Alina Nowak-Romanowicz

Alina Nowak-Romanowicz (ur. 14 stycznia 1907 w Warszawie, zm. 19 stycznia 1994 w Katowicach^[1][2]) – polska muzykolożka.

W latach 1921–1926 uczęszczała do klasy fortepianu w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie^[1]. Od 1926 do 1931 roku była uczennicą Piotra Rytla i Kazimierza Sikorskiego (teoria) oraz Józefa Turczyńskiego (fortepian)^[1][2]. W latach 1929–1931 studiowała też teorię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim^[1]. Od 1931 do 1935 roku studiowała muzykologię pod kierunkiem Zdzisława Jachimeckiego na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1][2]. W 1936 roku uzyskała tytuł magistra^[1]. W latach 1947–1952 i 1957–1959 wykładała teorię w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach^[1][2]. Od 1960 do 1978 roku zatrudniona była w Katedrze Historii i Teorii Muzyki Uniwersytetu Jagiellońskiego^[1][2]. W 1961 roku uzyskała stopień doktora na podstawie wydanej w 1957 roku pracy Józef Elsner^[1][2]. Współpracowała z Komisją Muzykologiczną PAU, Polskim Wydawnictwem Muzycznym oraz redakcją Polskiego Słownika Biograficznego^[1]. W 1960 roku wygłosiła referat na Międzynarodowym Kongresie Chopinowskim w Warszawie^[1].

W swojej pracy naukowej zajmowała się muzyką polską XVIII i pierwszej połowy XIX wieku^[1]. Badała twórczość Józefa Elsnera, któremu poświęciła pracę Sonaty Józefa Elsnera (Kraków 1936) oraz monografię Józef Elsner (Kraków 1957)^[1][2]. Opublikowała też pracę Muzyka polskiego oświecenia i wczesnego romantyzmu (2 tomy, Kraków 1966)^[1][2]. Prowadziła kwerendy w bibliotekach polskich i zagranicznych celem zebrania rozproszonych materiałów źródłowych do muzyki polskiej okresu oświecenia i wczesnego romantyzmu, angażowała się w prace wydawnicze^[1].