Baby Dodds

Baby Dodds

„Baby” Dodds (1946)
Pseudonim	„Baby”
Data i miejsce urodzenia	24 grudnia 1898 Nowy Orlean
Data i miejsce śmierci	14 lutego 1959 Chicago
Instrumenty	perkusja, tarka
Gatunki	jazz (dixieland)
Zawód	muzyk
Powiązania	Papa Celestin, Fate Marable
Instrument
Perkusja
Zespoły
The Creole Jazz Band Hot Seven
Multimedia w Wikimedia Commons

Warren Dodds, ps. „Baby” (ur. 24 grudnia 1898 w Nowym Orleanie, zm. 14 lutego 1959 w Chicago)^[1] – amerykański perkusista jazzowy, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tego instrumentu w erze przedbigbandowej. Brat klarnecisty Johnny’ego Doddsa.

Urodził się w muzykalnej, wielodzietnej rodzinie. Jego ojciec – Warren oraz stryj grali na skrzypcach, starszy brat – Johnny na klarnecie, siostra zaś na harmonijce ustnej. Ponadto Warren senior był osobą religijną i rodzina regularnie śpiewała razem hymny. Przydomek „Baby” („Dziecko”) nadała mu matka, która zmarła, kiedy miał dziewięć lat^[2]. Doszło do tego niezamierzenie. Gdy wołała syna po imieniu, często odzywał się ojciec. Wtedy poirytowana pani Dodds krzyczała: „Wołałam dziecko, a nie ciebie”^[2]. Przydomek „Baby” przylgnął do niego na dobre, gdy rodzeństwo – wbrew jego protestom – rozpowszechniło go w szkole.

Początkowo nie miał dobrych relacji ze starszym o sześć lat Johnnym. Był zazdrosny, że ojciec podarował bratu klarnet, a na perkusję dla niego nie chciał się zgodzić ze względu na hałas w domu^[3]. W końcu ustąpił, ale pod warunkiem, że „Baby” sam zapracuje na instrument. Zanim zgromadził odpowiednia sumę, samodzielnie zbudował do ćwiczeń zestaw „bębnopodobny”^[3]. Po zakupie prawdziwej perkusji zaczął dodatkowo pobierać prywatne lekcje gry na niej u zawodowych instrumentalistów – Dave’a Perkinsa i Waltera Bundy’ego, który przekazał mu także umiejętność czytania nut^[2].

Szybko się uczył i niebawem rozpoczął pracę w zespołach grających na paradach ulicznych oraz orkiestrach tanecznych. W owym czasie występował u boku wielu artystów prejazzowej sceny Nowego Orleanu. Byli to m.in. Frankie Duson, „Papa” Celestin, Willie Hightower, Fate Marable i Bunk Johnson, z którym ponownie spotkał się niemal trzydzieści lat później. W 1919 podjął pracę na statkach wycieczkowych w orkiestrze Marable’a, Grał w niej również jego brat. Nadal dzieliła ich niezgoda, albowiem abstynent Johnny zarzucał „Babe’owi” opilstwo^[2]. Z czasem jednak ich wzajemne stosunki uległy radykalnej poprawie. Na statku poznał Louisa Armstronga. W 1921 obaj odeszli z zespołu podobno wskutek nieporozumień z bandliderem, dotyczących stylu granej muzyki. W tym samym czasie otrzymał od Joe Olivera zaproszenie do gry w jego The Creole Jazz Band podczas tournée na Zachodnim Wybrzeżu. Wśród członków grupy znajdował się m.in. jego starszy brat. Po rocznym pobycie w San Francisco i okolicy zespół w niepełnym składzie wrócił do Chicago. W 1922 „King” wzmocnił go, angażując Armstronga i legendarnego kontrabasistę Billa Johnsona^[2]. W kwietniu 1923 formacja nagrała dla wytwórni Gannett osiem utworów, z których Dippermouth Blues jest obecnie uważany za klasyczny przykład wczesnego jazzu^[2]. The Creole Jazz Band występował wówczas w klubie Lincoln Gardens. „Baby” wspominał te występy jako „piękne przeżycie”t^[3]. Oprócz pracy w studiu z The Creole Jazz Band Olivera, brał udział w znaczących dla jazzu sesjach nagraniowych grup prowadzonych przez Jelly’ego Roll Mortona (Red Hot Peppers) i Louisa Armstronga (Hot Seven)^[1].

Przez następne dziesięciolecia działał głównie w Chicago. Regularnie występował i nagrywał z bratem – Johnnym, aż do przedwczesnej śmierci klarnecisty w 1940. W 1946 dokonał szeregu solowych nagrań na perkusji, wzbogaconych o jego komentarz oraz demonstrację stosowanych przez niego technik^[3]. W okresie odrodzenia jazzu tradycyjnego (Dixieland Revival), który rozpoczął się w końcu lat 40., grał z Jimmie’em Noone’em, Sidneyem Bechetem, Bunkiem Johnsonem i Artem Hodesem. W 1947 występował w ogólnokrajowych audycjach radiowych „This is Jazz”, a rok później pojawił się w Europie z grupą Mezza Mezrowa, występując m.in. na pierwszym festiwalu jazzowym w Nicei.

Po powrocie z Europy doznał udaru mózgu^[1]. Dwa kolejne przeszedł w 1950 i 1952. Był lekko sparaliżowany^[4]. Pomimo to nie przestał pracować – nauczał i występował, choć już w niepełnym wymiarze. Na emeryturę przeszedł w 1957. Zmarł dwa lata później w wieku 60. lat. Został pochowany na cmentarzu Lincolna w Chicago^[4].

• 1951 Baby Dodds – Talking and Drum Solos (Folkways Records)
• Baby Dodds Trio – Jazz à la Creole (GHB)
• Baby Dodds (American Music)

W 1991 został pośmiertnie wprowadzony do Panteonu Sław Big-bandów i Jazzu (The Big Band and Jazz Hall of Fame).

• Larry Gara, The Baby Dodds Story, wyd. Louisiana State University Press

• Baby Dodds, allmusic.com
• Dodds, Baby (Warren), Encyclopedia of Jazz Musicians
• Warren „Baby” Dodds, Percussive Arts Society