Pernilla Wiberg

Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej Pernilla Wiberg osiągnęła w 1985 roku, kiedy zwyciężyła w slalomie podczas zawodów Trofeo Topolino^[2]. Dwa lata później zajęła 24. miejsce w slalomie gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen/Hemsedal. Na rozgrywanych w 1988 roku mistrzostwach świata juniorów w Madonna di Campiglio zajęła dziewiętnaste miejsce w zjeździe, 22. miejsce w supergigancie i 26. w gigancie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 13 marca 1990 roku w Vemdalen, zajmując piąte miejsce w slalomie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punkty zdobyła jeszcze jeden raz 18 marca 1990 roku w Åre, gdzie była trzecia w tej samej konkurencji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie Vreni Schneider ze Szwajcarii oraz Francuzka Patricia Chauvet. W klasyfikacji generalnej Wiberg zajęła 45. miejsce.

Sezon 1990/1991 zaczęła od zajęcia trzeciego miejsca 1 grudnia 1990 roku we włoskiej miejscowości Valzoldana. W kolejnych startach jeszcze cztery razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 7 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 20 marca w Waterville Valley wygrywała slalomy, a 10 marca 1991 roku w Lake Louise triumfowała w gigancie. W klasyfikacji generalnej była siódma, w slalomie zajęła drugie miejsce za Austriaczką Petrą Kronberger, a w klasyfikacji giganta była trzecia, ulegając tylko Vreni Schneider i Anicie Wachter. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zwyciężyła w slalomie gigancie. Wyprzedziła tam Austriaczkę Ulrike Maier i Niemkę Traudl Hächer, zostając jednocześnie pierwszą Szwedką, która została mistrzynią świata. Wynik ten powtórzyła na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Albertville, pokonując Diann Roffe z USA i Anitę Wachter o 0,97 sekundy. Był to pierwszy złoty medal olimpijski w narciarstwie alpejskim wywalczony przez Szwedzką narciarkę^[3]. Na tych samych igrzyskach była dwunasta w supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. W zawodach pucharowych pięciokrotnie stawała na podium, zwyciężając w gigancie 21 lutego 1992 roku w Narwiku. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji giganta była piąta, a w slalomie zajęła drugie miejsce za Schneider.

Kolejne zwycięstwo odniosła 6 grudnia 1992 roku w Steamboat Springs, gdzie była najlepsza w zawodach Pucharu Świata w slalomie. Tydzień wcześniej w Park City w tej samej konkurencji była druga, przegrywając tylko z reprezentantką gospodarzy, Julie Parisien. W styczniu 1993 roku, podczas zawodów w Mariborze doznała kontuzji ścięgna Achillesa, co wykluczyło ją ze startów w pozostałej części sezonu^[4]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 24. miejsce, a w klasyfikacji slalomu była jedenasta. Nie wystąpiła również na rozgrywanych w lutym 1993 roku mistrzostwach świata w Morioce. Kolejny sezon był najlepszym w jej dotychczasowej karierze. Szwedka dwanaście razy stanęła na podium, przy czym 12 grudnia w Veysonnaz i 6 stycznia w Morzine wygrywała slalomy, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo była najlepsza w supergigancie, a 5 lutego 1994 roku w Sierra Nevada wygrała kombinację. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji slalomu zajęła drugie miejsce za Schneider, a w klasyfikacji kombinacji zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie zdobyła kolejny medal. Po zjeździe do kombinacji zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Niemki Katji Seizinger 1,42 sekundy. W slalomie uzyskała drugi wynik, co dało jej jednak najlepszy łączny wynik i złoty medal. Ostatecznie o 0,13 sekundy wyprzedziła Vreni Schneider, a o 1,48 sekundy pokonała Alenkę Dovžan ze Słowenii. Parę dni wcześniej była czwarta w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Włoszką Isolde Kostner. Czwarte miejsce zajęła także w slalomie, chociaż po pierwszym przejeździe zajmowała drugie miejsce. W drugim przejeździe uzyskała szósty czas i w efekcie spadła na czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o 0,07 sekundy ze Słowenką Katją Koren.

