Tarō Katsura

Tarō Katsura
桂太郎
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1848 ; Hagi
Data i miejsce śmierci	10 października 1913 ; Tokio
	Premier Japonii
Okres	od 2 czerwca 1901; do 7 stycznia 1906
Poprzednik	Kinmochi Saionji; (pełniący obowiązki premiera)
Następca	Kinmochi Saionji
Okres	od 14 lipca 1908; do 30 sierpnia 1911
Poprzednik	Kinmochi Saionji
Następca	Kinmochi Saionji
Okres	od 21 grudnia 1912; do 20 lutego 1913
Poprzednik	Saionji Kinmochi
Następca	Gonnohyōe Yamamoto
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tarō Katsura (jap. 桂太郎 Katsura Tarō; ur. 4 stycznia 1848 w Hagi, zm. 10 października 1913 w Tokio) – japoński generał i polityk z okresu Meiji, trzykrotnie pełnił funkcję premiera Japonii (1901–1906, 1908–1911, 1912–1913). Zwolennik przywrócenia władzy cesarskiej i ograniczenia wpływów europejskich w Japonii.

Życiorys

Urodził się w Hagi w lennie Chōshū (obecnie prefektura Yamaguchi). Pochodził z rodziny samurajskiej^[1]. W młodości brał udział w wystąpieniach przeciwko rodowi Tokugawa^[2]. W 1868, podczas restauracji Meiji, opowiedział się za przywróceniem władzy cesarzowi i odstąpieniem od rządów siogunów z rodu Tokugawa^[3].

W następnych latach przebywał w Niemczech, gdzie uczył się strategii i taktyki wojskowej oraz pełnił funkcję attaché wojskowego ambasady Japonii od 1875 do 1878. Po powrocie do kraju otrzymał stopień generała brygady^[4]. W 1886 mianowano go na stanowisko wiceministra armii^[3].

Brał udział w pierwszej wojnie chińsko-japońskiej (1894–1895), w której dowodził 3. Dywizją Cesarskiej Armii^[5]. 2 czerwca 1896 objął urząd gubernatora generalnego Tajwanu, który piastował do października tego samego roku^[6]. W 1898 został ministrem armii, a trzy lata później, 2 czerwca 1901, premierem Japonii. W czasie jego pięcioletniego premierostwa Japonia zawarła sojusz z Wielką Brytanią (1902) i odniosła zwycięstwo w wojnie z Rosją (1904–1905), umacniając swoją pozycję na arenie międzynarodowej. Urząd premiera przestał sprawować 7 stycznia 1906.

W latach 1908–1911 ponownie pełnił funkcję premiera kraju. W 1910 doprowadził do uznania Korei za japoński protektorat i do jej aneksji. Wkrótce po zakończeniu sprawowania urzędu został mianowany księciem (kōshaku), strażnikiem Tajnej Pieczęci (nai-daijin) oraz czcigodnym mężem stanu (genrō)^[3].

Mimo że początkowo sprzeciwiał się idei partii politycznych, to podczas swojego trzeciego premierostwa (21 grudnia 1912 – 20 lutego 1913) utworzył partię Rikken Dōshikai (Konstytucyjne Stowarzyszenie Jednomyślnych, 1913–1916), która miała być odpowiedzią na dominację opozycyjnej partii Rikken Seiyūkai (Konstytucyjne Stowarzyszenie Przyjaciół Polityki, 1900–1940) w Zgromadzeniu Narodowym. Jego ugrupowanie, pomimo początkowych niepowodzeń, stało się jedną z dwóch głównych sił politycznych w Japonii w okresie przed II wojną światową. Po zaledwie siedmiu tygodniach przestał piastować stanowisko premiera ze względu na wybuch protestów przeciwko jego oligarchicznym metodom i planom zwiększenia zbrojeń^[3]. Zmarł kilka miesięcy później w Tokio.

Odznaczenia

Wielka Wstęga Orderu Chryzantemy
Łańcuch Orderu Chryzantemy – pośmiertnie
Wielka Wstęga Orderu Wschodzącego Słońca
Wielka Wstęga Kwiatów Paulowni Orderu Wschodzącego Słońca – pośmiertnie
Wielka Wstęga Orderu Świętego Skarbu
Order Złotej Kani III klasy
Medal Wojskowy za Wojnę Chińsko-Japońską 1894–1895
Order Zasługi Japońskiego Czerwonego Krzyża
Medal Japońskiego Czerwonego Krzyża dla Członka Specjalnego
Komandor Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry)
Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wielki Orderu Orła Czerwonego (Cesarstwo Niemieckie)
Order Zasługi Korony Pruskiej (Cesarstwo Niemieckie)
Order Królewski Korony I klasy (Cesarstwo Niemieckie)
Order Świętej Anny II klasy (Imperium Rosyjskie)
Order Orła Białego (Imperium Rosyjskie)
Krzyż Wielki Orderu Piusa IX (Watykan)
Honorowy Rycerz Krzyża Wielkiego Orderu Łaźni (Wielka Brytania)
Komandor Orderu św. Maurycego i Łazarza (Włochy)

Przypisy

↑ Stewart Lone: Army, empire and politics in Meiji Japan. Basingstoke: Macmillan, 2000, s. 5. ISBN 0-333-802-07-1.
↑ Stewart Lone, op.cit., s. 7.
↑ ^a ^b ^c ^d Kōshaku Katsura Tarō, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2011-03-26] (ang.).
↑ Louis Frédéric: Japan Encyclopedia. Cambridge: Belknap Press of Harvard University Press, 2002, s. 494. ISBN 0-674-00770-0.
↑ Ian Ruxton: The Correspondence of Sir Ernest Satow, British Minister in Japan, 1895-1900. Volume One. Lulu Press, 2005, s. 96. ISBN 1-4116-3857-3.
↑ Stewart Lone, op.cit., s. 45.

[1] Stewart Lone: Army, empire and politics in Meiji Japan. Basingstoke: Macmillan, 2000, s. 5. ISBN 0-333-802-07-1.

[2] Stewart Lone, op.cit., s. 7.

[Britannica-3] Kōshaku Katsura Tarō, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2011-03-26] (ang.).

[4] Louis Frédéric: Japan Encyclopedia. Cambridge: Belknap Press of Harvard University Press, 2002, s. 494. ISBN 0-674-00770-0.

[5] Ian Ruxton: The Correspondence of Sir Ernest Satow, British Minister in Japan, 1895-1900. Volume One. Lulu Press, 2005, s. 96. ISBN 1-4116-3857-3.

[6] Stewart Lone, op.cit., s. 45.

[1]