Kazimierz Leon Kanaś (ur. 24 stycznia 1894 w Chłopach, zm. 17 lipca 1980 we Wrocławiu) – polski kompozytor, organista, kapelmistrz wojskowy, major Wojska Polskiego, kombatant walk I i II wojny światowej oraz wojny polsko-bolszewickiej, darczyńca ubogiej młodzieży polskiej, działacz Polonii w USA[1][2].

Kazimierz Kanaś
Ilustracja
Kazimierz Kanaś w trakcie pobytu w Murnau, 1939
major major
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1894
Chłopy

Data i miejsce śmierci

17 lipca 1980
Wrocław

Przebieg służby
Lata służby

1914–1948

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki
  • 2 p. p. leg.
  • 6 p. p. leg.
  • 10 p p. armii austriackiej
  • 42 p. p.
  • 4 p. s. p.
  • 73 p. p.
  • 3 D. S. K.
Stanowiska

zastępca kapelmistrza kapelmistrz

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka

II wojna światowa

Późniejsza praca

dyrygent, muzyk

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę
Kazimierz Kanaś z kolegą w Anglii jako żołnierze 3 Dywizji Strzelców Karpackich, 1947

Młodość

edytuj

Urodził się w polskiej rodzinie rzymskokatolickiej w Chłopach, ówczesne Austro-Węgry, jako syn Wojciecha i Marii z Zarębów. Jego ojciec posiadał małorolne gospodarstwo, a poza tym dorabiał jako pomocnik w dobrach folwarcznych hrabiego Lanckorońskiego. Ukończył sześcioletnią szkołę podstawową oraz kursy rolnicze w swojej rodzinnej miejscowości.

Już od najmłodszych lat interesował się muzyką, dlatego też zaczął jej się samodzielnie uczyć. Jego pierwszym instrumentem były samodzielnie wykonane skrzypce w warsztacie stolarskim sąsiada. Od dwunastego roku życia był członkiem parafialnej orkiestry w Komarnie. W 1907 został wysłany do Ramiszowa w celu organizowania orkiestry w tamtejszej parafii. Po roku dostał się do Diecezjalnej Szkoły Organistycznej w Przemyślu, którą ukończył w 1913, po czym został nauczycielem muzyki w gimnazjum saletyńskim w Dębowcu oraz dyrygentem lokalnej orkiestry strażackiej.

W momencie rozpoczęcia I wojny światowej znajdował się w rodzinnych Chłopach. Gdy tylko ruszyły działania wojenne, w grupie 7 Polaków wyruszył z Komarna do Lwowa, skąd po kilku dniach skierowano go do właśnie formujących Legionów Polskich w Krakowie. Decyzją komisji trafił do 2 kompanii 2 pułku piechoty II Brygady Legionów Polskich. Od 14 lutego do 14 sierpnia 1915 uczył się w Szkole Podchorążych jako trębacz kompanijny w stopniu kaprala, po czym skierowano go po awansie na sierżanta do 6 pułku piechoty w charakterze zastępcy kapelmistrza. 15 lutego 1918 przeniesiono go do 2 pułku piechoty na tę samą funkcję. W połowie lutego po bitwie pod Rarańczą został internowany w Bustyahaza, a później Szaldobosna na Węgrzech, jednak z powodu braku rekruta na początku maja został przymusem wcielony do armii austriackiej i wysłany na front włoski. Od 1 lipca znajdował się w 10 pułku piechoty armii austriackiej w Nowym Sączu, która przeszła od początku listopada pod komendę Armii Polskiej. Pod koniec lutego 1919 powrócił do własnej jednostki na stanowisko kapelmistrza, z którą to brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[3].

Lata międzywojenne

edytuj

13 marca 1921 pojął za żonę Zofię Lipman, córkę Józefa i Apolonii Pilichewicz, w kościele św. Antoniego we Lwowie. Przez krótki okres służył w 42 pułku piechoty w Białymstoku jako kapelmistrz, by trafić do 4 pułku strzelców podhalańskich w Cieszynie na lata 1923–1930, gdzie w 1926 otrzymał awans na porucznika. Dzięki służbie wojskowej mógł ukończyć w 1923 Wojskowe Kursy Maturalne w Wilnie[3], co pozwoliło mu doskonalić swoje zdolności w Konserwatorium Muzycznym w Katowicach w latach 1932–1937 w klasie kompozycji pod kierunkiem Aleksandra Brachockiego. Było to możliwe dzięki przeniesieniu do 73 pułku piechoty w Katowicach.

Kazimierz Kanaś był ponadto dyrygentem Wojskowej Szkoły Muzycznej, chóru mieszanego im. St. Wyspiańskiego w Szopienicach oraz chóru im. Damrota w Siemianowicach[2]. Krótko, bo w roku szkolnym 1937/38, uczył śpiewu i muzyki w gimnazjum klasztornym w Mikołowie. 19 marca 1938 podniesiony do stopnia kapitana. Wraz z własnym pułkiem wziął udział w działaniach wojennych kampanii wrześniowej. Z powodu zbyt małej liczby żołnierzy już na początku starć członkowie orkiestry utopili instrumenty muzyczne w jednym z okolicznych stawów i chwycili za broń razem z resztą oddziału. Kazimierz Kanaś trafił do niewoli dopiero 20 września pod Krasnobrodem[3].

