Jaroslav Krejčí (młodszy)

Był synem Jaroslava Krejčíego^[1]. Ukończył studia prawnicze Uniwersytecie Karola^[2]. Podczas II wojny światowej pracował jako urzędnik, zaangażował się także w działalność czechosłowackiego ruchu oporu. Był członkiem Czechosłowackiej Partii Socjaldemokratycznej^[1].

W 1945 roku uzyskał stopień doktora praw^[2]. W latach 1945–1948 pracował jako szef departamentu i kierownik sekretariatu w centralnym urzędzie planowania gospodarczego^[2]. Od 1946 roku był wykładowcą w Vysoká škola politická a sociální v Praze, gdzie w 1947 roku uzyskał habilitację. W latach 1949–1952 wykładał na Politechnice Czeskiej^[2].

W 1954 roku został oskarżony o zdradę i skazany na 10 lat więzienia. W 1960 roku wyszedł z więzienia na mocy amnestii^[1]. Pracował jako robotnik, a następnie jako magazynier w spółdzielni produkcyjnej^[2].

Po interwencji Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w 1968 roku wraz z żoną wyemigrował do Wielkiej Brytanii^[1]. Od początku 1969 roku pracował na Uniwersytecie w Lancaster, gdzie w 1976 roku uzyskał tytuł profesora, a w 1983 roku profesora emeritus^[2].

Po aksamitnej rewolucji został wykładowcą na Uniwersytecie Karola, Uniwersytecie Palackiego i Akademii Dyplomatycznej^[1]. Od 1994 roku był dyrektorem Centrum Badań Pluralizmu Społeczno-Kulturowego w Instytucie Filozofii Akademii Nauk Republiki Czeskiej, którego potem został dyrektorem honorowym.

W 1998 roku został odznaczony Medalem Za Zasługi I stopnia^[3].