Boruny
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 54°19′01″N 26°08′18″E/54,316944 26,138333 | |
.jpg)
Boruny (biał. Баруны) – miejscowość (obecnie na Białorusi, przy granicy z Litwą), w rejonie oszmiańskim, obwodzie grodzieńskim, centrum sielsowietu boruńskiego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Miasto magnackie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie oszmiańskim województwa wileńskiego[2].
W czasach zaborów miasteczko w gminie Kucewicze, w powiecie oszmiańskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego. W 1866 roku liczyło 155 mieszkańców w 42 domach[3]. W 1905 roku liczyło 229 mieszkańców, 294 dziesięcin[4].
W latach 1921–1945 miasteczko leżało w Polsce, w województwie wileńskim, w powiecie oszmiańskim, w gminie Kucewicze.
W 1931 w 43 domach zamieszkiwało 366 osób[5].
W 1928 roku dyrektor seminarium nauczycielskiego Władysław Luro został odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi za „zasługi przysposobienia wojskowego”[6].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]- Kościół pw. św. Piotra i Pawła w stylu baroku wileńskiego. Zbudowany jako cerkiew unicka razem z bazyliańskim klasztorem w latach 1747-1756 wg projektu Aleksandra Osikiewicza, rozbudowany w latach 1778-1793. Pierwotnie w 1692 r. z fundacji miejscowego szlachcica Mikołaja Pieślaka zbudowana została tutaj drewniana cerkiew unicka. Następnie w latach 1700-1707 wzniesiono w jej miejscu cerkiew murowaną, która spłonęła i którą w 1715 r. odbudował Lew Kiszka, po czym wzniesiono obecną świątynię. Klasztor bazyliański, po likwidacji unii na ziemiach zabranych w 1839 roku, został przekazany Rosyjskiemu Kościołowi Prawosławnemu. W 1841 roku sprowadzono tu mnichów prawosławnych, zaś pobazyliańską cerkiew przebudowano w stylu bizantyjsko-rosyjskim. Klasztor się nie utrzymał i został zamknięty w 1899 roku. W 1919 r. świątynię przekazano katolikom obrządku łacińskiego i od tego czasu jest nieprzerwanie funkcjonuje jako kościół rzymskokatolicki[7]. W latach 70. XX wieku pokrywająca dach kościoła dachówkę ceramiczną zastąpiono blachą.
- ogrodzenie z dzwonnicą.
- kaplica z II poł. XVIII w.
- Klasztor (obecnie w ruinie) z 1778-93 roku, pod koniec XIX w. przebudowany w stylu klasycystycznym. W pocz. XIX w. funkcjonowała tu szkoła bazyliańska.
- Cmentarz wojenny z I wojny światowej
Ludzie związani z miejscową szkołą
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 89.
- ↑ Boruny, pow. oszmiański, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 330.
- ↑ Гошкевич И. И. Виленская губернія: Полный списокъ населенныхъ мѣстъ со статистическими данными о каждомъ поселеніи, составленный по оффиціальнымъ свѣдѣниямъ, Вильна, 1905, s. 235
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 33.
- ↑ Monitor Polski, „{{{czasopismo}}}” (148), Warszawa, 30 czerwca 1928, s. 1.
- ↑ Grzegorz Rąkowski, Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi, Warszawa: Burchard Edition, 1997, s. 24-25, ISBN 83-904446-9-0, OCLC 835719268.