Dionizy Sidorski

Dionizy Sidorski

Data i miejsce urodzenia	10 czerwca 1936 Warszawa
Zawód, zajęcie	pisarz, reportażysta
Odznaczenia

Dionizy Sidorski (ur. 10 czerwca 1936 w Warszawie) – polski pisarz, reportażysta, redaktor.

Studiował na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Wrocławskiego. W latach 1960–1963 był redaktorem miesięcznika „Odra” we Wrocławiu, na łamach którego wcześniej debiutował jako prozaik. W latach 1963–1967 był redaktorem dwutygodnika „Rada Robotnicza”, w późniejszym okresie był kierownikiem literackim Polskiego Radia we Wrocławiu. Od 1974 roku mieszkał w Białymstoku, gdzie pracował jako zastępca redaktora naczelnego, a później redaktor naczelny miesięcznika „Kontrasty”. W latach 1982–1984 był redaktorem tygodnika „Przegląd Tygodniowy”, 1994–2003 redaktorem naczelnym kwartalnika „Nowe Kontrasty”^[1].

Od 1963 roku należał do PZPR.

W czasach PRL był odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem 30-lecia Polski Ludowej i odznaką Zasłużony Działacz Kultury^[2].

• Szałas z tarniny (opowiadania, 1963)
• Trzech wspaniałych i jeden zmęczony (reportaże, 1964)
• Ziemia obiecana (powieść, 1965)
• Niech spłonie las (powieść, 1967)
• Tak długo tu szedłem (powieść, 1972)
• Zielony ocean (reportaże, 1973)
• Piramida, czyli coś mnie gryzie (opowiadania, 1974)
• Szalony Jasnowidz, czyli rzecz o Maurycym Mochnackim (1977)
• Żywoty bagienne (reportaże, 1980)
• Niepokonani? Portrety ludzie z ziem zachodnich i wschodnich (szkice, 1981)
• Nie znam takiego monarchy (opowieść, 1982)
• Może przebaczą nam duchy (opowieść, Wydawnictwo Pojezierze, Olsztyn 1983)
• Zabiorę cię ze sobą (powieść, 1985)
• "Panie Kochanku" (opowieść, 1987)
• Wszystko nie tak (powieść, 1989)

• Lesław Bartelski M.: Polscy pisarze współcześni, 1939-1991: Leksykon. Wydawn. Nauk. PWN. ISBN 83-01-11593-9. Brak numerów stron w książce