Przejdź do zawartości

Chu Berry

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chu Berry
Ilustracja
Chu Berry (1940)
Imię i nazwisko

Leon Brown Berry

Pseudonim

„Chu”

Data i miejsce urodzenia

13 września 1908
Wheeling

Data i miejsce śmierci

30 października 1941
Conneaut

Instrumenty

saksofon

Gatunki

jazz (swing)

Zawód

muzyk

Wydawnictwo

Commodore

Powiązania

Fletcher Henderson, Cab Calloway

Instrument
Saksofon Conn Transitional firmy C. G. Conn
Zespoły
The Cab Calloway Orchestra
Chu Berry and His Stompy Stevedores
Płyta szelakowa wydana przez argentyńską filię wytwórni Odeon z piosenką My Secret Love Affair, śpiewaną przez Benny’ego Payne’a z towarzyszeniem zespołu „Chu” Berry’ego

Leon Brown Berry, ps. „Chu” (ur. 13 września 1908 w Wheeling, zm. 30 października 1941 w Conneaut)[1] – afroamerykański saksofonista jazzowy.

Coleman Hawkins: „Chu” był prawie najlepszy[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z dość zamożnej rodziny[2]. Jego rodzicami byli Brown i Maggie Glasgow[2]. Miał bardzo muzykalną siostrę przyrodnią, Ann, pianistkę w triu jazzowym, które odbywało próby w ich domu i prawdopodobnie dzięki temu sam został muzykiem[3].

Sięgnął po saksofon zainspirowany grą usłyszanego na koncercie Colemana Hawkinsa. W liceum Lincolna, do którego uczęszczał, grał na saksofonie altowym na szkolnych potańcówkach. Towarzyszyła mu siostra na fortepianie. W Wheeling także po raz pierwszy wystąpił w dużej, piętnastoosobowej orkiestrze[3]. Po rozpoczęciu studiów w West Virginia State College w Charleston również występował w dużym zespole uczelnianym. Po roku porzucił studia i latem 1928 wrócił w rodzinne strony. Dołączył do „najbardziej swingującego zespołu jazzowego w okolicy” Perry’s Broadway Buddies[2]. Grupa regularnie występowała na starych stanowych terenach targowych na miejskiej Wheeling Island i w starej tawernie U Henry’ego Claya, niedaleko osady West Alexander[2].

W 1929 otrzymał pierwszy znaczący angaż, zostając członkiem orkiestry pianisty i organisty Sammy'ego Stewarta. Zamienił wówczas saksofon altowy na tenorowy. Stało się tak zarówno ze względu na potrzeby zespołu, jak i spotkanie z Cecilem Scottem, saksofonistą tenorowym, z którym okazjonalnie występował. W 1930 zamieszkał na stałe w Nowym Jorku[1].

Grał w najlepszych big-bandach epoki swingu, prowadzonych przez legendarnych liderów takich jak Fletcher Henderson, Benny Carter, Count Basie i Cab Calloway. Dla orkiestry Hendersona skomponował przebój Christopher Columbus ze słowami Andy’ego Razafa. Natomiast najdłużej, bo od 1937 do przedwczesnej śmierci, grał w orkiestrze Caba Callowaya. Ponadto występował jako sideman w mniejszych formacjach, firmowanych przez m.in. Bessie Smith, Lionela Hamptona, Roya Eldridge’a, Billie Holiday i Teddy’ego Wilsona[3]. Dokonywał z nimi także licznych nagrań. Od czasu do czasu i niedługo prowadził również własne zespoły[1]. W 1937 i 1938 amerykańskie czasopismo muzyczne „Metronome” nominowało go w swoim corocznym plebiscycie do Orkiestry Gwiazd (All-Star Band)[2].

„The New Grove Dictionary of Jazz”: Berry pozostawał pod silnym wpływem Colemana Hawkinsa, ale szybko wypracował własny, charakterystyczny styl. (...) Jego brzmienie było mniej zmysłowe niż Hawkinsa, a wyobraźnia melodyczna nie tak płodna, ale nie ustępował starszemu saksofoniście pod względem wyrafinowania harmonicznego i przewyższał go, jeśli chodzi o swing i drive. Berry był niedościgły w grze w szybkich tempach. Wtedy najbardziej ujawniała się jego nadzwyczajna kontrola oddechu, nieomylne wyczucie czasu i mocny, równy ton instrumentu[2].

Zmarł mając 33 lata wskutek pęknięcia czaszki i obrażeń wewnętrznych odniesionych w wypadku drogowym, który wydarzył się ok. 24 km od Conneaut w stanie Ohio[4]. Samochód wiozący go razem z członkami orkiestry Calloway’a na występy w kanadyjskim Toronto wpadł podczas gęstej mgły w poślizg i uderzył w końcowy fragment stalowego mostu[4][5]. Po przewiezieniu do rodzinnego Wheeling został pochowany na tamtejszym cmentarzu Penisula[4]. W 1964 ze względu na budowę tunelu w części tej nekropolii jego grób przeniesiono na Greenwood Cemetery[5].

Małżeństwo

[edytuj | edytuj kod]

Miał żonę o imieniu Geraldine[4].

Pseudonim

[edytuj | edytuj kod]

Wg amerykańskiego krytyka jazzowego i pisarza Gary’ego Giddinsa muzycy nazywali Berry’ego „Chu” albo dlatego, że przygryzał (chewgryźć, żuć) ustnik saksofonu, albo ze względu na jego wąsy à la Fu Manchu[6].

Wybrana dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 1959 Chu Berry (Commodore)
  • 1965 Sittin’ In (Mainstream)
  • 1990 Berry Story (EPM Musique)
  • 2014 Chu – Chu Berry and His Stompy Stevedores (PSP)
  • 2016 Chu Berry – Remastered Collection
  • 2018
    • Chu Berry – The Columbia And Victor Sessions, Vol. 1 (Legacy)
    • Chu Berry – The Columbia And Victor Sessions, Vol. 2 (Legacy)
  • 2019 Chu Berry – The Columbia And Victor Sessions, Vol. 3 (Legacy)

Jako sideman

[edytuj | edytuj kod]
  • 1992 Count Basie – The Original American Decca Recordings, (Decca)
  • 1995 Dizzy Gillespie – The Complete RCA Victor Recordings (Legacy)
  • 2002 Fletcher Henderson – The Quintessence – New York–Chicago 1924–1936 (Frémeaux & Associés S.A.)
  • 2003 Teddy Wilson – The Quintessence – New York–Chicago 1933–1950 (Frémeaux & Associés S.A.)
  • 2007 Lionel Hampton – The Complete Lionel Hampton Victor Sessions 1937–1941 (Mosaic) – 5 CD
  • 2012 Billie Holiday – The Billie Holiday Collection 1935–42 (Acrobat)

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

W 1998 został wprowadzony do Panteonu Sław Miasta Wheeling[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Chu Berry. allmusic.com. [dostęp 2024-08-07]. (ang.).
  2. a b c d e f g h Leon „Chu” Berry. ohiocountylibrary.org. [dostęp 2024-08-07]. (ang.).
  3. a b c Leon „Chu” Berry. AllAboutJazz. [dostęp 2024-08-07]. (ang.).
  4. a b c d Leon „Chu” Berry. „The Afro American”. [dostęp 2024-08-07]. (ang.).
  5. a b Leon „Chu” Berry. Find A Grave. [dostęp 2024-08-07]. (ang.).
  6. Gary Giddins, Pilgrim’s Progress, JazzTimes, 2007

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]