Juliusz Bieniek

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	25 kwietnia 1937
Konsekrator	Stanisław Adamski
Współkonsekratorzy	Józef Gawlina; Antoni Zimniak
Współkonsekrowani biskupi
Stanisław Czajka	28 października 1944
Herbert Bednorz	24 grudnia 1950
Jerzy Stroba	16 listopada 1958
Józef Kurpas	24 lutego 1963
Czesław Domin	15 sierpnia 1970

Juliusz Bieniek
	Biskup tytularny Dascylium
	; Juliusz Bieniek (przed 1969)
	Stat crux dum volvitur orbis; Krzyż stoi, choć świat się zmienia
Kraj działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	11 kwietnia 1895 ; Sowczyce
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1978 ; Katowice
Miejsce pochówku	cmentarz w Wysokiej
	Biskup pomocniczy katowicki
Okres sprawowania	1937–1978
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	16 czerwca 1918
Nominacja biskupia	13 marca 1937
Sakra biskupia	25 kwietnia 1937
	Multimedia w Wikimedia Commons

Juliusz Bieniek, Julius Bieniek (ur. 11 kwietnia 1895 w Sowczycach, zm. 17 stycznia 1978 w Katowicach) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy katowicki w latach 1937–1978.

Życiorys

Urodzony w Sowczycach^[1] koło Olesna na Górnym Śląsku, będącym ówcześnie w Rzeszy Niemieckiej. Kształcił się w gimnazjach w Kluczborku (Kreuzburg) i Jaworze (Jauer). Ze szkoły w Kluczborku został wydalony za czytanie i przechowywanie książek Bolesława Prusa. Egzamin maturalny złożył w Jaworze w 1914. Następnie wstąpił na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego^[1] (Friedrich-Wilhelms-Universität Breslau). Święcenia kapłańskie przyjął 16 czerwca 1918^[1]. Od 1 października 1924 był notariuszem w kurii Administracji Apostolskiej w Katowicach, a od 1930 kanclerzem.

1 września 1927 Prezydent RP przeniósł go z pospolitego ruszenia do rezerwy duchowieństwa wojskowego z równoczesnym mianowaniem kapelanem rezerwy w duchowieństwie wojskowym wyznania rzymskokatolickiego ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 13. lokatą^[2]^[3].

13 marca 1937 został wyniesiony do godności biskupiej. Konsekrowany przez biskupa Stanisława Adamskiego 25 kwietnia 1937 objął wówczas urząd wikariusza generalnego. Jako motto posługi biskupiej wybrał „Stat crux dum volvitur orbis” (Krzyż stoi, choć świat się zmienia).

W okresie dwudziestolecia międzywojennego został wybrany do Komisji Szkolnej Episkopatu Polski i Komisji do Spraw Fundacyjnych i Charytatywnych. Na początku stycznia 1940 na życzenie biskupa Adamskiego złożył urząd wikariusza generalnego na ręce ks. Franciszka Strzyża. 28 lutego 1941 został wraz biskupem Adamskim wygnany z diecezji katowickiej przez niemieckiego okupanta. Przebywał w Krakowie w Domu Emerytów przy ul. św. Marka, gdzie pomagał księżom katowickim wygnanym z diecezji.

Do diecezji powrócił w ostatnich dniach stycznia 1945, wraz z wycofaniem się Wehrmachtu, w związku z natarciem Armii Czerwonej. Po wojnie był członkiem Komisji Episkopatu Polski do Spraw Dobroczynności. Zaangażował się w obronę nauki religii w szkołach. Wraz z biskupami Stanisławem Adamskim i Herbertem Bednorzem był współautorem apelu w obronie nauki religii w szkołach skierowanego do rodziców śląskich. W związku z tym w listopadzie 1952 ponownie został wygnany z diecezji, tym razem z nakazu PZPR, zamieszkał w Kielcach. Powrócił do Katowic 5 listopada 1956, po zmianie władz w PZPR, która odwołała decyzję poprzedników. Uczestniczył w III sesji soboru watykańskiego II^[4] i I synodzie diecezji katowickiej.

Zmarł w Katowicach 17 stycznia 1978^[5]. Został pochowany obok swoich rodziców w Wysokiej koło Olesna.

Autor opracowań: Parafia tzw. starokatolicka w Katowicach w oświetleniu historyczno-prawnym (Katowice 1934) i Szkoła katolicka na Śląsku w oświetleniu historyczno-prawnym (Katowice 1933).

Przypisy

↑ ^a ^b ^c S. Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 43.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 279.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 402.
↑ B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.
↑ Herbert Bednorz. Życie i działalność biskupa Juliusza Bieńka. „Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne”. 10, s. 9, 1977. Katowice: Księgarnia św. Jacka. ISSN 0137-3447. OCLC 826593369. [dostęp 2024-07-17].

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Górecki J.: Ks. Biskup Juliusz Bieniek (1895–1978) Studium historyczno-pastoralne. T. Nr 59. Katowice: Księgarnia św. Jacka, 2010.
Myszor J.: Historia diecezji katowickiej. Katowice: 1999. ISBN 83-86922-60-5.

Linki zewnętrzne

Juliusz Bieniek na stronie archidiecezji katowickiej [dostęp 2021-07-26]
Juliusz Bieniek [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-04-24] (ang.).

[Łoza-1] S. Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 43.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_24_z_26_września_1927_roku,_s._279-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 26 września 1927 roku, s. 279.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934402-3] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 402.

[Bejze-4] B. Bejze: Sobór Watykański II. W: Z. Pawlak (red.): Katolicyzm A-Z. Wyd. III. Łódź: 1989, s. 419. ISBN 83-850-22-03-1.

[5] Herbert Bednorz. Życie i działalność biskupa Juliusza Bieńka. „Śląskie Studia Historyczno-Teologiczne”. 10, s. 9, 1977. Katowice: Księgarnia św. Jacka. ISSN 0137-3447. OCLC 826593369. [dostęp 2024-07-17].

[1]