Kneset

Parlament składa się z jednej izby, którą stanowi 120 deputowanych wybieranych na 4-letnią kadencję.

Parlament obraduje w sumie przez 8 miesięcy w roku – podczas sesji letniej i zimowej. 30 deputowanych lub rząd mogą zwołać parlament w nadzwyczajnych sprawach. Na sesjach odbywają się debaty generalne i głosowania dotyczące polityki i działalności rządu, a także projektów legislacyjnych. Aby ustawa została zatwierdzona, projekt musi przejść przez trzy czytania w parlamencie. Ostatecznie ustawę podpisuje prezydent, premier i odpowiedni minister. Ustawy publikowane są w izraelskim Dzienniku Ustaw – Reshemot. Debaty parlamentu odbywają się w języku hebrajskim i arabskim przy zastosowaniu tłumaczeń symultanicznych.

W Knesecie w zasadzie nie ma wymaganego kworum – parlament przyjmuje ustawy w składzie, jaki jest na sali. Decyzje podejmuje się poprzez głosowanie parlamentarną większością. Każda ustawa może być przyjęta poprzez zwykłą większość, nawet taka, która koliduje z Ustawą Zasadniczą Izraela. Każda przegłosowana ustawa musi być podpisana przez prezydenta, który nie ma prawa weta. Kneset jest upoważniony do usunięcia ze stanowiska prezydenta państwa, może również zdecydować o wcześniejszych wyborach.

Izba obraduje pod przewodnictwem wybranego na początku kadencji przewodniczącego. Ustala on porządek obrad i decyduje o kolejności głosowań nad poszczególnymi aktami. Reprezentuje także Kneset na zewnątrz, a w przypadku poważnej choroby lub śmierci prezydenta, zastępuje go do czasu wyzdrowienia lub wyboru nowej głowy państwa.

Deputowani w Izraelu posiadają szeroki immunitet poselski – chroniący ich przed aresztowaniem, przeszukiwaniem, ściganiem i gwarantującym swobodę poruszania się. W przypadku niewłaściwego zachowania się sprawą danego deputowanego zajmuje się parlamentarny komitet etyki.

Pomimo że kadencja Knesetu wynosi 4 lata, to bardzo rzadko parlament obraduje przez pełną kadencję.

Posłowie są wybierani według ordynacji proporcjonalnej, która przewiduje 3,25% próg wyborczy^[2]. Specyfiką Izraela jest to, że całe państwo tworzy jeden okręg wyborczy. Czynne prawo wyborcze przysługuje obywatelom, którzy ukończyli 18 lat, a bierne – 21 lat. Mandaty dodatkowe są przydzielane według metody D’Hondta.

Przed wyborami parlamentarnymi w Izraelu odbywają się wewnętrzne wybory w poszczególnych partiach politycznych i listach wyborczych, które pokazują, kto ewentualnie zajmie konkretne miejsca w parlamencie i rządzie po wyborach. W praktyce do rządu wchodzą osoby z pierwszych miejsc na liście zwycięskiej partii.

Nigdy w historii izraelskiego parlamentaryzmu nie zdarzyło się, żeby któraś z partii zdobyła bezwzględną większość. Wszystkie rządy musiały powstawać na zasadzie zawieranych koalicji, często z małymi ugrupowaniami politycznymi mającymi kilka mandatów. Zawarta w ten sposób koalicja musi dysponować przynajmniej 61 miejscami w Knesecie. Wymusza to na zwycięskiej partii zawieranie różnych sojuszy i prowadzenie polityki kompromisu. W ten sposób małe polityczne ugrupowania mogą wetować i dyktować warunki ważnych decyzji politycznych podejmowanych w państwie.

Taka sytuacja kilka razy umożliwiła prawicowym ekstremistycznym działaczom zablokowanie inicjatyw pokojowych. Nie dopuszczono także do rozdzielenia państwa od religii.

Partia, aby uzyskać choćby jedno miejsce w parlamencie, musi przekroczyć próg wyborczy 2%. Ten wymóg wprowadzono, aby zmniejszyć rozdrobnienie partyjne Knesetu. Jednak jest to najniższy próg wyborczy wśród demokratycznych państw, z których większość ustaliła próg 5%.

Prawo nie zezwala na rejestrację w Izraelu partii lub listy wyborczej, która miałaby w programie hasła antydemokratyczne albo rasistowskie.

Początki izraelskiego parlamentaryzmu sięgają Zgromadzenia Reprezentantów, które zostało utworzone w 1920 w brytyjskim Mandacie Palestyny.

Pierwsze posiedzenie Knesetu odbyło się 14 lutego 1949 w budynku Agencji Żydowskiej w Jerozolimie. W pierwszym parlamencie znalazło się 3 członków arabskiej mniejszości narodowej mieszkającej w Izraelu.

W następnych parlamentach zawsze znajdowała się grupa deputowanych z arabskiej mniejszości. Ich stosunkowo niewielka liczba wynika z małej frekwencji izraelskich Arabów w wyborach. W 2001 premier Ariel Szaron nominował pierwszego arabskiego ministra – Saleha Tarifa.

Lokalizacja siedziby Knesetu zmieniła się kilkakrotnie zanim ostatecznie została przeniesiona na stałe do Jerozolimy:

• 14 lutego 1949 – pierwsze spotkanie konstytuanty w budynku Agencji Żydowskiej w Jerozolimie.
• od 8 marca 1949 do grudnia 1949 – posiedzenia odbywały się w Kinie Essem w Tel Awiwie.
• od 26 grudnia 1949 do marca 1950 – posiedzenia odbywały się w budynku Agencji Żydowskiej w Jerozolimie.
• od 13 marca 1950 – tymczasowa siedziba we „Froumine Building” przy King George Street w Jerozolimie.

W 1957 Lord James De Rothschild poinformował premiera Dawida Ben Guriona, że chce przekazać fundusze na budowę nowoczesnego budynku Knesetu. 14 października 1958 odbyła się uroczystość wmurowania kamienia węgielnego pod nowy gmach.

• 31 sierpnia 1966 Kneset przeprowadził się do swojej nowo wybudowanej stałej siedziby, przy Giwat Ram w Jerozolimie.

• partie polityczne w Izraelu
• ustrój polityczny Izraela

• Oficjalna witryna internetowa Knesetu (hebr. • ang. • arab. • ros.)
• Artykuł o Knesecie: T. Fedorszczak – Kneset parlament państwa Izrael