II wojna światowa

edytuj

Został umieszczony jako jeniec wojenny w oflagu VII A Murnau na terenie Bawarii w Niemczech i został zapisany pod numerem 15 116. Dzięki panującym tam w miarę dobrych warunków, gdyż był to obóz dla oficerów, mógł zaangażować się w życie kulturalne. Działał w obozowym teatrze, a przede wszystkim dyrygował utworzoną orkiestrą i chórem. Za zgodą komendy obozowej utrzymywał kontakt listowny z rodziną. Po wyzwoleniu obozu 29 kwietnia 1945 był na początku w Polskiej Grupie Wojskowej w Murnau, a później od 9 lipca jako kapelmistrz orkiestry 3 Dywizji Strzelców Karpackich we Włoszech. Z początkiem stycznia awansowano go po raz ostatni na stopień majora. Od 1 marca 1947 do 15 maja tego samego roku pracował w Dowództwie Oddziału Zaopatrzenia i Transportu 3 Dywizji[3][4].

Emigracja

edytuj

Od października 1947 znajdował się w Wielkiej Brytanii, gdzie dołączyła do niego jego żona, która w trakcie wojny została zesłana do Kazachstanu, skąd przez Tanganikę powróciła do Europy. Zamieszkali razem w Market Harborough niedaleko Leicester, gdzie starali się na nowo ułożyć sobie życie. Kazimierz Kanaś pracował w różnych miejscach m.in. fabrykach, zakładach usługowych, prywatnych przedsiębiorstwach. Jednocześnie grywał na lokalnych balach i zabawach. W połowie grudnia 1951 wyjechał do Stanów Zjednoczonych wraz żoną, osiedlił się w Cleveland. Dyrygował kilkoma chórami żeńskimi i męskimi, prowadził orkiestrę dętą Legionu Amerykańskiego im. Lincolna. Podjął pracę jako organista w polskim kościele pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej w Cleveland. Sporadycznie udzielał lekcji gry na różnych instrumentach[3].

Śmierć

edytuj

Na początku lat 70. małżeństwo Kanasiów zaczęło starać się o możliwość powrotu do Polski, co też udało się dzięki pomocy dobrego przyjaciela i dalekiego krewnego ks. Edwarda Mazura SDB w 1974. Zamieszkali przy ulicy Legnickiej we Wrocławiu, gdzie też spędzili ostatnie lata. W tym okresie Kazimierz Kanaś odnowił kontakty z dawnymi przyjaciółmi z wojska, był namawiany do spisania historii 73 pułku, lecz uniemożliwił to pogarszający się stan zdrowia. Zmarł 17 lipca 1980 we Wrocławiu, msza żałobna odbyła się 21 lipca w kościele św. Michała Archanioła, a ciało spoczęło na Cmentarzu Osobowickim (pole 13, rząd 1 od pola 1, grób 329)[1][5].

 
Grób Kazimierza Kanasia na Cmentarzu Osobowickim

Twórczość

edytuj

Żaden z utworów jego autorstwa nie został opublikowany, zachowały się one jedynie w postaci partytur używanych przy koncertach oraz nabożeństwach. Wśród nich są:

  • andante pastorale „Kolęda Serca” przeznaczony na śpiew wielogłosowy
  • andante „Msza ku czci Matki Boskiej Częstochowskiej Kyrie” skomponowany w Cleveland
  • moderato „Hymn ku czci Chrystusa Króla” skomponowany w Cleveland
  • andante „Pieśni” oraz andante maestoso "Chórze Pieśniowy" wielogłosowy do słów Emila Zegadłowicza powstały w latach 30. XX wieku
  • „Sieroca Dola” na fortepian
  • oprawa muzyczna do Psalmu 129 (andante religioso)[6]

Ordery i odznaczenia

edytuj

Ponadto był upoważniony do noszenia odznaczeń pamiątkowych różnych formacji polskich,. np. 9 Bolońskiego Batalionu Strzelców Karpackich[9].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. a b Obrazek pamiątkowy z okazji pogrzebu Kazimierza Kanasia, Wrocław 1980
  2. a b L. Błaszczyk, Dyrygenci polscy i obcy w Polsce, działający w XIX i XX wieku, 1964.
  3. a b c d e Własny życiorys Kazimierza Kanasia, rękopis
  4. Kolekcja zdjęć własności Kazimierza Kanasia
  5. Wyszukiwarka miejsca pochówku we Wrocławiu
  6. Kolekcja partytur Kazimierza Kanasia
  7. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  8. M.P. z 1939 r. nr 119, poz. 280 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  9. Legitymacja wojskowa Kazimierza Kanasia