Ferdynand III Święty

Był synem króla Leónu Alfonsa IX i Berengarii Kastylijskiej^[2].

Po śmierci króla Kastylii Henryka I w 1217 władczynią tego państwa została matka Ferdynanda, Berengaria. Zrzekła się ona szybko władzy w państwie na rzecz swojego syna, który jeszcze tego samego roku został koronowany w Valladolid na króla Kastylii. W 1219 Ferdynand ożenił się z Elżbietą, córką króla Filipa Szwabskiego i Ireny Angeliny.
Para miała dziesiecioro dzieci:

• Alfonsa X Mądrego, króla Kastylii,
• Fadryka,
• Ferdynanda (1225–1243/1248),
• Eleonorę (ur. 1227 – zm. w dzieciństwie),
• Berenguelę (1228–1288/1289), zakonnicę w Las Huelgas,
• Henryka,
• Filipa (1231–1274),
• Sancha, arcybiskupa Toledo i Sewilli (1233–1261),
• Jana Manuela, pana Villena,
• Marię (zm. w dzieciństwie w listopadzie 1235).

Po śmierci ojca Alfonsa IX w 1230 Ferdynand, dzięki zabiegom swojej matki oraz poparciu hierarchii kościelnej i możnych, został koronowany na króla Leónu, co zapoczątkowało trwałą unię tych dwóch królestw, a władcy nowego państwa tytułowali się od tego czasu królami Kastylii i Leónu.

Po śmierci pierwszej żony Ferdynand ożenił się po raz drugi w 1235 z Joanną Dammartin, hrabiną Ponthieu, z którą miał pięcioro dzieci:

• Ferdynanda, hrabiego Aumale (1239–1269),
• Eleonorę, żonę Edwarda I – króla Anglii,
• Ludwika (1243–1269),
• Jimeno (1244 – zm. w dzieciństwie) i pochowanego w Toledo,
• Jana (1245 – zm. w dzieciństwie) i pochowanego w Kordobie.

Cały okres jego panowania to nieustanna walka z Maurami. Był to szczytowy okres rekonkwisty. W 1233 zdobył Úbedę, w 1236 – Kordobę, w 1243 przyłączył do swojego królestwa Murcję, w 1245 – Jaén, a w 1248 – Sewillę. W tym też roku zmusił muzułmańskiego króla Grenady do hołdu wasalnego. Jego sukcesy na polu militarnym przyczyniły się do nadania mu przez potomnych przydomka „Zdobywca Andaluzji”.

W polityce wewnętrznej odniósł również liczne sukcesy. Po zdobyciu Sewilli do tego miasta przeniósł stolicę swojego państwa. Utworzył radę królewską złożoną z 12 zaufanych doradców. Posiadł duże zasługi na polu prawodawstwa, w tym zapoczątkował prace nad kodeksem, które ukończył syn Alfons. Popierał rozwój nauki i sztuki, był hojnym sponsorem uniwersytetów w Salamance, Walencji i Valladolid.

Zmarł podczas przygotowań do ekspedycji przeciwko północnoafrykańskim Arabom. Jego ciało spoczęło w grobowcu w katedrze sewilskiej, w odrębnej kaplicy królewskiej.

31 maja 1655 jego kult zatwierdził papież Aleksander VII. Kanonizowany został przez papieża Klemensa X w 1671 roku^[2] i tym samym stał się pierwszym królem hiszpańskim wyniesionym na ołtarze.

• święci i błogosławieni Kościoła katolickiego
• wstawiennictwo świętych

• Ferdynand III, król Kastylii i Leónu.. DEON.pl z inicjatywy SJ i Wydawnictwa WAM. [dostęp 2012-05-03].