Abdullah Öcalan

Urodził się w Halfeti w 1948 roku. Pochodził z ubogiej rodziny kurdyjskiej^[1]. W młodości planował wstąpienie do tureckiej armii, jego podanie zostało jednak odrzucone^[1]. Następnie studiował politologię na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu w Ankarze. Na studiach zafascynowały go doktryny marksizmu-leninizmu i maoizmu^[2][1]. Zasilił szeregi Rewolucyjnego Stowarzyszenia Studentów Ankary i Młodzieży Rewolucyjnej^[1]. Na krótko aresztowany za rozprowadzanie ulotek. Po wypuszczeniu na wolność opuścił uczelnię^[1] i udał się do kurdyjskiego Diyarbakır. W 1974 roku założył partyzancką organizację Kurdystan Rewolucyjny^[1]. Przyjął pseudonim „Apo”, czyli wujek^[1]. 27 listopada 1978 roku znalazł się w gronie założycieli Partii Pracujących Kurdystanu (PKK)^[1]. Po 1980 roku zamieszkał w Damaszku^[3].

W 1998 roku rząd Syrii pod naciskami Turcji i Stanów Zjednoczonych wydalił go z kraju^[4]. Polityk, poszukując azylu, udał się do Europy. 16 stycznia 1999 roku w Rzymie został na krótko aresztowany przez włoskie służby^[4]. Nie został wydany Turcji. W poszukiwaniu azylu odwiedził Grecję, Holandię i Rosję^[4]. W lutym tego samego roku trafił do Kenii^[4]. Tam 16 lutego został ujęty przez turecki oddział specjalny^[4]. Aresztowanie przywódcy wywołało falę protestów pośród Kurdów na całym świecie^[5]. Zwolennicy Öcalana oskarżyli Stany Zjednoczone i Izrael o udział w jego schwytaniu^[5]. Turecki sąd skazał go na karę śmierci^[5]. W 2002 roku wyrok zmieniono na karę dożywotniego pozbawienia wolności^[5].

Obecnie (2019) odbywa karę w więzieniu na wyspie İmralı na morzu Marmara^[5]. Podczas pobytu w więzieniu złagodził rewolucyjną retorykę^[5]. Zza krat wielokrotnie wzywał do zawieszenia broni i zatrzymania przemocy^[2]. Opracował również specyficzną ideologię znaną jako demokratyczny konfederalizm. Ideologia ta oficjalnie uznana została za doktrynę PKK^[6][7].

Jego siostrzenicą jest Dilek Öcalan, turecka parlamentarzystka, członkini Ludowej Partii Demokratycznej^[8].

• Wilhelm Dietl, Rolf Tophoven, Kai Hirschmann: Terroryzm. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16019-7. Brak numerów stron w książce