Balistyka

Ten artykuł od 2015-06 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Balistyka (z gr. βάλλειν ballein „rzut”) – nauka o miotaniu i ruchu pocisków^[1] oraz rakiet. Została zapoczątkowana w średniowieczu. Jest podstawą projektowania amunicji i broni oraz sporządzania danych potrzebnych przy strzelaniu^[2].

Ta dyscyplina naukowa dzieli się na:

• balistykę wewnętrzną, która zajmuje się procesami zachodzącymi w czasie strzału w lufie i jej pobliżu oraz wpływem tych zjawisk na ruch pocisku, a także procesami zachodzącymi w silnikach rakietowych;
• balistykę zewnętrzną, która bada prawa ruchu pocisków i rakiet poza lufą, bądź wyrzutnią, zajmując się przede wszystkim wyznaczaniem zasadniczych parametrów ich ruchu.
• balistykę końcową, która bada skutki działania pocisku na cel (niektórzy specjaliści tej gałęzi balistyki nie uwzględniają, uważając ją za odrębną dyscyplinę badawczą).

Balistyka zewnętrzna umożliwia sporządzanie tablic strzelniczych, czyli tabel liczbowych, zawierających dane o elementach toru pocisku z uwzględnieniem odstępstw od typowych warunków. Są one niezbędne artylerzystom przy strzelaniach (nawet jeśli strzelanie artyleryjskie jest w wielkim stopniu zautomatyzowane, to tablice stanowią podstawę przeliczeń dokonywanych w pamięci komputera sterującego działem).

Zobacz multimedia związane z tematem: Balistyka

Zobacz hasło balistyka w Wikisłowniku

• Andrzej Krupa (red.): Encyklopedia wojskowa: dowódcy i ich armie, historia wojen i bitew, technika wojskowa. T. I. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-15175-1.