Koń zimnokrwisty
Konie zimnokrwiste – rasy konia domowego silne i masywne, odróżniające się od gorącokrwistych temperamentem i budową. Są zazwyczaj spokojniejsze, mniej ruchliwe i potężniejsze. Są to konie robocze, używane między innymi do prac rolniczych i transportowych, jako konie pociągowe. Zazwyczaj pracują w stępie. Konie zimnokrwiste hoduje się bez udziału krwi koni gorącokrwistych lub z bardzo małym jej udziałem. Niektóre rasy, plasujące się na pograniczu koni zimnokrwistych i kuców, mają cechy obu typów[1].
Według Polskiego Związku Hodowców Koni w 2023 roku stan pogłowia koni zimnokrwistych w Polsce wyniósł ponad 150 tysięcy, co stanowi niemal połowę całej hodowli koni w Polsce[2]. Do ras polskich należą polski koń zimnokrwisty, koń sokólski oraz koń sztumski, zaś popularnymi rasami zagranicznymi są np. perszeron, shire, koń belgijski[3].
Pochodzenie
edytujKonie zimnokrwiste pochodzą od konia leśnego z Europy Północnej – zwierzęcia o potężnej budowie, grubej sierści i powolnych chodach. Koń ten przeżył epokę lodową i został udomowiony około 3000 lat temu. W średniowieczu konie te służyły jako wierzchowce ciężkozbrojnych rycerzy; z biegiem czasu zapoczątkowały rozwój współczesnego konia pociągowego w Europie[4].
Rasy
edytujDo ras koni zimnokrwistych należą m.in.:
Przypisy
edytuj- ↑ Jak posługiwać się książką. W: Martin Haller: Rasy koni. tłumacze: Józef Kulisiewicz, Jacek Łojek. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1997, s. 7. ISBN 83-7073-121-X.
- ↑ Pogłowie koni w Polsce [online], Polski Związek Hodowców Koni, 4 grudnia 2024 [dostęp 2025-01-08] (pol.).
- ↑ Konie zimnokrwiste w Polsce – pogłowie, opłacalność, rasy koni [online], i-rolnik.pl [dostęp 2025-01-08] (pol.).
- ↑ Tim Hawcroft: Koń. Rasy, Pielęgnacja, Wychowanie, Tresura. Warszawa: Wyd. Ania, 1983. ISBN 83-902474-2-9.