Andrzej Drzycimski

Andrzej Drzycimski

Data i miejsce urodzenia	30 października 1942 Chełmża
Rzecznik prasowy prezydenta RP
Okres	od grudnia 1990 do sierpnia 1994
Poprzednik	Włodzimierz Łoziński
Następca	Leszek Spaliński
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej Józef Drzycimski (ur. 30 października 1942 w Chełmży) – polski historyk, dziennikarz i pracownik naukowy, działacz opozycji w okresie PRL, w latach 1990–1994 rzecznik prasowy prezydenta RP Lecha Wałęsy.

Jego rodzicami byli Józef i Stefania z domu Wendorff, którzy zginęli w wypadku komunikacyjnym w 1990. Jego ojciec był urzędnikiem dyrekcji okręgowej Poczty Polskiej. Po II wojnie światowej rodzina osiedliła się w Gdańsku^[1].

Andrzej Drzycimski ukończył w 1960 VIII Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku^[1][2], a w 1965 studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W 1976 uzyskał następnie stopień doktora z zakresu historii. W 1997 rada Wydziału Nauk Historycznych UMK w Toruniu nadała mu stopień doktora habilitowanego, jednak decyzja ta nie została zatwierdzona przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów^[1].

Pracował początkowo jako nauczyciel, następnie w różnych instytucjach (m.in. w Bibliotece Gdańskiej PAN, Muzeum KL Stutthof, Instytucie Bałtyckim). Przez kilkanaście lat był dziennikarzem w „WTK” i „Słowie Powszechnym”.

W 1980 należał do sygnatariuszy listu dziennikarzy do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Po wydarzeniach sierpniowych z 1980 zaangażował się w działalność NSZZ „Solidarność”. Publikował w prasie związkowej. W stanie wojennym internowano go na okres od 13 grudnia 1981 do 8 lipca 1982.

Razem z Adamem Kinaszewskim w 1985 w Paryżu wydał Dziennik internowanego, stanowiący zapis pobytu w obozie internowania. Obaj opublikowali także pierwszą biografię Lecha Wałęsy pt. Droga nadziei^[3].

W 1990 został rzecznikiem prasowym Lecha Wałęsy (przewodniczącego NSZZ „S”). Po jego zwycięstwie w wyborach prezydenckich, objął kierownictwo Biura Prasowego Prezydenta RP i stanowisko rzecznika prasowego prezydenta. W 1994 odszedł z tych funkcji. W 1994 założył Fundację św. Wojciecha z siedzibą w Gnieźnie. Publikował artykuły w kwartalniku społeczno-politycznym „Przegląd Polityczny”^[4].

Zajął się działalnością dydaktyczną na różnych uczelniach. Był m.in. prorektorem Wyższej Szkoły Administracji i Biznesu im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Gdyni oraz profesorem i kierownikiem Zakładu Systemów Komunikowania i Public Relations Wyższej Szkoły Zarządzania i Prawa im. Heleny Chodkowskiej w Warszawie.

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2021)^[5]
• Krzyż Wolności i Solidarności (2012)^[6]
• Medal „Pro Patria” (2024)^[7]
• Nagroda im. Włodzimierza Pietrzaka (1981)
• Medal św. Wojciecha (2015)^[8]

• Osiem dni w Polsce, Editions Spotkania, Paryż 1984
• Dziennik harcerza i Szarotki (przygotowanie do druku, komentarz), Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986 (nagroda „Polityki” w 1986)
• Wojna zaczęła się na Westerplatte, Krajowa Agencja Wydawnicza, Gdańsk 1989
• Major Henryk Sucharski, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1990
• Prezydenci Polski (współautor), Wyd. Sejmowe, Warszawa 1991
• Komunikatorzy. Wpływ, wrażenie, wizerunek, Branta, Warszawa 2000
• Droga nadziei (współautor), Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, Kraków 2006
• Gdańsk według Lecha Wałęsy (współautor), Urząd Miejski w Gdańsku, Gdańsk 2008
• Westerplatte 1939. Przed szturmem, Słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2009
• Reduta Westerplatte (współautor), Oficyna Gdańska, Gdańsk 2014
• Dziennik internowanego (grudzień 1981 – grudzień 1982) (współautor), Oficyna Gdańska, Gdańsk 2014
• Dwutomowa monografia: t. 1: Westerplatte. Reduta w budowie 1926–1939, t. 2: Westerplatte. Reduta wojenna 1939, Fundacja Gdańska, Gdańsk 2014
• Westerplatte. Kulisy niemieckiej wojny propagandowej, Muzeum Gdańska, Oficyna Gdańska, Gdańsk 2019

• Dr Andrzej Drzycimski, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2015-12-26] .
• Życiorys. drzycimski.pl. [dostęp 2021-02-06].
• Drzycimski Andrzej. gedanopedia.pl. [dostęp 2022-12-23].