Julian Mermon
Julian Tytus Mermon (ur. 2 grudnia 1894 w Krakowie, zm. 26 lutego 1940 w Palmirach) – lekarz z tytułem doktora wszech nauk lekarskich, podpułkownik lekarz Wojska Polskiego.
 podpułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 Pułk Piechoty, |
| Stanowiska |
starszy lekarz pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 2 grudnia 1894[1]. Był synem Henryka i Rozalii z domu Baar. W 1913 zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W tym samym roku podjął studia medycyny na Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do oddziałów strzeleckich, asystował dr. Jerzemu Aleksandrowiczowi w 5 batalionie. Później służył w szeregach Legionów Polskich. Był pomocnikiem lekarza w 5 pułku piechoty w składzie II Brygady. 1 listopada 1916 roku został mianowany chorążym sanitarnym[2]. Był dwukrotnie ranny.
U kresu wojny w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana podlekarza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[3][4]. Jako oficer nadetatowy 1 batalionu sanitarnego z przydziałem w 1923 jako młodszy lekarz pułku do 12 pułku piechoty, a w 1924 do 7 pułku ułanów, w tym czasie był odkomenderowany do kontynuowania studiów na Uniwersytecie Warszawskim[5][6]. 25 marca 1925 uzyskał tytuł naukowy doktora. Zweryfikowany do stopnia kapitana lekarza w korpusie oficerów sanitarnych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7]. Od 10 kwietnia 1925 był lekarzem 4 pułku ułanów, następnie od 16 maja 1925 lekarzem i od 31 października 1927 lekarzem naczelnym 1 dywizjonu pociągów pancernych[8]. Został awansowany do stopnia majora lekarza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929[9]. Od 1932 do kresu istnienia II Rzeczypospolitej 1939 był starszym lekarzem 2 batalionu mostów kolejowych[10]. Został awansowany do stopnia podpułkownika lekarza 19 marca 1939. Był także lekarzem naczelnym garnizonu Legionowo[11]. 14 lipca 1939 mianowany lekarzem 2 batalionu balonowego[12].
Podczas II wojny światowej 26 lutego 1940 został rozstrzelany przez Niemców w Palmirach[13]. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu.
Odznaczenia i ordery
edytuj- Krzyż Niepodległości (1931)[14]
- Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Przypisy
edytuj- ↑ Oficerowie. Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2016-01-19].
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1204.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1087.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 158, 1150.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1019.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 732.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 713.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 326.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 758.
- ↑ 65. rocznica rozstrzelania w Palmirach mieszkańców Legionowa. legionowo.pl, 2005-02-25. [dostęp 2016-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-16)].
- ↑ Katarzyna Czajowska: 75. rocznica zbrodni w Palmirach. Wybitni legionowianie, którzy padli ofiarą niemieckich oficerów. gazetapowiatowa.pl, 2015-02-26. [dostęp 2016-07-17].
- ↑ Stanisław Błądek: 72 rocznica rozstrzelania legionowian w Palmirach. ordynariat.wp.mil.pl, 2012-02-26. [dostęp 2016-07-17].
- ↑ Odznaczenia Krzyżem i Medalem Niepodległości. „Słowo Polskie”, s. 8, nr 104 z 17 kwietnia 1931.
Bibliografia
edytuj- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Julian Mermon. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2016-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-16)].