Albin Jasiński

Albin Jasiński

generał brygady
Pełne imię i nazwisko	Albin Marian Jasiński
Data i miejsce urodzenia	1 marca 1880 Sandomierz
Data i miejsce śmierci	1940 Mińsk
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Dywizja Strzelców Wielkopolskich 11 Karpacka Dywizja Piechoty 25 Dywizja Piechoty
Stanowiska	dowódca Okręgu, dowódca dywizji
Główne wojny i bitwy	wojna rosyjsko-japońska I wojna światowa
Odznaczenia

Albin Marian Jasiński (ur. 1 marca 1880 w Sandomierzu, zm. kwiecień 1940 w Mińsku Białoruskim) – generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się w rodzinie Marcina, urzędnika, i Katarzyny z Gołębiowskich. Przez cztery lata uczęszczał do gimnazjum w Sandomierzu. We wrześniu 1898 zgłosił się ochotniczo do armii rosyjskiej. Został przydzielony do Mohylewskiego 26. pp w Radomiu, a w 1899 do Szkoły Junkrów w Odessie, którą ukończył 12 sierpnia 1901, uzyskując stopień chorążego. Służył w Praskim 58. pp w Mikołajowie, w którym awansował 29 marca 1902 na stopień podporucznika. W latach 1904–1905 uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W marcu 1906 został awansowany na stopień porucznika, a w 1910 na stopień sztabskapitana. W 1911 został przeniesiony do wojsk pogranicznych w Zaamurskim Okręgu Wojskowym - do 4. Zaamurskiego Pogranicznego pp, stacjonującego w Harbinie w Mandżurii. W marcu 1914 otrzymał awans na stopień kapitana. Podczas I wojny światowej był dowódcą batalionu i pułku piechoty na froncie niemieckim, dwukrotnie ranny. W 1915 otrzymał stopień podpułkownika, a 7 sierpnia 1917 – pułkownika. Po rewolucji 1917 działał w Związku Wojskowych Polaków, potem od grudnia 1917 do czerwca 1918 był dowódcą 9 pułku strzelców polskich w i I Korpusie Polskim na Wschodzie (w Rosji). Po rozbrojeniu pułku przez Niemców (21 maja 1918) – jako zdemobilizowany oficer przybył do Warszawy. Reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia^[1], a 4 listopad 1918 powołany na dowódcę VIII Okręgu Wojskowego i czasowo dowódca Okręgu Generalnego „Łódź”. Zweryfikowany w stopniu pułkownika z 1 czerwca 1919. 2 czerwca 1919 został pomocnikiem dowódcy, a 25 czerwca dowódcą 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (później przemianowanej na 15 Wielkopolską Dywizję Piechoty). 2 czerwca 1920 zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, a dwa dni później przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie. Sierpień 1920 – luty 1925 dowódca 11 Dywizji Piechoty. Generał brygady z 15 sierpnia 1924. Luty 1925 – maj 1929 dowódca 25 Dywizji Piechoty.

Od 31 maja 1929 w stanie spoczynku. Otrzymał 18-hektarowe gospodarstwo rolne w osadzie wojskowej Zarębkowicze (powiat baranowicki)^[2], które prowadził z żoną Marią z Moraczewskich oraz córką Katarzyną (ur. 1912).

Po agresji sowieckiej udał się do Drohiczyna i zorganizował tam Straż Obywatelską w celu ochrony ludności przed bezprawiem. Aresztowany natychmiast po wkroczeniu Armii Czerwonej. W kwietniu 1940 przewieziony do więzienia NKWD w Mińsku Białoruskim, gdzie został zamordowany.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4679 (1922)^[3]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (7 listopada 1925)^[4]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
• Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A–Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
• J. Woyno, Zapomniany sandomierzanin. Generał brygady Albin Marian Jasiński (1880–1940), Zeszyty Sandomierskie nr 6.
• Witold Jarno. Generał brygady Albin Jasiński (1880–1940) – zarys biografii. „Klio”. Tom 64 Nr 4, s. 63–89. Toruń: Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu Instytut Historii i Archiwistyki. ISSN 1643-8191. [dostęp 2023-03-22].