Przez dwa kolejne sezony plasowała się w czołówce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, jednak nie powtórzyła wyników z sezonu 1993/94. W tym czasie łącznie dziesięć razy stawała na podium, odnosząc cztery kolejne zwycięstwa: 12 marca 1995 roku w Lenzerheide wygrała slalom i kombinację, a 29 grudnia w Veysonnaz i 29 grudnia 1995 roku w Semmering ponownie była najlepsza w slalomach. Sezon 1994/1995 ukończyła na szóstej pozycji, wygrywając ponadto klasyfikację kombinacji i zajmując drugie miejsce w slalomie. Rok później była ósma w klasyfikacji generalnej oraz trzecia w klasyfikacji slalomu, za Austriaczką Elfi Eder i Uršką Hrovat ze Słowenii. Wystąpiła także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada w lutym 1996 roku, zdobywając dwa złote medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując dziewiętnasty czas zjazdu i najlepszy czas w slalomie. O 2,05 sekundy wyprzedziła tam Anitę Wachter, a o 2,67 sekundy wyprzedziła Norweżkę Marianne Kjørstad. Pięć dni później zwyciężyła także w slalomie, wyprzedzając na podium Patricię Chauvet i Urškę Hrovat.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1996/1997, kiedy zgromadziła 1960 punktów i zwyciężyła w klasyfikacji generalnej. Ustanowiła tym samym rekord zdobytych punktów w jednym sezonie, który pobity został dziewięć lat później przez Chorwatkę Janicę Kostelić^[5]. W pierwszej trójce zawodów znalazła się osiemnaście razy, w tym dziewięciokrotnie wygrywała: 28 grudnia w Semmering, 4 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Zwiesel, 7 marca w Mammoth Mountain i 16 marca w Vail była najlepsza w slalomie, 1 grudnia w Lake Louise i 12 stycznia w Bad Kleinkirchheim wygrywała supergiganta, 2 lutego w Laax zwyciężyła w kombinacji, a 12 marca w Vail wygrała bieg zjazdowy. Oprócz klasyfikacji generalnej Wiberg wygrała także klasyfikacje slalomu i kombinacji, a w klasyfikacji supergiganta była trzecia za Niemkami Hilde Gerg i Katją Seizinger. Podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku wywalczyła brązowy medal w zjeździe. W zawodach tych o 0,26 sekundy lepsza była Hilary Lindh z USA, a o 0,20 sekundy Szwedkę pokonała Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii. Na tej samej imprezie Wiberg była też między innymi szósta w gigancie i dziewiąta w supergigancie.

Podczas zawodów Pucharu Świata w Lienzu w grudniu 1997 roku Szwedka wypadła z trasy i złamała dwa żebra^[6]. Do czasu kontuzji wystartowała w większości zawodów pucharowych, jednak na podium nie stanęła ani razu. Mimo tej kontuzji wzięła udział we wszystkich konkurencjach podczas igrzysk olimpijskich w Nagano w lutym 1998 roku. Najlepszy wynik osiągnęła tam w zjeździe, w którym wywalczyła srebrny medal. Rozdzieliła tam na podium Katję Seizinger i Florence Masnadę z Francji. Z pozostałych konkurencji ukończyła jeszcze giganta (11. miejsce) i supergiganta (14. miejsce). Po zjeździe do kombinacji zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 0,34 sekundy. Slalomu jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Po igrzyskach nie wystąpiła już w żadnych zawodach i sezon 1997/1998 ukończyła na 35. pozycji. Na jednym z treningów w marcu 1998 roku odniosła kontuzję kolana, która wymagała operacji^[7].

