Dwór Lisowieckich w Jaśle
 nr rej. A-1055 z 10.08.1988[1]
| |
,_dw%C3%B3r_(HB1).jpg) Elewacja południowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Typ budynku | |
| Styl architektoniczny | |
| Ukończenie budowy |
1730–32 |
| Kolejni właściciele |
Rodzina Lisowieckich do 1919, rodzina Kolarzów |
| Obecny właściciel |
rodzina Kolarzów |
Położenie na mapie Jasła  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu jasielskiego  | |
 49°43′04,4″N 21°27′12,4″E/49,717889 21,453444
| |
Dwór Lisowieckich w Jaśle – zabytkowy dwór, który powstał w latach 1730–32, wraz z parkiem, znajdujący się w Jaśle
Opis
[edytuj | edytuj kod]W XVIII w. wieś Niegłowice należała do Jurkowieckich[2] i wtedy w latach 1730–32 powstał dwór. Na przełomie XVIII i XIX w. Kasper Lisowiecki z Podlasia kupił Niegłowice i dwór pozostawał w rękach rodziny Lisowieckich do 1919. W połowie XIX w. dwór uległ znacznej przebudowie i uzyskał cechy klasycystyczne. Na początku XX w. obszar dworski liczył 312 ha. Po zakupie dworu w 1919 przez Czecha Alojzego Kolarza przeszedł on gruntowny remont. W 1935 najmłodszy syn Alojzego Włodzimierz przejął od ojca administrację majątkiem dworskim. Podczas II wojny światowej kwaterowały w nim obce wojska. Po 1950 rozbudowująca się Rafineria i nowopowstająca Naftobudowa przejmują dużą część obszaru dworskiego. Po śmierci Alojzego Kolarza w 1951 dwór pozostawał pusty, ponieważ żadne ze spadkobierców nie mieszkało w nim. W latach późniejszych mieszkali w nim narzuceni lokatorzy z kwaterunku. Na początku XXI właściciel dworu Piotr Liszcz, prawnuk Alojzego Kolarza, urządził w nim sklep z artykułami używanymi sprowadzanymi z zagranicy[3].
Dwór to nieregularny budynek murowany w części parterowy, w części piętrowy z wgłębnym portykiem frontowym o parze doryckich kolumn i wielobocznym świetlikiem nad klatką schodową. Elewacje wyartykułowane lizenami. Nad częścią parterową dach trójpołaciowy, nad piętrową czterospadowy[2]. Dachy pierwotnie kryte gontem, obecnie blachą. Budynek podpiwniczony w części parterowj[3].
-
Widok ogólny -
Ogrodzenie
,_dw%C3%B3r_(HB2).jpg)
,_dw%C3%B3r_(HB3).jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024 [dostęp 2023-12-14].
- ↑ a b Piotr Libicki: Dwory i pałace wiejskie w Małopolsce i na Podkarpaciu. Dom Wydawniczy Rebis, Poznań 2012, s. 143. ISBN 978-83-7510-597-1.
- ↑ a b Zdzisław Świstak i inni: Na śladach dworów i dworków Jasielszczyzny. Mała Poligrafia Redemptorystów w Tuchowie, Jasło 2005, s. 148-172. ISBN 83-86744-58-8. OCLC 749753089.