10 Dywizjon Artylerii Pancernej

10 Dywizjon Artylerii Pancernej
	Historia
Państwo	Polska
Sformowanie	1944
Rozformowanie	1945
	Dowódcy
Pierwszy	mjr Niczajew
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Rodzaj wojsk	wojska pancerne
Podległość	7 Łużycka Dywizja Piechoty

10 Dywizjon Artylerii Pancernej^[b] – samodzielny pododdział broni pancernej ludowego Wojska Polskiego.

Formowanie i zmiany organizacyjne

Sformowany na mocy rozkazu Naczelnego Dowódcy WP nr 8 z 20 sierpnia 1944^[1]. Dowódcą dywizjonu był mjr Niczajew^[1]. W działa samobieżne Su-76 wyposażony został 1 lutego 1945 w Rembertowie^[1].

Żołnierze dywizjonu złożyli przysięgę w okolicach Lublina 24 października 1944^[1].

Działania bojowe

Dywizjon prowadził działania bojowe w składzie 7 Łużyckiej Dywizji Piechoty z 2 Armii Wojska Polskiego^[1].

Struktura organizacyjna

Dowództwo^[c]

pluton dowodzenia,
3 baterie dział samobieżnych
- 4 działony
drużyny: zaopatrzenia bojowego, remontowa, gospodarcza, punkt sanitarny

Razem:

żołnierzy – 165 (oficerów – 51, podoficerów – 73, kanonierów – 41)

Sprzęt:

działa samobieżne SU-76 – 13
samochód pancerny BA-64 – 1
samochody – 19
motocykle – 4

Uwagi

↑ Rozkaz naczelnego dowódcy Wojska Polskiego nr 00248/org z 14 września 1945
↑ W literaturze występują również nazwy Dywizjon Artylerii Samobieżnej oraz Dywizjon Artylerii Samochodowej. Dodaje się również określenie "samodzielny".
↑ Etat 04/568 z poprawkami

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Komornicki 1987 ↓, s. 215.

Bibliografia

Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń, Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
Magnuski, Janusz: Wozy bojowe LWP, 1943-1983. Magnuski, Janusz. Warszawa: Wydaw. Min. Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.

[1] Rozkaz naczelnego dowódcy Wojska Polskiego nr 00248/org z 14 września 1945

[2] W literaturze występują również nazwy Dywizjon Artylerii Samobieżnej oraz Dywizjon Artylerii Samochodowej. Dodaje się również określenie "samodzielny".

[4] Etat 04/568 z poprawkami

[CITEREFKomornicki1987215-3] Komornicki 1987 ↓, s. 215.

[a]

Korpusy pancerne	1 Drezdeński Korpus Pancerny
Brygady pancerne	1 2 3 4 16
Pułki czołgów	1 Warszawski pułk czołgów 2 pułk czołgów 3 szkolny pułk czołgów
Pułki czołgów ciężkich	4 pułk czołgów ciężkich 5 pułk czołgów ciężkich 6 pułk czołgów ciężkich
Bataliony rozpoznawcze	1 Warszawski batalion rozpoznawczy 2 motiocykowy batalion rozpoznawczy
Pułki artylerii pancernej	13 24 25 27 28 (23)
Dywizjony artylerii pancernej	1 2 3 4 5 6 7 10 11 12 13
Wyposażenie	T-70 T-34/76 T-34/85 IS-2 SU-57 SU-76 SU-85 ISU-122 ISU-152 BA-64 BA-20

Korpusy pancerne	1 Drezdeński KPanc 1 KPanc (1949–1951) 2 KPanc
Dywizje pancerne	5 10 11 16 19 20
Brygady pancerne	1 2 3 4 16
Pułki czołgów	1 2 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 13 15 16 18 20 22 23 24 25 26 26 27 28 29 30 33 35 51 58 60 68 71 73
Bataliony rozpoznawcze	1 2
Pułki artylerii pancernej	10 12 13 14 17 24 25 26 27 28 (23) 31 46 49 51 52
Dywizjony artylerii pancernej	1 2 3 4 5 6 7 10 11 12
Wyposażenie	T-70 PT-76 T-34-85 T-54 T-55 T-72 IS-2 IS-3 SU-57 SU-76 SU-85 SU-100 ISU-122 ISU-152 ASU-85