materią. Mimo tej rozmaitości środków nic w jej partii nie cechowało się nadmiarowością (będącą plagą oper komicznych). Jej koloratury były uporządkowane w strukturze, lecz spontaniczne w wyrazie. Całości dopełniała imponująca gra aktorska. (Kultura Liberalna, Szymon Żuchowski, Gniewomir Zajączkowski, À la Rossini, czyli „Turek we Włoszech” w Operze Narodowej).

[5] Operowe Sto Lat! – Jubileusz 50-lecia pracy artystycznej Jitki Stokalskiej, „Prostoomuzyce”, 18 października 2017 [dostęp 2018-02-19] (pol.).

[6] Chór nagrywa Moniuszkę – świetne recenzje – Opera i Filharmonia Podlaska, „Opera i Filharmonia Podlaska”, 29 sierpnia 2018 [dostęp 2018-11-02] (pol.).

[7] Klub Miłośników Opery "Trubadur" [online] [dostęp 2020-03-23] (pol.).

[1]