Iwonka Surwiłła

Urodzona na Nowogródczyźnie jako Iwonka Szymaniec, wychowała się we Francji. Studiowała sztukę w Paryżu i uzyskała dyplom w dziedzinie języków współczesnych na Sorbonie. Poślubiwszy w 1959 białoruskiego działacza emigracyjnego Janka Surwiłłę przeprowadziła się do Madrytu, gdzie zajmowała się pracą dziennikarską oraz nauczała języka francuskiego w tamtejszym Instytucie Francuskim. W 1969 przeniosła się do Kanady, gdzie pracowała jako tłumaczka aż do emerytury w 1996.

Wraz z mężem Jankiem Surwiłłą udzielała się aktywnie w życiu białoruskiej społeczności emigracyjnej. W 1974 wybrano ją na prezesa Białoruskiego Instytutu Nauki i Sztuki w Ottawie, którą to funkcję sprawowała do 1984. Po katastrofie czarnobylskiej zaangażowała się w pomoc na rzecz jej ofiar. Wraz z mężem i przyjaciółmi założyła Kanadyjski Fundusz Pomocy dla Ofiar Czarnobyla na Białorusi (CRFCVB), wysyłając leki i zapraszając białoruskie dzieci na wakacje w Kanadzie.

W 1997 wybrano ją na przewodniczącą Rady Białoruskiej Republiki Ludowej na Uchodźstwie – kontynuatorki Białoruskiej Republiki Ludowej z 1918. W kwietniu 2010 uzyskała reelekcję na ten urząd^[1].

W 2013 Surwiłła została odznaczona kanadyjskim Medalem Diamentowego Jubileuszu Królowej Elżbiety II za „dożywotnią pracę na rzecz przywracania demokracji na Białorusi”^[2].

• Nota biograficzna na stronie Rady Białoruskiej Republiki Ludowej na Uchodźstwie. radabnr.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (ang.)