Ismail

Ismail I Samanida, także jako Isma’il Ibn Ahmad (ur. w IX wieku, zm. 907) – perski (tadżycki) władca z dynastii Samanidów, młodszy brat Nasra I.

Ismail I Samanida

Isma’il Ibn Ahmad

Ismail na awersie banknotu 100 somoni
Emir Państwa Samanidów
Okres	od 892 do 907
Poprzednik	Nasr Ibn Ahmad
Następca	Ahmad Ibn Isma'il
Dane biograficzne
Dynastia	Samanidzi
Data śmierci	907
Ojciec	Ahmad Ibn Asad

W 874, wykorzystując zamieszki w Bucharze przyłączył to miasto do państwa Samanidów, panując w nim odtąd jako udzielny książę. Od 892, po śmierci brata, sprawował władzę w całym państwie, w którym rangę stolicy otrzymała Buchara. W 900 odparł zwycięsko pod Balchem najazd Saffarydów ze wschodniego Iranu, włączając następnie ich kraj do swoich posiadłości. W rezultacie jego sukcesów powstało państwo sięgające od południowych wybrzeży Morza Kaspijskiego po Hindukusz i od Syr-darii po środkowo-wschodni Iran. Za jego panowania nastąpił znaczny rozkwit sztuki (np. słynne mauzoleum władcy w Bucharze, które stało się wzorem dla późniejszych budowli muzułmańskich w Indiach), narodziła się także tadżycka świadomość narodowa. Już jednak w chwili śmierci Ismaila w państwie zaczęły się narastać ruchy odśrodkowe. Ismail I Samanida jest współcześnie uważany za jednego z tadżyckich bohaterów narodowych.

Jego imieniem nazwano najwyższy szczyt Tadżykistanu (daw. Pik Komunizmu, najwyższy szczyt ZSRR).