Gerszon Szafat

Urodził się 6 grudnia 1927 w Wiedniu. W 1934 wyemigrował, wraz z rodziną, do stanowiącej brytyjski mandat Palestyny^[2][3]. Osiedlili się w Tel Awiwie, gdzie ukończył szkołę średnią. Studiował socjologię i historię na Uniwersytecie Telawiwskim^[2].

Był aktywnym członkiem religijno-syjonistycznego ruchu młodzieżowego Bene Akiwa. W 1945 został członkiem Narodowej Partii Religijnej (Mafdal), w której działał przez ponad trzydzieści lat^[2]. W 1947 był jednym z założycieli kibucu En Curim, należącego do grupy osiedli Gusz Ecjon położonych w górach Judei, na południe od Jerozolimy. Po zajęciu kibucu przez żołnierzy Legionu Arabskiego dostał się do transjordańskiej niewoli, w której przebywał przez dziesięć miesięcy jako jeniec wojenny najpierw w Hebronie, a następnie na granicy między Transjordanią a Irakiem. Po uwolnieniu był jednym z założycieli „nowego En Curim”^[2][3].

W latach 1956–1958 był kierownikiem działu zakupów oraz koordynatorem komitetu politycznego Ha-Kibuc ha-Dati (Religijnego Ruchu Kibucowego). W latach 1961–1977 zarządzał fabryką Tadmor^[2].

Od 1974 był członkiem kierownictwa, a latach 1976–1979 sekretarzem politycznym ruchu Blok Wiernych (Gusz Emunim), opowiadającego się za rozwojem osadnictwa żydowskiego na Zachodnim Brzegu. W 1979 opuścił Narodową Partię Religijną i dołączył do tworzonej przez Ge’ulę Kohen nacjonalistycznej partii Techijja^[2], powstałej w proteście przeciwko porozumieniu z Camp David^[4], która miała stać się politycznym przedstawicielstwem Gusz Emunim. Został jednym z liderów ugrupowania, w latach 1979–1985 był jego sekretarzem generalnym^[2].

Startując z piątego miejsca na liście Techijji^[5] uzyskał mandat poselski w wyborach w 1984. W jedenastym Knesecie przewodniczył podkomisji ds. programu Hesder łączącego służbę wojskową ze studiowaniem Talmudu. Zasiadał w komisjach finansów oraz nadzoru nad radiem i telewizją; podkomisji ds. rozwoju doliny Jordanu, komisjach specjalnej ds. ustawy o samorządzie lokalnym oraz ds. promocji eksportu; w komisji śledczej ds. wypadków drogowych, a także w komitecie wspólnym ds. zwolnień pracowników na terenie Negewu. W wyborach w 1988 nie udało mu się uzyskać reelekcji^[2], ostatecznie jednak 30 stycznia 1990 znalazł się w składzie dwunastego Knesetu zastępując Juwala Ne’emana^[6]. Zasiadał w komisjach finansów; budownictwa oraz absorpcji imigrantów, a także w komitecie wspólnym ds. budżetu Knesetu i komisji specjalnej ds. statusu kobiet. W 1992 utracił miejsce w parlamencie^[2].

Żonaty, ma dwie córki^[3].