(3) Juno

(3) Juno

Obraz uzyskany przez Very Large Telescope
Odkrywca	Karl Ludwig Harding
Data odkrycia	1 września 1804[1]
Numer kolejny	3
Charakterystyka orbity (2024-10-17)
Przynależność obiektu	pas główny
Półoś wielka	2,6702[1] au
Mimośród	0,2561[1]
Peryhelium	1,9863[1] au
Aphelium	3,3540[1] au
Długość węzła wstępującego	169,84[1]°
Argument perycentrum	247,82[1]°
Anomalia średnia	127,33[1]°
Okres obiegu wokół Słońca	4 lata 132 dni 17[1] godzin
Średnia prędkość	17,9 km/s
Inklinacja	12,99[1]°
Charakterystyka fizyczna
Średnica	290×240×190 km
Masa	3×1019 kg
Średnia gęstość	3,14 g/cm3
Okres obrotu	7,21[1] h
Albedo	0,214 ± 0,026[1]
Jasność absolutna	5,18[1]m
Typ spektralny	Typ S
Średnia temperatura powierzchni	śred. ~163 K max. (+28 °C) 301 K
Satelity naturalne	prawdopodobnie posiada (?)
Multimedia w Wikimedia Commons

(3) Juno lub Junona – trzecia w kolejności odkrycia planetoida z pasa planetoid krążących pomiędzy Marsem a Jowiszem.

Planetoida (3) Juno została odkryta przez niemieckiego astronoma Karla Hardinga w dniu 1 września 1804 roku w Lilienthal. Jej nazwa pochodzi od najwyższej bogini z mitologii rzymskiej – Junony. 19 lutego 1958 roku wykonano pierwszą obserwację zakrycia gwiazdy przez planetoidę, a planetoidą tą była właśnie Juno. Zakrycie trwało sekundy i dostarczyło badaczom danych, z których można było ocenić wielkość tej planetoidy.

• 
  Ruch Juno po niebie na tle gwiazd
• 
  Pięciominutowa ekspozycja planetoidy (jasny obiekt w centrum)
• 
  Juno w różnych długościach fali widziana przez teleskop Hooker, obserwatorium na Mt Wilson, USA

Orbita planetoidy Juno nachylona jest pod kątem 12,99° do ekliptyki, a jej mimośród wynosi 0,256. Ciało to okrąża Słońce w średniej odległości 2,67 au, na co potrzebuje 4 lata i 133 dni^[1].

Jest to ciało o nieregularnym kształcie, którego rozmiary wynoszą 290×240×190 km. Albedo Junony wynosi 0,214; maksimum jasności, jaką może osiągnąć to 7,7^m (dla ziemskiego obserwatora). Jej absolutna wielkość gwiazdowa wynosi natomiast 5,18^m.

Na powierzchni tej planetoidy wykryto, prowadząc obserwacje w podczerwieni, duży krater uderzeniowy o średnicy ok. 100 km, który jest stosunkowo młodym tworem. Juno może być także jednym ze źródeł pochodzenia meteorytów zwanych chondrytami, w których składzie odnajdujemy zawierające żelazo związki krzemu, np. oliwin czy piroksen.

• lista planetoid 1–1000
• lista ponumerowanych planetoid

• (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)
• (3) Juno w bazie Minor Planet Center (ang.)

• Diagram orbity (3) Juno w bazie Jet Propulsion Laboratory (ang.)

• p
• d
• e

Układ Słoneczny

Słońce Heliosfera
Planety (☾ ∅)	Merkury Wenus Ziemia ☾ Mars ☾ Jowisz ☾ ∅ Saturn ☾ ∅ Uran ☾ ∅ Neptun ☾ ∅
Planety karłowate	(1) Ceres (134340) Pluton ☾ (136108) Haumea ☾ ∅ (136472) Makemake ☾ (136199) Eris ☾
Małe ciała Układu Słonecznego	Planetoidy Grupy i rodziny planetoid planetoidy bliskie Ziemi pas planetoid trojańczycy centaury trojańczycy Neptuna Zobacz też księżyce planetoid lista ponumerowanych planetoid meteoroidy Obiekty transneptunowe Pas Kuipera plutonki Orkus 2003 AZ84 Iksjon cubewana 2004 GV9 2002 MS4 Salacia Waruna 2002 UX25 Quaoar Varda 2002 AW197 Dysk rozproszony 2014 EZ51 2013 FY27 2021 DR15 Gonggong 2018 VG18 Obiekty odłączone Sedna Komety Lista komet okresowych i nieokresowych damokloidy Obłok Oorta

Zobacz też

powstanie i ewolucja Układu Słonecznego

ciała niebieskie

lista obiektów w Układzie Słonecznym ze względu na

• orbitę
• promień
• masę