Britomartis

Britomartis
Βριτόμαρτις
	bogini
	; Minos ścigający Britomartis (emalia z Limoges)
Występowanie	mitologia grecka
Przydomek	Diktynna
Atrybuty	psy myśliwskie, strój łowczyni
Teren kultu	starożytna Grecja
	Rodzina
Ojciec	Zeus
Matka	Karme
	Multimedia w Wikimedia Commons

Britomartis (gr. Βριτόμαρτις Britómartis, łac. Britomartis – dosł. „słodka dziewczyna”) – w mitologii greckiej boginka kreteńska, córka Zeusa i nimfy Karme.

Według legendy urodziła się w Keno, w wąwozie Samaria^[1]^[2]. Żyła w Gortynie na Krecie, jako jedna z towarzyszek Artemidy spędzała wiele czasu na łowach. Minos, władca Knossos, zapragnął uczynić z niej swoją kochankę. Przez dziewięć miesięcy udało się jej przed nim uciekać; ostatecznie, dla zachowania dziewictwa, rzuciła się do morza ze skały. Wyłowiona przez rybaków otrzymała przydomek Diktynna (gr. Δίκτυννα Díktynna, łac. Dictynna – „dziewczyna w sieci” ). Król zrezygnował ze ścigania jej, gdy znalazła schronienie w świętym gaju Artemidy^[3].

Inna wersja mitu wskazuje na Britomartis jako wynalazczynię sieci myśliwskich (mit ajtiologiczny). W sztuce przedstawiano ją podobnie jak Artemidę – z myśliwskimi psami i w stroju łowczyni^[4]. Grecy utożsamiali ją później z Artemidą jako osobną jej postać z przydomkiem Britomartis lub umieszczali w orszaku tej bogini. Poza Kretą czczona była na Eginie jako Afaja^[5].

Przypisy

↑ Przewodniki Baedeker – Kreta. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2007, s. 37.
↑ Por. A.J. Atsma: Britomartis na theoi.com.
↑ Mit ten odzwierciedla proces łączenia się dwóch starożytnych kultów na Krecie (Podręczna miniencyklopedia mitologii. Grecy, Rzymianie, Celtowie. Warszawa: RTW, 2001, s. 42).
↑ P. Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, dz. cyt., s. 55.
↑ Bogowie, demony, herosi. Leksykon, dz. cyt., s. 83.

Bibliografia

Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1990. ISBN 83-04-01069-0.
Bogowie, demony, herosi. Leksykon. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1997. ISBN 83-70-06597-X.

Linki zewnętrzne

Aaron J. Atsma: Britomartis. theoi.com. [dostęp 2013-08-16]. (ang.).

[1] Przewodniki Baedeker – Kreta. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2007, s. 37.

[2] Por. A.J. Atsma: Britomartis na theoi.com.

[3] Mit ten odzwierciedla proces łączenia się dwóch starożytnych kultów na Krecie (Podręczna miniencyklopedia mitologii. Grecy, Rzymianie, Celtowie. Warszawa: RTW, 2001, s. 42).

[4] P. Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej, dz. cyt., s. 55.

[5] Bogowie, demony, herosi. Leksykon, dz. cyt., s. 83.

[1]