Christin Cooper

Na arenie międzynarodowej Christin Cooper po raz pierwszy pojawiła się w sezonie 1976/1977. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 18 stycznia 1977 roku w Schruns, gdzie zajęła czternaste miejsce w slalomie^[1]. Już osiem dni później w Crans-Montana zdobyła pierwsze pucharowe punkty, zajmując w tej samej konkurencji dziesiąte miejsce.

Przełom w jej karierze nastąpił w sezonie 1980/1981, kiedy po raz pierwszy stanęła na podium zawodów pucharowych. Dokonała tego 21 stycznia 1981 roku w Crans-Montana, gdzie była druga w kombinacji, ulegając tylko Erice Hess ze Szwajcarii. W kolejnych startach jeszcze siedmiokrotnie stawała na podium, co dało jej czwarte miejsce w klasyfikacji generalnej. Była także szósta w klasyfikacji giganta oraz druga w klasyfikacji slalomu, przegrywając tylko z Hess. Rok wcześniej brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie byłą siódma w gigancie oraz ósma w slalomie.

Sezon 1981/1982 był najlepszym w jej karierze. W Pucharze Świata sześć razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 21 grudnia w Saint-Gervais-les-Bains wygrała kombinację, a 23 stycznia w Berchtesgaden oraz 27 marca 1982 roku w Montgenèvre była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji generalnej była trzecia, plasując się za Eriką Hess oraz Irene Epple z RFN. Trzecie miejsce zajęła także w klasyfikacji slalomu, a w klasyfikacjach giganta i kombinacji była piąta. Na przełomie stycznia i lutego 1982 roku wzięła udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie zdobyła trzy medale. Najpierw zajęła trzecie miejsce w kombinacji, w której lepsze były tylko Erika Hess oraz Francuzka Perrine Pelen. Dwa dni później wywalczyła srebrny medal w gigancie, rozdzielając na podium Hess oraz Ursulę Konzett z Liechtensteinu. Na koniec zajęła także drugie miejsce w slalomie, plasując się 0,33 sekundy za Hess i 0,03 sekundy przed Włoszką Danielą Zini.

Kolejne zwycięstwo odniosła 17 grudnia 1982 roku w Piancavallo, gdzie była najlepsza w kombinacji. Tego samego dnia była też trzecia w slalomie, a 23 stycznia 1983 roku w Saint-Gervais-les-Bains była druga w gigancie. Jednak pod koniec stycznia, podczas treningów w Les Diablerets Cooper wypadła z trasy i złamała kość piszczelową, co wykluczyło ją z reszty startów w sezonie 1982/1983^[2]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie dwunaste miejsce.

Do startów wróciła w sezonie 1983/1984. Na podium stawała dziewięciokrotnie, w tym 7 marca 1984 roku w Lake Placid odniosła swoje ostatnie zwycięstw, wygrywając giganta. Dziesięć dni później w Jasnej po raz ostatni stanęła na podium zawodów pucharowych, zajmując trzecie miejsce w slalomie. W klasyfikacji generalnej była tym razem szósta, a w gigancie zajęła drugie miejsce za Hess. W lutym 1984 roku wystartowała na igrzyskach olimpijskich w Sarajewie, gdzie była druga w gigancie. Po pierwszym przejeździe Cooper zajmowała pierwsze miejsce, z przewagą 0,10 sekundy nad swą rodaczką, Debbie Armstrong. W drugim przejeździe osiągnęła siódmy czas, co dało jej jednak drugi łączny wynik i srebrny medal. Ostatecznie o 0,40 sekundy przegrała z Armstrong, a o 0,02 sekundy pokonała brązową medalistkę, Perrine Pelen z Francji. Na tej samej imprezie wystartowała także w slalomie, jednak nie ukończyła pierwszego przejazdu i nie była klasyfikowana.

Po zakończeniu kariery sportowej pracowała jako komentatorka zawodów narciarstwa alpejskiego dla stacji CBS i NBC. W trakcie igrzysk olimpijskich w Soczi w 2014 roku Cooper spowodowała kontrowersje, przeprowadzając wywiad ze zdobywcą brązowego medalu w supergigancie, Bode Millerem. Cooper wypytywała Millera o jego zmarłego brata, przez co zawodnik popłakał się przed kamerą^[3].

• sezon 1976/1977: 35.
• sezon 1977/1978: 18.
• sezon 1978/1979: 21.
• sezon 1979/1980: 18.
• sezon 1980/1981: 4.
• sezon 1981/1982: 3.
• sezon 1982/1983: 12.
• sezon 1983/1984: 6.

1.   Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
2.   Crans-Montana – 21 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
3.   Les Diablerets – 31 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
4.   Zwiesel – 3 lutego 1981 (slalom) – 3. miejsce
5.   Zwiesel – 8 lutego 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
6.   Furano – 13 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
7.   Furano – 15 marca 1981 (slalom) – 2. miejsce
8.   Wangs-Pizol – 25 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
9.   Oberstaufen – 9 lutego 1982 (gigant) – 2. miejsce
10.   Saint-Gervais – 21 grudnia 1981 (kombinacja) – 1. miejsce
11.   Berchtesgaden – 23 stycznia 1982 (slalom) – 1. miejsce
12.   L’Alpe d’Huez – 21 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
13.   Montgenèvre – 27 marca 1982 (slalom) – 1. miejsce
14.   San Sicario – 25 marca 1982 (gigant) – 3. miejsce
15.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (kombinacja) – 1. miejsce
16.   Piancavallo – 17 grudnia 1982 (slalom) – 3. miejsce
17.   Saint-Gervais – 23 stycznia 1983 (gigant) – 2. miejsce
18.   Sestriere – 14 grudnia 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
19.   Haus – 22 grudnia 1983 (gigant) – 3. miejsce
20.   Maribor – 15 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
21.   Limone Piemonte – 23 stycznia 1984 (slalom) – 3. miejsce
22.   Saint-Gervais – 29 stycznia 1984 (gigant) – 2. miejsce
23.   Mont-Sainte-Anne – 4 marca 1984 (supergigant) – 3. miejsce
24.   Lake Placid – 7 marca 1984 (gigant) – 1. miejsce
25.   Waterville Valley – 11 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
26.   Jasná – 17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Sports Reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-07)]. (ang.).