Vreni Schneider

W zawodach Pucharu Świata Vreni Schneider zadebiutowała 11 grudnia 1983 roku w Val d’Isère, gdzie zajęła 28. miejsce slalomie gigancie. Pierwsze punkty wywalczyła nieco ponad rok później, 14 grudnia 1984 roku w Madonna di Campiglio, zajmując dziewiąte miejsce w slalomie. Już trzy dni później pierwszy raz stanęła na podium, 17 grudnia w Santa Caterina wygrywając giganta. W zawodach tych wyprzedziła Tamarę McKinney z USA i Marię Epple z RFN. W kolejnych startach jeszcze trzykrotnie stawała na podium: 4 stycznia w Mariborze była druga, 3 marca w Vail zajęła trzecie miejsce, a 17 marca 1985 roku w Waterville Valley zwyciężyła w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1984/1985 była dziewiąta, a w klasyfikacji giganta zajęła trzecie miejsce, za swą rodaczką, Michelą Figini i Mariną Kiehl z RFN. Na przełomie stycznia i lutego 1985 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie w gigancie uplasowała się na dwunastej pozycji.

Po raz pierwszy na podium klasyfikacji generalnej stanęła w sezonie 1985/1986. Na podium zawodów stawała siedem razy, w tym trzykrotnie zwyciężała: 6 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Oberstaufen i 20 marca 1986 roku w Waterville Valley była najlepsza w gigancie. Sezon ukończyła na trzecim miejscu, ulegając dwóm rodaczkom: Marii Walliser i Erice Hess. W gigancie zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę, w klasyfikacji kombinacji była piąta, a w slalomie siódma. Jeszcze lepsze wyniki osiągnęła w kolejnym sezonie, w którym jedenastokrotnie plasowała się w najlepszej trójce. Odniosła przy tym sześć zwycięstw: 6 grudnia w Waterville Valley, 5 stycznia w Saalbach-Hinterglemm, 13 lutego w Megève i 22 marca w Sarajewie wygrywała giganty, a 17 grudnia w Courmayeur i 14 lutego 1987 roku w Saint-Gervais była najlepsza w slalomach. W efekcie w klasyfikacji generalnej była druga, 7 punktów za Walliser, drugie miejsce zajęła także w klasyfikacji kombinacji, a w gigancie zdobyła Małą Kryształową Kulę. Na początku 1987 roku wystąpiła także na mistrzostwach świata w Crans-Montana, gdzie zdobyła złoty medal w gigancie. Dwa dni wcześniej zajęła czwarte miejsce w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Mateją Svet z Jugosławii o 0,25 sekundy. Czwarte miejsce zajęła również w kombinacji, tym razem w walce o brązowy medal lepsza okazała się Tamara McKinney.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Starty rozpoczęła od kombinacji, w której zajmowała siódme miejsce po zjeździe. Slalomu do kombinacji jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Trzy dni później wystartowała w gigancie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc do prowadzącej Hiszpanki Blanki Fernández Ochoy 0,85 sekundy. W drugim przejeździe Szwajcarka uzyskała najlepszy czas i ostatecznie zwyciężyła, wyprzedzając Christę Kinshofer z RFN o 0,93 sekundy i Marię Walliser o 1,23 sekundy. Na tych samych igrzyskach wystartowała także w slalomie, wygrywając oba przejazdy, co dało jej drugi złoty medal. Pozostałe miejsca na podium zajęły: Mateja Svet ze stratą 1,68 sekundy i Christa Kinshofer ze stratą 1,71 sekundy. W zawodach pucharowych na podium znalazła się osiem razy, jednak tylko dwukrotnie zwyciężała: 5 stycznia w Tignes w gigancie i 24 stycznia w Bad Gastein w slalomie. Sezon zakończyła na piątym miejscu, w klasyfikacji slalomu była druga, a w gigancie trzecia.

