Rudolf Leroch-Orlot

Urodził się 23^[1][2][3] lub 24 grudnia 1893 we Lwowie^[4][5]. Był synem Marcina i Amelii z Krzyżaków^[4][5]. Od 1911/1912 był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich w Krakowie^[4][5]. Wówczas współpracował na polu niepodległościowym z organizacją „Młoda Serbia”^[6]. Studiował prawo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego uzyskując absolutorium oraz kształcił się na Wydziale Filozoficznym UJ, ukończył studia na Akademii Handlowej w Krakowie^[4][5][7].

Po wybuchu I wojny światowej został żołnierzem Legionów Polskich^[5]. Od sierpnia 1914 służył w oddziałach strzeleckich 1 pułku piechoty w składzie I Brygady, najpierw jako trębacz I batalionu, a od 20 października 1914 był adiutantem batalionu^[4][5][8]. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty 12 listopada 1914^[5]. Odniósł rany 21 sierpnia 1915 pod Kowalikami^[4][5]. Po odbyciu leczenia służył w macierzystym pułku^[5]. W 1917 z ramienia Legionów przebywał w Wiedniu i ponownie współdziałał z ruchem „Młoda Serbia”^[6]. Po kryzysie przysięgowym z 1917 został internowany^[4][5]. Po odzyskaniu wolności działał w Polski Organizacji Wojskowej^[4][5]. Służbę legionową zakończył w stopniu porucznika^[5].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego w listopadzie 1918^[5]. Służył w szeregach 5 pułku piechoty Legionów i 68 pułku piechoty^[4][5]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej^[8]. 20 sierpnia 1921 Naczelnik Państwa zezwolił mu na przybranie nazwiska „Orlot” do nazwiska rodowego „Leroch”. W 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów rezerwowych piechoty^[9][5]. Jako kapitan Wojska Polskiego został osadnikiem wojskowym osadzie Wilja (gmina Katerburg, powiat krzemieniecki, województwo wołyńskie)^[10][11]. W 1923 był oficerem rezerwowym 28 pułku piechoty w Łodzi^[12]. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii i zweryfikowany w stopniu kapitana rezerwy ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[13][5]. W 1924 był żołnierzem rezerwowym przydzielonym do 10 pułku artylerii polowej w Łodzi jako oficer zatrzymany w służbie czynnej^[14]. W 1925 został przemianowany na oficera zawodowego i zweryfikowany jako kapitan służby czynnej artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[15][16]. Pełnił stanowisko dowódcy batalionu celnego^[4]. Na przełomie lat 20. i 30. był oficerem 10 pułku artylerii polowej^[17][18]. W 1929 został awansowany na stopień majora artylerii^[19]. Zaprojektował odznakę 10 pułku artylerii polowej (zatwierdzona 17 września 1927)^[20] oraz był autorem monografii opisującej historię 10 pułku artylerii polowej (wydana w 1929)^[21]. Przed 1929 był dowódcą I dywizjonu w 10 pap^[6]. W trakcie 1929 na kilka miesięcy został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko Szefa Wydziału Biura Personalnego^[6]. W 1930 był komendantem przysposobienia wojskowego artyleryjskiego w Łodzi^[22]. W Łodzi udzielał się aktywnie w życiu artystyczno-teatralnym oraz na polu działalności społecznej^{[6][23][24][25]}. Wspierał wiele z organizowanych imprez artystycznych w mieście, występował jako prelegent podczas uroczystości patriotycznych^[25][26]. Był działaczem łódzkiego Towarzystwa Operowego^[27], a 15 września 1926 został wybrany kierownikiem administracyjnym tegoż^{[28][29][30][31][32]}. Został członkiem sekcji wykonawczej prezydium organizującego bieg myśliwskim św. Huberta 3 listopada 1929 i uczestniczył w nim jako Master^[33][34][35]. W lutym 1930 został wybrany członkiem zarządu Łódzkiego Klubu Lotniczego, a 8 marca 1930 jego sekretarzem generalnym^[36][37].

W styczniu 1931 został przeniesiony z korpusu oficerów artylerii do korpusu oficerów kontrolerów w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 1. lokatą oraz przydzielony do korpusu kontrolerów w Warszawie^[38][4][25]. Służbę w korpusie kontrolerów pełnił do 1939^[39]. Na podpułkownika został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 2. lokatą w korpusie oficerów kontrolerów^[5].

Podczas II wojny światowej został oficerem Polskich Sił Zbrojnych, był żołnierzem 2 Korpusu Polskiego^[8]. Po wojnie pozostał na emigracji. 12 kwietnia 1949 wraz z żoną Bronisławą i synem Krzysztofem przybył na statku „Highland Brigade” do Buenos Aires w Argentynie, gdzie osiadł^[5][40][41]. W Argentynie działał na polu kombatanckim i polonijnym. Był wieloletnim prezesem Koła Legionistów i POW^[42][43], wiceprezesem Związku Polaków, członkiem i założycielem Towarzystwa Miłośników Historii w Buenos Aires^[8]. W 1967 w Argentynie zorganizował obchody 100. rocznicy urodzin Marszałka Józefa Piłsudskiego^[5]. W 1964 Prezydent RP na uchodźstwie mianował go pułkownikiem w korpusie kontrolerów^[44].

Zmarł w 1978^[8]. Jego żoną od 1923 była Bronisława Olecka z domu Skrzywan^[4], przedwojenna śpiewaczka operowa-sopranistka w Łodzi, prowadząca tam szkołę śpiewu solowego^[6][45][46].

Portret rysunkowy ppor. Legionów Polskich Rudolfa Lerocha-Orlota autorstwa Henryka Hetza-Barwińskiego był jedną z 20 humorystycznie przedstawionych podobizn polskich legionistów, które ukazały się w albumie pt. Woyska polskiego konterfektow gładkich 20 gwoli uciechy komilitonow swoich wyimaginował - a gwoli pozytku nierycerskiego pospolstwa w tysiaczney mnogosci wytłoczyc zezwolił. Spuściznę po płk. Lerochu-Orlocie przejęła Polska Misja Katolicka w Argentynie^[47].

• Zarys historji wojennej 10-go kaniowskiego pułku artyleji polowej (1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920, wyd. Wojskowe Biuro Historyczne)^[4].
• Zasady gospodarki amunicją [w:] „Przegląd Piechoty” 3/1937^[48][49].

• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[50][51][52]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1965)^[53]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, przed 1932)^[52][4]
• Srebrny Krzyż Zasługi (16 marca 1928)^{[54][55][56][16][52]}
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[4]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[4]
• Srebrna Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej II stopnia^[57]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[58]
• Krzyż Kawalerski Orderu Orła Białego (Jugosławia 1929)^[59][4][6]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 419.
• Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].
• Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918–1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918–1939: Polskie Siły Zbrojne Na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
• Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Rudolf Leroch. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2017-04-05].