Rusiec (województwo łódzkie)

Rusiec

{{{rodzaj miejscowości}}}
Panorama Ruśca
Państwo	łódzkie
Powiat	bełchatowski
Gmina	Rusiec
Liczba ludności	1500
Strefa numeracyjna	(+48) 43
Kod pocztowy	97-438
Tablice rejestracyjne	EBE
SIMC	0711860
Położenie na mapie brak Brak mapy: łódzkie Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Położenie na mapie świata Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}}
Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:airport}

Rusiec – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie bełchatowskim, w gminie Rusiec.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie sieradzkim.

W 1943 Niemcy wprowadzili nazwę okupacyjną Rustitz^[1].

Miejscowość jest siedzibą gminy Rusiec.

Najstarsi mieszkańcy Ruśca dzielą miejscowość na kilka dzielnic:Glina (okolice apteki, banku i ul.Dąbrowskiego), Cegielnia, Krewny Staw (obszar dzisiejszych ulic Żeromskiego i Łąkowej. Centralne miejsce tej dzielnicy mieści się na posesji państwa Ludwiczków, gdzie niegdyś był staw, z którym wiązała się pewna legenda).

Rusiec w zachowanych źródłach pisanych odnotowano po raz pierwszy w 1386 r. (jako Russzyecz), przy okazji nadania przez króla Władysława Jagiełłę tej wsi oraz innych posiadłości na terenie Wielkopolski Sędziwojowi Pałuce z Szubina, wojewodzie kaliskiemu i staroście łęczyckiemu. Praktycznie aż do 1864 r. miejscowość pozostawała w rękach prywatnych, chociaż dość często zmieniali się jej właściciele. W 1452 r. z rąk Borka z Ruśca trafiła ona na kilkanaście lat w posiadanie znanego rodu Koniecpolskich, zakupiona przez ówczesnego kanclerza Królestwa Polskiego Jana Koniecpolskiego, który już w 1467 r. zbył ją na rzecz Jana Zaremby (Zaręby) z Kalinowej. Po 1555 r. Rusiec trafił we władanie Toporczyków Korycińskich, którzy utrzymywali się tutaj do roku 1569. W XVII w. właścicielami majętności zostali ponownie Koniecpolscy (w latach 1603-1676), a następnie trafiła ona w ręce Walewskich. Po roku 1864 Rusiec został wsią rządową.

Miejscowa parafia została erygowana, na prośbę miejscowego dziedzica i kasztelana sieradzkiego Jana Koniecpolskiego, dopiero 8 lipca 1643 r. przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Macieja Łubieńskiego. Do tego czasu Rusiec należał do parafii w Restarzewie, znajdującej się w dekanacie szadkowskim archidiakonu uniejowskiego.

Niekiedy Rusiec bywa odnotowany w części opracowań jako wieś, a następnie miasteczko o nazwie Toporów (w posiadaniu Starżów Toporczyków), chociaż ta wersja nie znajduje potwierdzenia źródłowego, podobnie jak przypisywania przynależność miejscowości w latach 1555-1596 do Zebrzydowskich, herbu Radwan.

Warto wspomnieć, iż zapewne w II poł. XVI wieku Korycińscy, wznieśli tutaj obronny murowany dwór wieżowy (porównywany niekiedy formalnie do nieco starszej, królewskiej siedziby Zygmunta Starego w Piotrkowie Trybunalskim), przy którym, po 1603 r., prowadził najprawdopodobniej jakieś prace również wojewoda Aleksander Koniecpolski. Obiekt ten, został rozebrany w 1911 r., a stał w miejscu obecnego placu pana Włodzimierza Kałuziaka. Materiał z baszty wykorzystany został do budowy murowanego ogrodzenia wokół kościoła. W Ruścu urodził się 12 listopada 1894 r. w rodzinie miejscowego organisty Edmund Krysiak. W 1918 r. jako "Sokół" był zastępcą dowódcy kompanii POW liczącej 150 żołnierzy. W 1920 r. walczył w szeregach 26 pp. przeciwko bolszewikom, został ciężko ranny. Po wojnie na stanowisku kierownika szkoły pracował do 1939 r. w Dąbrowie Górniczej. Został osadzony przez Niemców w Mauthausen, gdzie zmarł 31 sierpnia 1945 r.

Rusiec położony jest w centralnej Polsce, w pasie Nizin Środkowopolskich, makroregionie Niziny Południowowielkopolskiej, mezoregionalnie Wyżyny Wieluńskiej i Kotliny Szczercowskiej. Leży w zachodniej części powiatu bełchatowskiego, w dorzeczu rzeki Nieciecz i Krasówki.

Bezpośrednio graniczy z powiatem wieluńskim, łaskim i pajęczańskim.

Ogólna powierzchnia gminy Rusiec wynosi 9897,08 ha. Grunty orne zajmują powierzchnię 5,100 ha, co stanowi 51% ogólnej powierzchni gminy.

Położona jest na szlaku 74 Wieluń – Kielce.

W Gminie Rusiec znajduje się stacja przeładunkowa magistrali węglowej z Dąbrowy Górniczej i Katowic do Gdyni, o możliwościach przeładunkowych 200 T/dobę.

Odległość gminy od wielkomiejskich ośrodków przemysłowych i regionalnych ośrodków wzrostu wynosi: od Warszawy – 200 km, od Wrocławia 150 km, od Łodzi – 80 km, od Częstochowy – 70 km, od Wielunia – 35 km, od Bełchatowa – 30 km.

Gmina charakteryzuje się dobrym stopniem skomunikowania się z resztą kraju jak i najbliższymi aglomeracjami oraz ośrodkami miejskimi.

• Neogotycki kościół parafialny pw. Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny z 1912 r.

• Gminny Ośrodek Kultury w Ruścu
• Gminna Biblioteka Publiczna w Ruścu
• Amatorska Orkiestra Dęta im. K. Namysłowskiego w Ruścu [1]

Według jednej z miejscowych legend na terenie Ruśca podczas któregoś z powstań narodowych (nie wiadomo czy listopadowego czy styczniowego) miała stoczyć się bitwa między Kozakami z Rosji a miejscową ludnością. Krew ofiar miała ponoć spłynąć do stawu, który znajdował się na ternie, gdzie rozegrano bitwę. Od tamtego czasu miejsce gdzie stoczono pojedynek było nazywane Krewnym Stawem.

Również pochodzenie mieszkańców Ruśca jest owiane legendą. Mianowicie po powstaniu Chmielnickiego na Ukrainie, niektórzy z Kozaków mieli być za karę przesiedleni w głąb Rzeczypospolitej, w tym do Ruśca. Ludzie z okolicznych miejscowości na rodowitych mieszkańców Ruśca nadal wołają "Kozacy".

• Rusiec Łódzki stacja kolejowa

• Gmina Rusiec
• Parafia Rusiec
• Dwór obronny w Ruścu na stronie Zamki i Pałace województwa łódzkiego
• Amatorska Orkiestra Dęta im. K. Namysłowskiego w Ruścu
• Rusiec, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 24 .