Do czołówki powróciła w sezonie 1998/1999, który ukończyła na piątym miejscu. Na podium plasowała się pięciokrotnie, odnosząc jedno zwycięstwo: 3 stycznia 1999 roku w Mariborze była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji tej konkurencji zajęła ostatecznie drugie miejsce, ulegając tylko Austriaczce Sabine Egger. W lutym 1999 roku startowała na mistrzostwach świata w Vail, zdobywając dwa medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując piąty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Srebrną medalistkę, Renate Götschl, wyprzedziła o 0,15 sekundy, a zdobywczyni brązowego medalu, Florence Masnada, straciła do Szwedki 0,45 sekundy. Parę dni później Wiberg zdobyła srebrny medal w slalomie, plasując się Zali Steggall z Australii, a przed Norweżką Trine Bakke. Na tej samej imprezie była też między innymi czwarta w gigancie, przegrywając walkę o podium z Anitą Wachter o 0,14 sekundy.

Już na początku sezonu 1999/2000 odniosła kolejną kontuzję kolana^[8]. Startowała do początku stycznia, po czym zdecydowała się zakończyć sezon. W klasyfikacji generalnej zajęła 33. miejsce. Do tego czasu dwa razy stanęła na podium: 8 grudnia 1999 roku w Val d’Isère byłą trzecia w supergigancie, a dziesięć dni później zwyciężyła w zjeździe w Sankt Moritz. W kolejnym sezonie sporadycznie startowała w zawodach Pucharu Świata, najlepszy wynik osiągając 16 lutego 2001 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie była piąta w supergigancie. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajęła 59. miejsce, notując najsłabszy wynik w karierze. Wystartowała na mistrzostwach świata w St. Anton w 2001 roku, jednak wróciła bez medalu. Była tam siódma w supergigancie, a w zjeździe zajęła osiemnastą pozycję. Ostatni raz na podium zawodów PŚ stanęła 11 stycznia 2002 roku w Saalbach-Hinterglemm, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W sezonie 2001/2002 jeszcze kilkukrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zajęła 23. miejsce, a w klasyfikacji zjazdu była dziesiąta. Brała także udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie w supergigancie była dwunasta, a zjazd ukończyła dwie pozycje niżej. Ostatni występ zanotowała 13 kwietnia 2002 roku w Lindvallen, gdzie w zawodach FIS Race nie ukończyła slalomu giganta.

W ciągu kariery Szwedka była wielokrotnie kontuzjowana, przechodząc łącznie 13 operacji kolana^[9]. Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwecji, w tym dziewięć złotych: w slalomie w latach 1990, 1991, 1992, 1996 i 1997, gigancie w latach 1991 i 1997 oraz supergigancie i zjeździe w 1992 roku. W 1991 roku otrzymała nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj^[10]. W 1994 roku była chorążym reprezentacji Szwecji podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Lillehammer^[11].

W latach 2002–2010 była członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, współpracuje także z Międzynarodową Federacją Narciarską (FIS) w celu zwiększenia bezpieczeństwa podczas zawodów w narciarstwie alpejskim^[12]. Ponadto w 1991 roku nagrała singiel pod tytułem „Privilege”, jest właścicielką hotelu w Idre^[13] oraz komentuje zawody sportowe dla Sveriges Television^[14].

Obecnie mieszka w Monako wraz z mężem, norweskim byłym narciarzem alpejskim, Bødvarem Bjerke i dwójką dzieci (syn Axel ur. 2003^[15] i córka Sofia ur. 2007^[16]). Jej brat, Andreas Wiberg był triathlonistą.

• sezon 1989/1990: 45.
• sezon 1990/1991: 7.
• sezon 1991/1992: 5.
• sezon 1992/1993: 24.
• sezon 1993/1994: 2.
• sezon 1994/1995: 6.
• sezon 1995/1996: 8.
• sezon 1996/1997: 1.
• sezon 1997/1998: 35.
• sezon 1998/1999: 5.
• sezon 1999/2000: 33.
• sezon 2000/2001: 59.
• sezon 2001/2002: 23.