Schneider zdominowała sezon 1988/1989, wygrywając 14 z 29 zawodów Pucharu Świata. Wygrała ty wszystkie slalomy: 16 grudnia w Altenmarkt, 20 grudnia w Courmayeur, 3 stycznia w Mariborze, 8 stycznia w Mellau, 15 stycznia w Grindelwald, 3 marca w Furano i 10 marca w Shiga Kōgen. Wygrała także sześć z siedmiu rozegranych gigantów: 28 listopada w Les Menuires, 18 grudnia w Valzoldana, 6 i 7 stycznia w Schwarzenbergu, 21 stycznia w Tignes i 8 marca w Shiga Kōgen oraz kombinację 16 grudnia w Altenmarkt. W klasyfikacji generalnej zwyciężyła z przewagą ponad 100 punktów nad Walliser i zdobyła pierwszą Kryształową Kulę. Ponadto zdobyła Małe Kryształowe Kule w klasyfikacjach slalomu i giganta, a w kombinacji była trzecia, za swą rodaczką Brigitte Oertli i Austriaczką Ulrike Maier. Rozgrywane w lutym 1989 roku mistrzostwa świata w Vail przyniosły jej trzy medale. Najpierw zdobyła srebro w kombinacji, osiągając jedenasty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Na Podium rozdzieliła Tamarę McKinney i Brigitte Oertli. Drugie miejsce zajęła także w slalomie, ustępując tylko Matei Svet. Następnie zajęła 26. miejsce w supergigancie, jednak na zakończenie zwyciężyła w gigancie, wyprzedzając Francuzkę Carole Merle i Mateję Svet. W kolejnym sezonie odniosła pięć zwycięstw: 25 listopada w Park City, 6 stycznia w Piancavallo, 9 stycznia w Hinterstoder, 21 stycznia w Mariborze i 18 marca w Åre była najlepsza w slalomach. Nie wystarczyło to jednak na podium klasyfikacji generalnej PŚ, Szwajcarka zajęła tym razem szóste miejsce. Wywalczyła za to drugie z rzędu zwycięstwo w klasyfikacji slalomu.

Kolejne medale zdobyła podczas mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm w 1991 roku. W kombinacji zdobyła brązowy medal, uzyskując 24. czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. W konkurencji tej lepsze okazały się tylko Chantal Bournissen ze Szwajcarii i Austriaczka Ingrid Stöckl. Następnie zwyciężyła w slalomie, wyprzedzając Jugosłowiankę Natašę Bokal o 0,16 sekundy i Austriaczkę Ingrid Salvenmoser o 0,66 sekundy. Wystartowała również w gigancie, zajęła jednak siódmą pozycję. W zawodach pucharowych osiem razy plasowała się na podium, w tym trzy razy zwyciężała: 11 stycznia w Kranjskiej Gorze w gigancie, 11 marca w Lake Louise w slalomie oraz 17 marca w Vail, ponownie w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajęła trzecie miejsce za Austriaczkami: Petrą Kronberger i Sabine Ginther, a w klasyfikacji giganta wywalczyła kolejną Małą Kryształową Kulę. Podobne wyniki osiągnęła w sezonie 1991/1992, w którym na podium stanęła dziewięć razy. Pięć razy stawała na najwyższym stopniu podium: 30 listopada w Lech, 18 stycznia w Mariborze i 29 lutego w Narwiku w slalomie, a 8 grudnia w Santa Caterina i 5 stycznia w Oberstaufen w gigancie. W klasyfikacji generalnej była tym razem czwarta, zwyciężyła za to w klasyfikacji slalomu, a w gigancie była druga za Carole Merle. W lutym 1992 roku wzięła udział w igrzyskach olimpijskich w Albertville, jednak nie zdobyła medali. W slalomie po pierwszym przejeździe zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Julie Parisien z USA 0,44 sekundy. W drugim przejeździe osiągnęła dziesiąty czas, co dało jej siódmy łączny wynik. Wystartowała także w gigancie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu.

Bez medalu Schneider wróciła również z mistrzostw świata w Morioce w 1993 roku. Wystartowała tam tylko w slalomie, jednak nie ukończyła rywalizacji i nie była klasyfikowana. W Pucharze Świata na podium stawała sześć razy, z czego cztery razy wygrywała: 6 stycznia w Mariborze, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo, 19 marca w Vemdalen i 8 marca w Åre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była szósta, a w klasyfikacji slalomu odniosła kolejne zwycięstwo.

Przez dwa kolejne sezony wygrywała w klasyfikacji generalnej. W tym czasie 27 razy stawała na podium, odnosząc łącznie jedenaście zwycięstw, wszystkie w slalomie: 28 listopada Santa Caterina i 19 grudnia 1993 roku w St. Anton am Arlberg, 9 stycznia w Altenmarkt, 23 stycznia w Mariborze, 5 lutego w Sierra Nevada, 10 marca w Mammoth Mountain, 20 marca w Vail, 27 listopada w Park City i 18 grudnia 1994 roku w Sestriere, 26 lutego w Mariborze i 19 marca 1995 roku w Bormio. W sezonie 1994/1995 wygrała także klasyfikacje giganta i slalomu, a rok wcześniej wygrała w slalomie, a w gigancie była druga za Austriaczką Anitą Wachter. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie w czterech startach wywalczyła trzy medale. Najpierw wystartowała w zjeździe, zajmując 33. miejsce. Następnie zdobyła srebrny medal w kombinacji, rozdzielając Szwedkę Pernillę Wiberg i Alenkę Dovžan ze Słowenii. Do zwycięstwa Schneider zabrakło 0,13 sekundy. Trzy dni później wywalczyła brązowy medal w gigancie, plasując się 2 sekundy za Włoszką Deborą Compagnoni i 0,78 sekundy za Niemką Martiną Ertl. W swoim ostatnim starcie wzięła udział w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe była piąta, tracąc 0,68 sekundy do Słowenki, Katji Koren. W drugim przejeździe była najlepsza i ostatecznie zwyciężyła, z przewagą 0,34 sekundy nad Austriaczką Elfi Eder i 0,60 sekundy nad Katją Koren. Tym samym została pierwszą narciarką alpejską, która zdobyła trzy złote medale i pierwszą, która zdobyła w sumie pięć medali olimpijskich^[1]. W marcu 1995 roku zakończyła karierę.

