Heike Kamerlingh Onnes
Heike Kamerlingh Onnes (ur. 21 września 1853 w Groningen, zm. 21 lutego 1926 w Lejdzie) – holenderski fizyk[1], laureat Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki w roku 1913. Wyróżnienie to otrzymał za badania właściwości substancji w najniższych temperaturach i skroplenie helu[2].
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 września 1853 |
| Data i miejsce śmierci |
21 lutego 1926 |
| profesor | |
| Specjalność: fizyka | |
| Uczelnia | |
| Nagrody | |
Życiorys
edytujJego rozprawa doktorska dotyczyła krótkiego wahadła Foucaulta do pokazów laboratoryjnych. Po doktoracie został asystentem profesora fizyki na Politechnice w Delfcie, a w latach 1882–1923 był profesorem Uniwersytetu w Lejdzie. W roku 1904 założył laboratorium badania niskich temperatur. W 1908 jako pierwszy skroplił hel (izotop hel 4). W 1911 odkrył zjawisko nadprzewodnictwa. W 1913 wykonał pierwszy elektromagnes nadprzewodnikowy. Za swoje odkrycia otrzymał w 1913 nagrodę Nobla.
Do stypendystów pracujących w laboratorium w Lejdzie należeli między innymi Polacy: Konstanty Zakrzewski (1902–1904), Mieczysław Wolfke (1921–1928), Wacław Werner (1925 i 1926) i Dobiesław Doborzyński (1931–1933).
Przypisy
edytuj- ↑ Kamerlingh-Onnes Heike, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-22].
- ↑ Heike Kamerlingh Onnes: Nobel Lecture
Bibliografia
edytuj- Andrzej K. Wróblewski. Władca mrozu. „Wiedza i Życie”, s. 63, luty 2009. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929.
Linki zewnętrzne
edytuj- Heike Kamerlingh Onnes – Facts. [w:] The Nobel Prize in Physics 1913 [on-line]. Nobel Media AB. [dostęp 2014-05-02]. (ang.)., Biographical
- Heike Kamerlingh Onnes. [w:] Notable Names Database (NNDB) [on-line]. [dostęp 2014-05-02]. (ang.).