1.   Bad Kleinkirchheim – 7 stycznia 1991 (slalom)
2.   Lake Louise – 10 marca 1991 (gigant)
3.   Waterville Valley – 20 marca 1991 (slalom)
4.   Narwik – 28 lutego 1992 (gigant)
5.   Steamboat Springs – 6 grudnia 1992 (slalom)
6.   Veysonnaz – 12 grudnia 1993 (slalom)
7.   Morzine – 6 stycznia 1994 (slalom)
8.   Cortina d’Ampezzo – 17 stycznia 1994 (supergigant)*
9.   Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (kombinacja)
10.   Lenzerheide – 12 marca 1995 (slalom)
11.   Lenzerheide – 12 marca 1995 (kombinacja)
12.   Veysonnaz – 29 grudnia 1995 (slalom)
13.   Semmering – 29 grudnia 1995 (slalom)
14.   Lake Louise – 1 grudnia 1996 (supergigant)
15.   Semmering – 28 grudnia 1996 (slalom)
16.   Maribor – 4 stycznia 1997 (slalom)
17.   Bad Kleinkirchheim – 12 stycznia 1997 (supergigant)
18.   Zwiesel – 19 stycznia 1997 (slalom)
19.   Laax – 2 lutego 1997 (kombinacja)
20.   Mammoth Mountain – 7 marca 1997 (slalom)
21.   Vail – 12 marca 1997 (zjazd)
22.   Vail – 16 marca 1997 (slalom)
23.   Maribor – 3 stycznia 1999 (slalom)
24.   Sankt Moritz – 18 grudnia 1999 (zjazd)

* wspólnie z Alenką Dovźan

1.   Åre – 18 marca 1990 (slalom) – 3. miejsce
2.   Valzoldana – 1 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
3.   Morzine – 22 grudnia 1990 (slalom) – 2. miejsce
4.   Maribor – 18 stycznia 1992 (slalom) – 3. miejsce
5.   Grindelwald – 2 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
6.   Narwik – 29 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
7.   Sundsvall – 2 marca 1992 (slalom) – 2. miejsce
8.   Park City – 29 listopada 1992 (slalom) – 2. miejsce
9.   Santa Caterina – 27 listopada 1993 (gigant) – 3. miejsce
10.   Tignes – 5 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
11.   St. Anton – 19 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
12.   St. Anton – 19 grudnia 1993 (kombinacja) – 2. miejsce
13.   Altenmarkt – 9 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
14.   Maribor – 23 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
15.   Sierra Nevada – 5 lutego 1994 (slalom) – 2. miejsce
16.   Whistler – 6 marca 1994 (zjazd) – 2. miejsce
17.   Sestriere – 18 grudnia 1994 (slalom) – 2. miejsce
18.   Bormio – 19 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
19.   Cortina d’Ampezzo – 19 stycznia 1996 (zjazd) – 2. miejsce
20.   Sestriere – 26 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
21.   Saint-Gervais – 28 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
22.   Hafjell – 10 marca 1996 (slalom) – 2. miejsce
23.   Park City – 23 listopada 1996 (slalom) – 2. miejsce
24.   Lake Louise – 30 listopada 1996 (zjazd) – 3. miejsce
25.   Vail – 7 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
26.   Crans-Montana – 21 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
27.   Zwiesel – 17 stycznia 1997 (gigant) – 3. miejsce
28.   Cortina d’Ampezzo – 25 stycznia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
29.   Laax – 2 lutego 1997 (slalom) – 3. miejsce
30.   Happo One – 2 marca 1997 (zjazd) – 2. miejsce
31.   Mammoth Mountain – 7 marca 1997 (supergigant) – 3. miejsce
32.   Lake Louise – 29 listopada 1998 (supergigant) – 2. miejsce
33.   Veysonnaz – 18 grudnia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
34.   Semmering – 28 grudnia 1998 (slalom) – 3. miejsce
35.   Berchtesgaden – 8 stycznia 1999 (slalom) – 3. miejsce
36.   Val d’Isère – 8 grudnia 1999 (supergigant) – 3. miejsce
37.   Saalbach-Hinterglemm – 11 stycznia 2002 (zjazd) – 2. miejsce

• Pernilla Wiberg - Oficjalna strona (ang.)
• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Ski Alpine Database (ang.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-07-14)]. (ang.)