Vreni Schneider odniosła łącznie 55 zwycięstw w zawodach Pucharu Świata i zajmuje trzecie miejsce na liście wszech czasów^[2]. Ponadto Schneider zajmuje czwarte miejsce w klasyfikacji wszech czasów pod względem miejsc na podium (101)^[3]. Jest także rekordzistką pod względem zwycięstw w klasyfikacjach końcowych giganta (4) i slalomu (6). W sezonie 1988/1989 odniosła łącznie 14 zwycięstw, co do chwili obecnej pozostaje rekordem^[4]. Ponadto ustanowiła rekord zdobytych punktów w jednym sezonie z wynikiem 1656 pkt. Wynik ten został pobity przez Pernillę Wiberg w sezonie 1996/1997^[5].

Schneider wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwajcarii, w tym dziewięć złotych: w gigancie w latach 1987, 1989, 1991 i 1994 oraz slalomie w latach 1988, 1989, 1993, 1994 i 1995. W latach 1988, 1989, 1991, 1994 i 1995 otrzymywała tytuł najlepszej sportsmenki Szwajcarii^[6]. W latach 1994–1995 otrzymywała nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich^[7]. W 1994 roku otrzymała także tytuł sportsmenki roku na świecie oraz szwajcarskiej sportsmenki stulecia^[8].

Jest mężatką, ma dwoje dzieci. Obecnie prowadzi szkołę narciarską w Elm w kantonie Glarus.

• sezon 1984/1985: 9.
• sezon 1985/1986: 3.
• sezon 1986/1987: 2.
• sezon 1987/1988: 5.
• sezon 1988/1989: 1.
• sezon 1989/1990: 6.
• sezon 1990/1991: 3.
• sezon 1991/1992: 4.
• sezon 1992/1993: 6.
• sezon 1993/1994: 1.
• sezon 1994/1995: 1.

1.   Santa Caterina – 17 grudnia 1984 (gigant)
2.   Waterville Valley – 17 marca 1985 (gigant)
3.   Maribor – 6 stycznia 1986 (gigant)
4.   Oberstaufen – 19 stycznia 1986 (gigant)
5.   Waterville Valley – 20 marca 1986 (gigant)
6.   Waterville Valley – 6 grudnia 1986 (gigant)
7.   Courmayeur – 17 grudnia 1986 (slalom)
8.   Saalbach – 5 stycznia 1987 (gigant)
9.   Megève – 13 lutego 1987 (gigant)
10.   Saint-Gervais – 14 lutego 1987 (slalom)
11.   Sarajewo – 22 marca 1987 (gigant)
12.   Tignes – 5 stycznia 1988 (gigant)
13.   Bad Gastein – 24 stycznia 1988 (slalom)
14.   Les Menuires – 28 listopada 1988 (gigant)
15.   Altenmarkt – 16 grudnia 1988 (slalom)
16.   Altenmarkt – 16 grudnia 1988 (kombinacja)
17.   Valzoldana – 18 grudnia 1988 (gigant)
18.   Courmayeur – 20 grudnia 1988 (slalom)
19.   Maribor – 3 stycznia 1989 (slalom)
20.   Schwarzenberg – 6 stycznia 1989 (gigant)
21.   Schwarzenberg – 7 stycznia 1989 (gigant)
22.   Mellau – 8 stycznia 1989 (slalom)
23.   Grindelwald – 15 stycznia 1989 (slalom)
24.   Tignes – 21 stycznia 1989 (gigant)
25.   Furano – 3 marca 1989 (slalom)
26.   Shiga Kōgen – 8 marca 1989 (gigant)
27.   Shiga Kōgen – 10 marca 1989 (slalom)
28.   Park City – 25 listopada 1989 (slalom)
29.   Piancavallo – 6 stycznia 1990 (slalom)
30.   Hinterstoder – 9 stycznia 1990 (slalom)
31.   Maribor – 21 stycznia 1990 (slalom)
32.   Åre – 18 marca 1990 (slalom)
33.   Kranjska Gora – 11 stycznia 1991 (gigant)
34.   Lake Louise – 11 marca 1991 (slalom)
35.   Vail – 17 marca 1991 (gigant)
36.   Lech – 30 listopada 1991 (slalom)
37.   Santa Caterina – 8 grudnia 1991 (gigant)
38.   Oberstaufen – 5 stycznia 1992 (gigant)
39.   Maribor – 18 stycznia 1992 (slalom)
40.   Narwik – 29 lutego 1992 (slalom)
41.   Maribor – 6 stycznia 1993 (slalom)
42.   Cortina d’Ampezzo – 17 stycznia 1993 (slalom)
43.   Vemdalen – 19 marca 1993 (slalom)
44.   Åre – 28 marca 1993 (slalom)
45.   Santa Caterina – 28 listopada 1993 (slalom)
46.   St. Anton am Arlberg – 19 grudnia 1993 (slalom)
47.   Altenmarkt – 9 stycznia 1994 (slalom)
48.   Maribor – 23 stycznia 1994 (slalom)
49.   Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (slalom)
50.   Mammoth Mountain – 10 marca 1994 (slalom)
51.   Vail – 20 marca 1994 (slalom)
52.   Park City – 27 listopada 1994 (slalom)
53.   Sestriere – 18 grudnia 1994 (slalom)
54.   Maribor – 26 lutego 1995 (slalom)
55.   Bormio – 19 marca 1995 (slalom)

