Bitwa pod Pergamonem

Bitwa pod Pergamonem

Wojna Rzymu z Seleukidami 192–188 p.n.e.
Ruiny pergamońskiego akropolu
Czas	190 p.n.e.
Miejsce	Pergamon (Myzja)
Terytorium	Azja Mniejsza
Przyczyna	walki ze sprzymierzeńcami Rzymian
Wynik	zwycięstwo Achajów
Strony konfliktu
Seleukidzi Achajowie
Dowódcy
Seleukos Diofanes z Megalopolis
Siły
ok. 4 000 ok. 2 000
Straty
nieznane nieznane
brak współrzędnych

Bitwa pod Pergamonem – starcie zbrojne, które miało miejsce w roku 190 p.n.e.

W trakcie kampanii w Azji Mniejszej Antioch III wykorzystując obecność Rzymian w Licji, podjął decyzję zajęcia Pergamonu. Jego obroną dowodził Attalos brat króla Pergamonu Eumenesa, który zwrócił się o pomoc do Związku Achajskiego. Wkrótce obronę miasta wzmocniło 1 000 żołnierzy piechoty i 100 jazdy Achajów pod wodzą Diofanesa z Megalopollis. Wojskami przeciwnika dowodził Seleukos, który podszedł pod miasto na czele 4 000 ludzi, w tym 600 jazdy. W jego oddziałach panował jednak dyscypliny i wielu żołnierzy opuszczało obóz dokonując rabunków na okolicznych terenach.

Wykorzystując to, Achajowie wyszli z miasta, by sprowokować atak przeciwnika. Wobec braku reakcji Diofanes uderzył konnicą, za którą postępowała piechota. Natarcie achajskich hoplitów rozproszyło zaskoczonego przeciwnika. Część żołnierzy Seleukosa poległa, inni dostali się do niewoli. Po tym sukcesie Achajowie wycofali się do miasta. Następnego dnia Seleukos odsunął obóz dalej od miasta. Achajowie ponownie wyszli poza mury spodziewając się ataku jego jazdy. Nie podjął on jednak walki wycofując się do obozu. Podczas tego manewru Achajowie uderzyli na oddziały nieprzyjaciela, zadając mu znaczne straty. W tej sytuacji Seleukos odstąpił od oblegania, wycofując się ku morzu.

• Krzysztof Kęciek: Magnezja 190 p.n.e. Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona 2003, ISBN 83-11-09644-9