Licho
Licho – postać z wierzeń dawnych Słowian, zły demon personifikujący nieszczęście, zły los i choroby.
Licho miało rzadko ukazywać się ludziom. Gdy już to czyniło, przybierało postać przeraźliwie wychudzonej kobiety z jednym okiem.
Licho wędrowało po świecie w poszukiwaniu miejsc, w których ludzie żyją szczęśliwie. Zazwyczaj podpalało budynki, zsyłało głód, biedę i choroby, po czym odchodziło. Czasem zatrzymywało się jednak wśród ludzi na dłużej. Męczyło wówczas gospodarzy, między innymi nastając na ich życie, wyrywając szczeble z drabiny bądź obluzowując ostrza siekier.
Szeptało też ludziom do ucha złe myśli, zsyłało zarazę na owoce i warzywa, nękało zwierzęta hodowlane, niszczyło dobytek. Przed lichem nie można było się uchronić, jedynym sposobem było cierpliwe znoszenie go i oczekiwanie aż odejdzie.
W mowie potocznej do dnia dzisiejszego istnieją stwierdzenia związane z postacią licha, takie jak: licho nie śpi, pal licho, licho wzięło, gdzieś go licho niesie, do licha, licho wie, licho przywiało.
Gra
[edytuj | edytuj kod]Istnieje także słowiańska gra cet(no) czy licho polegająca na zgadywaniu parzystości przedmiotów ukrytych w dłoni[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Anna Piotrowicz, Słownictwo i frazeologia życia towarzyskiego w polskiej leksykografii XX wieku, Wydawnictwo Naukowe UAM, 2004, ISBN 978-83-232-1378-9 [dostęp 2016-02-06] (pol.).
- ↑ Cetno–licho [online], www.gutenberg.czyz.org [dostęp 2016-02-06].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]
- Barbara i Adam Podgórscy: Wielka księga demonów polskich - leksykon i antologia demonologii ludowej, Wydawnictwo KOS, Katowice 2005. ISBN 83-89375-40-0.
- Andrzej Maria Kempiński: Encyklopedia mitologii ludów indoeuropejskich, Iskry 2001. ISBN 83-207-1629-2.