1.   Maribor – 4 stycznia 1985 (gigant) – 2. miejsce
2.   Vail – 3 marca 1985 (gigant) – 3. miejsce
3.   Bad Gastein – 12 stycznia 1986 (slalom) – 3. miejsce
4.   Puy St. Vincent – 17 stycznia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
5.   Oberstaufen – 20 stycznia 1986 (gigant) – 2. miejsce
6.   Bromont – 22 marca 1986 (gigant) – 3. miejsce
7.   Park City – 29 listopada 1986 (gigant) – 3. miejsce
8.   Val d’Isère – 14 grudnia 1986 (supergigant) – 3. miejsce
9.   Maribor – 4 stycznia 1987 (slalom) – 2. miejsce
10.   Mellau – 11 stycznia 1987 (kombinacja) – 2. miejsce
11.   Bischofswiesen – 18 stycznia 1987 (gigant) – 2. miejsce
12.   Sestriere – 26 listopada 1987 (slalom) – 3. miejsce
13.   Piancavallo – 20 grudnia 1987 (gigant) – 2. miejsce
14.   Saas-Fee – 18 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
15.   Bad Gastein – 24 stycznia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
16.   Kranjska Gora – 30 stycznia 1988 (gigant) – 2. miejsce
17.   Kranjska Gora – 31 stycznia 1988 (slalom) – 2. miejsce
18.   Furano – 4 marca 1989 (gigant) – 3. miejsce
19.   Vail – 3 grudnia 1989 (gigant) – 3. miejsce
20.   Valzoldana – 1 grudnia 1990 (gigant) – 2. miejsce
21.   Morzine – 22 grudnia 1990 (slalom) – 3. miejsce
22.   Zwiesel – 10 lutego 1991 (gigant) – 3. miejsce
23.   Lake Louise – 10 marca 1991 (gigant) – 2. miejsce
24.   Waterville Valley – 20 marca 1991 (slalom) – 2. miejsce
25.   Lech – 1 grudnia 1991 (slalom) – 2. miejsce
26.   Hinterstoder – 14 stycznia 1992 (slalom) – 2. miejsce
27.   Hinterstoder – 15 stycznia 1992 (gigant) – 3. miejsce
28.   Piancavallo – 20 stycznia 1992 (gigant) – 2. miejsce
29.   Park City – 28 listopada 1992 (gigant) – 3. miejsce
30.   Maribor – 5 stycznia 1993 (gigant) – 3. miejsce
31.   Santa Caterina – 26 listopada 1993 (gigant) – 2. miejsce
32.   Veysonnaz – 11 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
33.   Morzine – 6 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
34.   Maribor – 21 stycznia 1994 (gigant) – 2. miejsce
35.   Maribor – 22 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
36.   Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (kombinacja) – 2. miejsce
37.   Vail – 16 marca 1994 (zjazd) – 3. miejsce
38.   Vail – 19 marca 1994 (gigant) – 2. miejsce
39.   Park City – 26 listopada 1994 (gigant) – 3. miejsce
40.   Vail – 4 grudnia 1994 (gigant) – 2. miejsce
41.   Méribel – 30 grudnia 1994 (slalom) – 2. miejsce
42.   Haus – 8 stycznia 1995 (gigant) – 3. miejsce
43.   Cortina d’Ampezzo – 23 stycznia 1995 (gigant) – 2. miejsce
44.   Åre – 18 lutego 1995 (gigant) – 2. miejsce
45.   Lenzerheide – 12 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
46.   Lenzerheide – 12 marca 1995 (kombinacja) – 2. miejsce

• Oficjalna Strona (niem.)
• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-02)]. (ang.).