Salman Rushdie: Różnice pomiędzy wersjami

„[[Szatańskie wersety]]” to termin odnoszący się do tradycji [[koran]]icznej. W [[Sura (Koran)|surze]] 53 pt. „Gwiazda” (al-Nadschm) pojawia się wzmianka o trzech czczonych pod [[Al-Kaba|Kaabą]] w Mekkce przedislamskich boginiach: [[Al-Lat]], [[Al-Uzza]] oraz [[Al-Manat]]. Według tradycyjnej wersji podanej przez islamskiego uczonego i historyka [[At-Tabari|Tabariego]]<ref>[[At-Tabari|Tabari]] Annały I, s. 1192–1196, i inne, zob. wyd. Koranu autorstwa Rudiego Pareta, komentarze, s. 461</ref> Mahomet zezwolił mieszkańcom miasta na dalsze ich czczenie<ref>[[Annemarie Schimmel]] komentuje w niemieckim przekładzie Koranu Maxa Henninga (Reclam Stuttgart 1961, s.&nbsp;510 f.): „Są one trzema boginiami pogańskich Arabów. Przy pierwszym tworzeniu Sury Mahomet pisze: «Są to dwa wysoko latające łabędzie, a ich wstawiennictwo przynosi nadzieję». Uczynił to, ponieważ chciał być dzięki temu kompromisowi rozpoznany jako prorok przez miejscowych kapłanów. Następnego dnia wyjaśnił, że oba wersy powstały pod wpływem [[Szatan]]a i wykreślił je. V. 21–23.“</ref>, podczas gdy w kanonicznej historii islamu nie wspomina się o tym. W książce narrator jako autora tego fragmentu przedstawia [[Archanioł Gabriel|archanioła Gibrila]]. Termin „szatańskie wersety” został ukuty przez Williama Muira. Kult wyżej wspomnianych bogiń został zakazany, a jego wyznawców poddano represjom. Obecność elementów tej religii godziła w tworzący się [[Monoteizm|monoteistyczny]] system polityczno-religijny, jakim jest islam. Książka została zakazana w krajach zamieszkanych przez wpływowe społeczności muzułmańskie. Całkowicie m.in.: w [[Indie|Indiach]], [[Bangladesz]]u, [[Sudan]]ie, Afryce Południowej, [[Kenia|Kenii]], [[Tajlandia|Tajlandii]], [[Tanzania|Tanzanii]], [[Indonezja|Indonezji]], [[Singapur]]ze, [[Wenezuela|Wenezueli]], [[Pakistan]]ie i na [[Sri Lanka|Sri Lance]].