Wikipedia

Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Elektrotechniki

Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Elektrotechniki – instytut badawczy prowadzący prace badawczo-rozwojowe, produkcję jednostkową i małoseryjną, produkcję doświadczalną, certyfikację wyrobów oraz prace wydawnicze i normalizacyjne w obszarze elektrotechniki. Znajduje się w Międzylesiu, w warszawskiej dzielnicy Wawer.

Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Elektrotechniki
Ilustracja
Państwo

 Polska

Adres

ul. M. Pożaryskiego 28,
04-703 Warszawa

Data założenia

1946 (jako IEL od 1 listopada 1951)

Forma prawna

instytut badawczy

Dyrektor

dr inż. Sebastian Wydra

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, po prawej znajduje się punkt z opisem „Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Elektrotechniki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Elektrotechniki”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Elektrotechniki”
Ziemia52°12′25,5″N 21°10′26,1″E/52,207083 21,173917
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Budynek nr 1, Wjazd do Instytutu
Jedna z hal Instytutu, lata 70. XX wieku

Historia

edytuj

Idea powstania placówki, sięgająca lat II Rzeczypospolitej, zaczęła się konkretyzować po obradach IX Walnego Zgromadzenia Stowarzyszenie Elektryków Polskich w 1937 roku. Wtedy postawiono postulat utworzenia instytucji mającej na celu prowadzenie badań naukowych i naukowo-technicznych z zakresu elektrotechniki prądów silnych, na wzór wielkich instytutów narodowych innych krajów.

Wojna zahamowała proces powstawania Instytutu, ale już w lutym 1945 roku powołano do życia Państwowy Instytut Wysokich Napięć (PIWN), który miał swoją siedzibę w Politechnice Warszawskiej. Jego dyrektorem został prof. dr hab. inż. Janusz Lech Jakubowski, a jego głównymi współpracownikami byli przedwojenni inżynierowie Henryk Ryżko, Wacław Lidmanowski i Władysław Lech.

We wrześniu 1946 roku PIWN został przekształcony w Państwowy Instytut Elektrotechniki[1]. Pierwszym zakładem instytutu był Zakład Wysokich Napięć. Otwarcie pierwszego w Polsce laboratorium wysokonapięciowego (w gmachu Politechniki) nastąpiło już w 1947 roku i służyło Zakładowi jeszcze przez 25 lat.

W 1948 roku Państwowy Instytut Elektrotechniczny został przekształcony w Główny Instytut Elektrotechniki (GIEL), który z kolei 1 listopada 1951 przekształcił się kolejny raz i przyjął obecną nazwę Instytut Elektrotechniki. Jednocześnie rozpoczęto budowę obiektów Instytutu w Warszawie-Międzylesiu.

Instytut Elektrotechniki był wydawcą czasopisma Nowa Elektrotechnika, gdzie opisywane były rozwiązania konstrukcyjne, procesy technologiczne, najnowsze badania, nowoczesne materiały oraz projekty.

Instytut Elektrotechniki z dniem 1 kwietnia 2019 r., na mocy ustawy z dnia 21 lutego 2019 r. o Sieci Badawczej Łukasiewicz (Dz.U. z 2024 r. poz. 925), stał się instytutem Sieci Badawczej Łukasiewicz.

Opis

edytuj

Łukasiewicz - Instytut Elektrotechniki jest wiodącą w kraju placówką naukowo-badawczą zajmującą się problematyką w dziedzinie elektrotechniki.

Struktura

edytuj

Centra Badawcze

  • Przetwarzanie i Magazynowanie Energii
  • Elektromobilność i Inteligentny Transport
  • Technologie Wodorowe
  • Materiały Elektrotechniczne
  • Aparatura i Urządzenia Elektryczne

Departament Doświadczalno-Produkcyjny w Międzylesiu k. Kłodzka

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Historia. [w:] Instytut Elektrotechniki [on-line]. iel.pl. [dostęp 2019-03-26].

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sieć_Badawcza_Łukasiewicz_–_Instytut_Elektrotechniki&oldid=75739102”